Δείτε την αλήθεια κατάματα...

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν υπάρχει μια αλήθεια στην υπόθεση της ελληνικής κρίσης, αυτή δίχως άλλο αφορά στο γεγονός ότι από ένα ενδεχόμενο Grexit όλοι θα ζημιωθούν.

Η Ελλάδα θα βιώσει, κατά πάσα βεβαιότητα, μια από τις μελανότερες σελίδες της μεταπολεμικής της ιστορίας και μια πραγματική ανθρωπιστική κρίση.

Δίχως προετοιμασία ή στρατηγικά αποθέματα και με τις λεγόμενες εναλλακτικές οδούς εισαγωγών να αποδίδουν μόνον κατόπιν ενός ευλόγου χρονικού διαστήματος, η χώρα θα βρεθεί κυριολεκτικά επί ξύλου κρεμάμενη...

Την ίδια ώρα, η Ευρωζώνη αλλά και συνολικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα δει –για πρώτη φορά στην ιστορία της- την αποδόμηση του οικοδομήματός της και θα αναγκαστεί να επωμιστεί, πέραν ενός μυθώδους λογαριασμού και την απώλεια εμπιστοσύνης που θα συνοδεύσει μια τέτοια εξέλιξη.

Αυτό το ιστορικού χαρακτήρα διακύβευμα, όμως, όσο γνωστό και σαφές κι αν είναι από την έναρξη της ελληνικής κρίσης, ουδέποτε αντιμετωπίστηκε –προφανώς εξαιτίας της αποκρουστικότητας του- ως ένα απτό ενδεχόμενο.

Σήμερα, για πρώτη φορά με τέτοια ένταση, υπάρχουν πρόθυμες φωνές σε αμφότερα τα «στρατόπεδα», οι οποίες όχι μόνον δεν το αποκλείουν αλλά το υποστηρίζουν ως αναγκαίο κακό.

Πρόκειται για ένα λάθος ιστορικού χαρακτήρα.

Πέραν όλης της φιλολογίας τόσο της μιας όσο και της άλλης πλευράς, που αφορά στην περίπτωση της Ελλάδας τα μακροπρόθεσμα οφέλη της νομισματικής αλλαγής μέσω της δυνατότητας υποτίμησης του εθνικού νομίσματος και στην περίπτωση της Ευρωζώνης το τείχος χρηματοπιστωτικής προστασίας που έχει ανορθωθεί από το 2010 έως σήμερα, υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια την οποία ελάχιστοι ομολογούν: οι επιπτώσεις από την κατάρρευση της εμπιστοσύνης προς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα αλλά και προς όσους κρατούν τα ηνία του.

Η συνειδητοποίηση, με άλλα λόγια, του γεγονότος ότι η οντότητα που κατόρθωσε να άρει τα αίτια πολέμου στην Ευρώπη επί περίπου 70 χρόνια, είναι δυνατόν να αποδομηθεί.

Αντίστοιχα, εάν υπάρχει μια ακόμη αλήθεια στην υπόθεση της ελληνικής κρίσης τα τελευταία πέντε χρόνια, αυτή αφορά στη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.

Εάν σήμερα οι δανειστές μας και κυρίως το ΔΝΤ, εμφανίζονται να ζητούν πρωτογενή πλεονάσματα τα οποία είναι βέβαιον ότι θα ωθήσουν την οικονομία εκ νέου στην ύφεση, αλλά και περικοπές συντάξεων που θα οδηγήσουν στα όρια της ανέχειας μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, τούτο οφείλεται στην ψευδαίσθηση ότι θα καταστεί έτσι βιώσιμη η εξυπηρέτηση του χρέους.

Κατά ακριβώς αντίστοιχο τρόπο, βεβαίως, συνιστά ψευδαίσθηση ότι δίχως ανάπτυξη και δίχως περαιτέρω παρεμβάσεις επί του τρόπου λειτουργίας του, είναι βιώσιμο και το ασφαλιστικό σύστημα στη χώρα μας...

Μια ακόμη αλήθεια, την οποία ελάχιστοι ενστερνίστηκαν, είτε από την πλευρά των δανειστών είτε όσων κράτησαν τα ηνία της χώρας την τελευταία πενταετία, αφορά στον τρόπο επίτευξης της δημοσιονομικής προσαρμογής στη χώρα μας.

Ουδείς εμφανίστηκε τόσο πρόθυμος να περικόψει δαπάνες, όσο να αυξήσει φόρους.

Το γεγονός αυτό υπήρξε καταλυτικό για το μέγεθος της ύφεσης και συνεπακόλουθα της ανεργίας.

Τέλος, αλήθεια παραμένει ότι καθ' όλη τη διάρκεια της κρίσης η χώρα μας αρνήθηκε να αλλάξει. Αρνήθηκε να προωθήσει τις απαραίτητες εκείνες μεταρρυθμίσεις που θα της επέτρεπαν να απελευθερώσει την οικονομία της και να σταθεί ξανά στα πόδια της.

Όσο οι άνθρωποι που κρατούν τα ηνία τόσο της χώρας μας, όσο και εκείνα της Ευρώπης, αρνούνται να δουν κατάματα αυτές τις αλήθειες και άρα να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες για αυτό που οποιοσδήποτε εχέφρων και διορατικός νους θα όφειλε να απεύχεται...