Αξιοπιστία είναι το όνομα του παιχνιδιού

Οι δραματικοί τόνοι στους οποίους εξελίχθηκε η χθεσινή Σύνοδος Κορυφής της ευρωζώνης αποτυπώνουν με τον πλέον εύγλωττο τρόπο τη βαθιά κρίση εμπιστοσύνης μεταξύ της Ελλάδας και των εταίρων της.

Μια κρίση η ευθύνη δημιουργίας της οποίας βαρύνει κυρίως τη χώρα μας.

Πόσο αξιόπιστος μπορεί να θεωρείται κάποιος, ο οποίος με το ένα χέρι ζητά να του «φροντίσεις» τα χρέη που έχει απέναντί σου και με το άλλο σου ζητά νέα δανεικά;

Πολύ περισσότερο όταν σου έχει αποδείξει, στη διάρκεια τόσο της τελευταίας πενταετίας όσο και του τελευταίου πενταμήνου, ότι δεν είναι καν πρόθυμος να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε, ώστε να εξασφαλίσει αυτά τα δάνεια;

Αντίστοιχα, πόσο αξιόπιστος μπορεί να θεωρείται κάποιος, ο οποίος αναγνωρίζει ότι τίθεται ένα ζήτημα βιωσιμότητας των χρεών που έχεις απέναντί του και δεσμεύεται να εξετάσει τρόπους ελάφρυνσής τους, αλλά συνεχώς υπεκφεύγει;

Στην περίπτωση της Ελλάδας και των δανειστών της, τα πράγματα μπορεί να μην είναι έτσι ακριβώς ή εν τέλει τόσο απλά, όμως, δεν απέχουν ιδιαίτερα από την εικόνα αυτή.

Δίχως να εξετάσουμε την υπόθεση της συνεχούς «μπλόφας» ή των κάθε λογής τακτικισμών, από αμφότερες τις πλευρές, που χαρακτήρισαν τη μακρά διαπραγμάτευση μεταξύ της Ελλάδας και των «θεσμών» στη διάρκεια του τελευταίου πενταμήνου, χρήσιμο είναι να θυμόμαστε ότι η παροχή χρηματοδότησης εκ μέρους των εταίρων και λοιπών δανειστών αφορούσε μια μεγάλη αντιπαροχή.

Σου δίνω κάτι, για να μου δώσεις κάτι άλλο, και στην περίπτωσή μας, αυτό το «κάτι» αφορούσε τις δεσμεύσεις που αναλάβαμε, πρώτον, για τη δημοσιονομική προσαρμογή και την ενίσχυση της ικανότητας του κρατικού προϋπολογισμού να ανταποκρίνεται στις κάθε λογής υποχρεώσεις του και, δεύτερον, για την προώθηση σειράς μεταρρυθμίσεων που στόχο είχαν να κάνουν αυτόν τον τόπο να σταθεί ξανά στα πόδια του και να αναπτυχθεί.

Αντ'αυτού, οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας -και αν κρίνουμε και από τις προτάσεις που έχει καταθέσει- και η παρούσα, μετέφρασαν την έννοια της δημοσιονομικής προσαρμογής ως υπερφορολόγηση και «σφύριξαν αδιάφορα» για τις μεταρρυθμίσεις.

Ακόμη χειρότερα, τόσο η κυβέρνηση με κορμό τη Ν.Δ., όσο και η παρούσα του ΣΥΡΙΖΑ αναρριχήθηκαν στην εξουσία εκμεταλλευόμενες τη λαϊκή δυσαρέσκεια για το μνημόνιο και επιλέγοντας να ξεχάσουν ότι αυτό συνοδευόταν και από μια χρηματοδοτική στήριξη.

Δίχως αυτήν τη χρηματοδοτική στήριξη η χώρα μας στέκει σήμερα με κλειστές τις τράπεζες, αποκομμένη από συναλλαγές με το εξωτερικό, με ουρές στα ΑΤΜ, συνταξιούχους δίχως σύνταξη, με τη βασική της «βιομηχανία», τον τουρισμό να δέχεται ένα βαρύτατο πλήγμα και με την οικονομία της σε κατάσταση κώματος.

Εκεί είμαστε και θα οδηγηθούμε σε σαφώς χειρότερα εδάφη, εάν δεν ανακτηθεί η εμπιστοσύνη από τη μια προς την άλλη πλευρά, όπως κατέστη σαφές κατά τη χθεσινή Σύνοδο Κορυφής της ευρωζώνης.

Με άλλα λόγια, εάν δεν τεθούν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, κατά τρόπο συγκεκριμένο και αξιόπιστο, προτάσεις που θα αφορούν τόσο στην προώθηση μέτρων εξυγίανσης, δημοσιονομικής και οικονομικής, εκ μέρους της Ελλάδας, όσο και συζήτησης για τη βιωσιμότητα του χρέους, εκ μέρους των εταίρων και δανειστών της.

Ακόμη κυριότερα, αν δεν υπάρξει η πεποίθηση ότι αμφότερες οι πλευρές θα ανταποκριθούν στις δεσμεύσεις τους και θα φανούν αξιόπιστες.

Τα χρέη, όπως μας θύμισε χθες ο Γερμανός υπουργός των Οικονομικών Β.Σόιμπλε στην ευρωζώνη δεν διαγράφονται, αλλά -όπως όλοι γνωρίζουμε- υπάρχουν τρόποι ώστε να καταστούν «εξυπηρετήσιμα» και να μην υποσκάπτουν την αναπτυξιακή δυνατότητα μιας χώρας.

Αντίστοιχα, ο τόπος μας -και αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε όλοι- έχει ανάγκη από τις μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα του επιτρέψουν να αρχίσει και πάλι να παράγει πλούτο.

Τόσο για τους κατοίκους του, όσο και για να μπορέσει να ανακτήσει την αξιοπρέπεια που συνοδεύει τον καλοπληρωτή.

Εκείνον που στέκεται στο ύψος των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει και εν τέλει δεν επιθυμεί να εμπλακεί η πατρίδα του σε μια πραγματική ανθρωπιστική κρίση.