Ηγέτες που περνούν κάτω από τον πήχη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πολιτικές ηγεσίες σαφώς κατώτερες των προσδοκιών εμφανίζεται να διαθέτει σήμερα η Ευρωζώνη, της χώρας μας συμπεριλαμβανομένης.

Ηγεσίες, οι οποίες εμφανίζονται πρόθυμες να διακινδυνεύσουν την ακεραιότητα της Ευρωζώνης και το μέλλον της Ευρώπης, αν όχι για «κάποιες μονάδες ΦΠΑ», όπως υποστήριξε χθες ενώπιον της Ευρωβουλής ο πρόεδρος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, Τζιάνι Πιτέλι, τότε σίγουρα χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Η δημόσια ομολογία του Ιταλού πρωθυπουργού, Ματέο Ρέντσι, ότι υπάρχουν χώρες οι οποίες εισήλθαν πρόσφατα στην ΕΕ, που ασκούν ισχυρότατη πίεση ώστε να αποκλειστεί η Ελλάδα από την Ευρωζώνη, αποτυπώνουν τόσο αυτές τις σκοπιμότητες, όσο και την ύπαρξη εύφορου εδάφους για την καλλιέργειά τους στους κύκλους της ευρωπαϊκής ηγεσίας.

Η εικόνα αυτή, όμως, αποτυπώνει συνάμα και την αποτυχία της ευρωπαϊκής ηγεσίας.

Μιας ηγεσίας, η οποία δεν κατόρθωσε να αντιμετωπίσει το ελληνικό ζήτημα επί μια πενταετία και πλέον, παρά τις δεκάδες συνεδριάσεις του Eurogroup και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και επιλέγει σήμερα να θέτει εν αμφιβόλω ολόκληρο το οικοδόμημα οδηγώντας στα άκρα τη διαπραγμάτευση.

Δίχως απολύτως καμία αμφιβολία, η πρόταση που υπέβαλε ενώπιον των θεσμών η ελληνική πλευρά δεν ήταν η προσήκουσα.

Αφορούσε τη συνέχιση - σε υπερθετικό βαθμό μάλιστα- της αποδεδειγμένα εσφαλμένης πολιτικής της υπερφορολόγησης, οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα σε έναν νέο υφεσιακό κύκλο, ενώ υστερούσε σε μεταρρυθμίσεις δομικού χαρακτήρα και διατηρούσε αλώβητο τον «μεγάλο ασθενή», δηλαδή, τον δημόσιο τομέα.

Αντίστοιχα, όμως, η πρόταση που υπέβαλε χθες τις πρώτες πρωινές ώρες το ΔΝΤ, ήταν σαφώς σκληρότερη εκείνου που θα μπορούσε να αντέξει σήμερα τόσο η ελληνική οικονομία ή ο φορολογούμενος πολίτης, όσο και η κυβέρνηση της χώρας.

Αποτελεί δε και αυτή ακόμη μια συνέχιση της πολιτικής της υπερφορολόγησης και μάλιστα μέσω εξορισμού άδικων έμμεσων φόρων (ΦΠΑ),  καταδικάζοντας ολόκληρους κλάδους της οικονομίας, όπως ο επισιτιστικός και ο ξενοδοχειακός, σε δυσπραγία, αλλά και οδηγώντας στα όρια της ανέχειας -ή ακόμη και πέραν αυτών-  τα πλέον αδύναμα οικονομικά στρώματα της κοινωνίας.

Συνέχιση, όμως, του παρόντος αδιεξόδου συνιστά μια συνολική αποτυχία, συστημικού χαρακτήρα και καταδεικνύει, αν μη τι άλλο, την απουσία νηφαλιότητας εκ μέρους όλων των πλευρών.

Καταδεικνύει, ότι όσοι κρατούν σήμερα τα ηνία της εξουσίας, στην Ελλάδα αλλά και τη λοιπή Ευρωζώνη, αδυνατούν να επιδείξουν την αναγκαία στωικότητα και ευελιξία, ώστε είτε να βρουν τον απαραίτητο κοινό τόπο, είτε να μεταθέσουν την επίλυση του προβλήματος σε έναν προσφορότερο χρόνο.

Αν, όμως, είναι όντως έτσι τα πράγματα, τότε ποιο είναι το μήνυμα που εκπέμπουν οι άνθρωποι αυτοί στους λαούς της Ευρώπης αναφορικά με το υποτιθέμενα κοινό τους μέλλον;

Αυτό του παραδειγματισμού και της ταπείνωσης ενός κράτους και ενός ολόκληρου λαού, χάριν «παιδαγωγικών λόγων»;

Δεν είναι σαφές προς όλους, ότι υπό τις παρούσες συνθήκες το ελληνικό ζήτημα δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί, δίχως την παράμετρο του δημόσιου χρέους;

Δεν είναι σαφής προς όλους η δυσπραγία ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας;

Ασφαλώς, η παρούσα κυβέρνηση έκτισε «πύργους στην άμμο» με προεκλογικές μεγαλοστομίες, που σήμερα αδυνατεί να εκπληρώσει.

Ασφαλώς, έχει κάνει κολοσσιαία δημαγωγικά ατοπήματα.

Όμως, οδηγώντας μια ολόκληρη χώρα στη χρεοκοπία δεν αποτελεί γιατρειά για τέτοιου είδους ατοπήματα, ενώ συνιστά μια προσέγγιση, αν μη τι άλλο, μυωπική, υπό το φως των αντιδράσεων που μπορεί να προκαλέσει.

Ακόμη και την ύστατη ώρα, η νηφαλιότητα οφείλει να πρυτανεύσει.