Φορολογούμε και πυροβολούμε τα πόδια μας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το διακύβευμα των διαπραγματεύσεων που διεξάγονται στις Βρυξέλλες αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα, είναι κάτι περισσότερο από προφανές.

Κυρίως για εμάς και βεβαίως για την ευρωζώνη και ολόκληρη την Ευρώπη.

Όσο σαφές, όμως, κι αν είναι το διακύβευμα αυτό προς όλες τις πλευρές, άλλο τόσο ξεκάθαρη όφειλε να είναι και η αποτυχία των πολιτικών που ακολουθήθηκαν στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας στη χώρα μας, με στόχο τον τερματισμό της κρίσης.

Το γεγονός και μόνον ότι σχεδόν έξι χρόνια μετά την εκδήλωση αυτής της κρίσης σύσσωμοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και οι λοιποί δανειστές μας ασχολούνται ακόμη με την εξεύρεση μιας διεξόδου από την κρίση, ενώ άλλες χώρες της ευρω-περιφέρειας την έχουν βρει εδώ και πολύ καιρό, μιλά από μόνο του.

Η υπερφορολόγηση κυριάρχησε, ο μεγάλος ασθενής που ακούει στο όνομα «ελληνικό δημόσιο» ουδέποτε εξυγιάνθηκε, η όποια μείωση δαπανών ήταν οριζόντια και τέλος, οι βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει τόσο ανάγκη ο τόπος μας παρέμειναν κενό γράμμα.

Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία. Απώλεια του ενός τετάρτου του ετησίως παραγόμενου πλούτου, εκτόξευση ανεργίας και αδυναμία ουσιαστικής ανάκαμψης της οικονομίας.

Έτσι, λοιπόν, είναι τουλάχιστον απορίας άξιον πώς τόσο η πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης προς τους «θεσμούς», όσο και η δική της αντιπρόταση χαρακτηρίζονται κυρίως από τη συνέχιση της πολιτικής της υπερφορολόγησης.

Ακόμη, κι αν υποθέσουμε ότι ορισμένες παρεμβάσεις εκ μέρους των πιστωτών είχαν ως στόχο τη μείωση των επιπτώσεων αυτής της πολιτικής επί της επιχειρηματικής κοινότητας, που εξακολουθεί να παράγει πλούτο για τη χώρα, (αντίθεση στην έκτακτη εισφορά 12% για τις επιχειρήσεις με κέρδη άνω των 500.000 ευρώ), άλλες είναι –απλά- καταστροφικές.

Για την υπόθεση της αύξησης του συντελεστή ΦΠΑ στο 23%για τους κλάδους της εστίασης και της ξενοδοχείας, που προτείνουν οι πιστωτές μας, δεν το συζητούμε καν.

Πρόκειται περί ενός καταστροφικού μέτρου, από όποια πλευρά κι αν το εξετάσει κανείς.

Ανοίγει διάπλατη την πόρτα της φοροδιαφυγής και ναρκοθετεί τη μόνη «βιομηχανία» που εξακολουθεί σήμερα να παράγει ουσιαστικό πλούτο για τη χώρα.

Εν μέσω της τουριστικής περιόδου (από 01.07.2015)και ενώ βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη τα φετινά συμβόλαια με τους tour operators και τους λοιπούς παράγοντες της αγοράς, οι πιστωτές της χώρας μας δημιουργούν ένα σκηνικό τρόμου, το οποίο –εφόσον υλοποιηθεί- θα περιλαμβάνει αθέτηση συμβολαίων, ακυρώσεις κρατήσεων, ζημία και λουκέτα για τις επιχειρήσεις του κλάδου, αύξηση της ανεργίας στον τομέα και βεβαίως εξαφάνιση του όποιου ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος του ελληνικού τουριστικού προϊόντος.

Αντίστοιχα και στον κλάδο της εστίασης. Η δε τραγική ειρωνεία στον κλάδο αυτόν είναι ότι υπάρχει η πρόσφατη ιστορική εμπειρία, βάσει της οποίας η αύξηση του ΦΠΑ στο 23% το 2011 οδήγησε σε χιλιάδες λουκέτα, δόθηκε στη συνέχεια μια ανάσα το 2013 με την επαναφορά του στο 13% και τώρα προωθείται η επανάληψη του λάθους…

Δεν έχουν ανοίξει ούτε ένα βιβλίο οικονομικών οι άνθρωποι που προτείνουν τα μέτρα αυτά;

Δεν γνωρίζουν ότι αυξάνοντας τους φόρους δεν λαμβάνεις κατ’ αντιστοιχία και αυξημένα έσοδα σε φόρους, αλλά ότι το μόνο που κατορθώνεις είναι να μειώνεις την οικονομική δραστηριότητα, εξαρτωμένης της ελαστικότητας ζήτησης του κάθε προϊόντος, ενώ ταυτόχρονα προσφέρεις κίνητρα φοροδιαφυγής;

Όμως δεν φταίνε μόνον οι πιστωτές μας.

Φταίει και η σαφέστατη επιδίωξη της παρούσας κυβέρνησης να μην προχωρήσει σε αξιόλογες μειώσεις δαπανών στη λειτουργία της κρατικής μηχανής.

Ακόμη κι αν λάβουμε ως δεδομένο ότι οι μισθοί και οι συντάξεις αφορούν έως και 80% του κρατικού προϋπολογισμού πόσους ανενεργούς φορείς του δημοσίου είδαμε να βάζουν λουκέτο;

Τι είδος εκσυγχρονισμού υπήρξε στη λειτουργία του κράτους, της Δικαιοσύνης, των τομέων Υγείας και Παιδείας και τόσων άλλων τομέων «δημοσίου συμφέροντος», όλα αυτά τα χρόνια και τι γλύτωσε η τσέπη του φορολογούμενου πολίτη από αυτόν;

Αφήστε τα φίλτατοι!

Είμαστε ακόμη στο μνημόνιο και στο χείλος της χρεοκοπίας διότι, ούτε όσοι κράτησαν τα ηνία αυτού του τόπου καθόλη τη διάρκεια των μνημονιακών ετών, ούτε όσοι τους εξέλεξαν στη θέση αυτή, επιθυμούν πραγματικά να αλλάξει κάτι στην πατρίδα μας.

Αυτή είναι η αλήθεια και μετά ας μην διαμαρτυρόμαστε γιατί αυξάνουν τους φόρους…

Βρίσκουν και το κάνουν…