Να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν το δημοψήφισμα της Κυριακής δεν αφορούσε μια υπόθεση τόσο σοβαρή για την πορεία και το μέλλον αυτού του τόπου κι αν από την έκβασή του δεν κρίνονταν τόσα πολλά, τότε, ίσως, θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και ως μια ιλαροτραγωδία.

Όταν, πάλι, βλέπουμε το δράμα που εξελίσσεται σε όλη τη χώρα, με τους συνταξιούχους να προσπαθούν απεγνωσμένα να διατηρήσουν την στοιχειώδη ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους μπροστά από τα υποκαταστήματα των τραπεζών, τότε, δίχως άλλο, πρόκειται περί σαφούς τραγωδίας.

Οι πολίτες αυτής της χώρας καλούνται την Κυριακή να αποφανθούν επί ενός ερωτήματος, δηλαδή της πρότασης των δανειστών, το οποίο:

Πρώτον, δεν υφίσταται, αφού οι διαπραγματεύσεις έχουν τερματιστεί και το πρόγραμμα επί των οποίων διεξάγονταν αυτές έχει εκπνεύσει και

δεύτερον, ακόμη και εάν υφίστατο, είναι τόσο περίπλοκο που ο διαθέσιμος χρόνος ο οποίος απομένει έως την Κυριακή καθιστά πρακτικά αδύνατη την έκφραση συγκροτημένης, νηφάλιας και εμπεριστατωμένης άποψης επ’αυτού, από μεγάλο τμήμα του εκλογικού Σώματος.

Αυτό, δε, που εκφεύγει ακόμη και από τα όρια της ιλαροτραγωδίας και μας οδηγεί, αν μη τι άλλο, σε αχαρτογράφητες περιοχές σκέψης, αφορά στην εμμονή της κυβέρνησης ότι το διακύβευμα αυτού του δημοψηφίσματος δεν είναι η παραμονή ή όχι της χώρας στην ευρωζώνη, αλλά η έγκριση ή μη της πρότασης των δανειστών.

Όταν σύσσωμη και εν χορώ η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης, αναφωνεί ότι αυτό που κρίνεται είναι η επιθυμία της χώρας να παραμείνει ή όχι στο ευρώ, τι ακριβώς υπολείπεται ώστε να αντιληφθούμε περί τίνος πρόκειται;

Είπε η κυβέρνηση, δια στόματος Γιάνη (με ένα ν) Βαρουφάκη, ότι θα τιμήσει –και θα τιμά εις το διηνεκές- τις υποχρεώσεις της προς το ΔΝΤ και τους λοιπούς δανειστές και μόλις χθες τις αθέτησε.

Είπε ότι δεν θα κλείσει τις τράπεζες και πως δεν θα επιβάλει κεφαλαιακούς ελέγχους και σήμερα οι τράπεζες έχουν κατεβάσει ρολά και η Ελλάδα αναστενάζει μπροστά από τα ΑΤΜ.

Είπε ότι προτιμά να πληρώσει τους συνταξιούχους, παρά το ΔΝΤ και σήμερα –μολονότι το ΔΝΤ δεν πληρώθηκε- χιλιάδες ηλικιωμένοι άνθρωποι στέκουν απλήρωτοι.

Υπό το φως όλων αυτών, όμως, και σειράς άλλων τραγικών ανακολουθιών, πώς είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός της χώρας, αφενός να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες του για το δράμα που βιώνει η Ελλάδα και αφετέρου να μας ζητά  να τον εμπιστευτούμε ξανά, ψηφίζοντας «Όχι» και υποστηρίζοντας ότι αναλαμβάνει την ευθύνη να βρει λύση;

Πώς είναι δυνατόν να ζητά εκ νέου την εμπιστοσύνη μας όταν η χώρα βιώνει τόσο δραματικές στιγμές και ουδείς παραιτείται και όταν επί πέντε συναπτούς μήνες η κυβέρνηση Τσίπρα απέτυχε παταγωδώς να φέρει σε πέρας την λαϊκή εντολή που έλαβε για την επίτευξη ενός «έντιμου συμβιβασμού εντός ευρώ».

Αντ’ αυτού, ούτε συμβιβασμός υπήρξε, αλλά και το νομισματικό μέλλον της χώρας κινδυνεύει.

Πώς είναι δυνατόν, τέλος, την ίδια ημέρα που ζητά από τους εκλογείς να απορρίψουν την πρόταση των δανειστών, ο ίδιος να απευθύνει όχι μία αλλά δυο επιστολές προς τους πιστωτές λέγοντας ότι την υιοθετεί, με ορισμένες τροποποιήσεις;

Όλοι, όμως, κάποτε έρχονται τελικά αντιμέτωποι με τα επίχειρα των επιλογών τους.

Ένα μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων αυτής της χώρας εμπιστεύθηκε τον κ.Τσίπρα στις 25 Ιανουαρίου και σήμερα υφίσταται, όπως κάθε κάτοικος αυτής της χώρας, τις συνέπειες.

Η απόφαση που όλοι μας θα λάβουμε την Κυριακή, προφανώς θα έχει και αυτή τις συνέπειές της, όποια κι αν είναι.

Σε συντεταγμένη Δημοκρατία ζούμε, εξάλλου, με τα όποια δικαιώματα και υποχρεώσεις απορρέουν από αυτήν.

Αρκεί να θυμόμαστε, όμως, ότι ενίοτε οι συνέπειες των πράξεών μας είναι μη αναστρέψιμες, και ότι την ευθύνη για αυτές δεν έχουν τρίτοι, αλλά εμείς οι ίδιοι…