Κραυγές και ψίθυροι της διαπραγμάτευσης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι υψηλοί τόνοι, κατά τη δημοσιοποίηση της αποχώρησης των εκπροσώπων του ΔΝΤ από τις Βρυξέλλες, χθες, δεν θα έπρεπε να εκπλήξουν.

Πρώτον, βρισκόμαστε στα καταληκτικά στάδια μιας, αν μη τι άλλο, δύσκολης διαπραγμάτευσης, η οποία μπορεί να οδεύσει είτε προς τη μια είτε προς την άλλη πλευρά και υπό το πρίσμα αυτό, όταν ο χρόνος τελειώνει και η έκβαση είναι αβέβαιη, οι τόνοι ανεβαίνουν.

Δεύτερον, το ΔΝΤ έχει κάθε λόγο να εξανίσταται έναντι τόσο της χώρας μας, όσο και των Ευρωπαίων εταίρων μας, αλλά κυριότερα εναντίον του ίδιου του εαυτού του.

Όσο αντιφατικό ή και οξύμωρο κι αν εμφανίζεται το γεγονός αυτό, αποτελεί μια πραγματικότητα.

Παραμένοντας στις θεμελιώδεις παραμέτρους της σχέσης μεταξύ των τριών πλευρών και αφήνοντας στο περιθώριο τη λοιπή παραφιλολογία επί λοιπών ζητημάτων, από το 2010 έως σήμερα όλοι έκαναν λάθη και δη σοβαρά στην «υπόθεση Ελλάδα».

Εμείς -ή εν τέλει όσοι κράτησαν τα ηνία αυτού του τόπου στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας- αντί να προωθήσουμε βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα αύξαναν την πλουτοπαραγωγική ικανότητα της χώρας, επιλέξαμε την οδό των οριζόντιων μαχαιριών σε συντάξεις και μισθούς αλλά και αυτήν της υπερφορολόγησης, ώστε να επιτευχθεί η περίφημη δημοσιονομική προσαρμογή.

Κάναμε, με άλλα λόγια, αυτό που ο Γιάνης (με ένα ν) Βαρουφάκης αποκαλεί πολιτική του «χασάπη», ενώ είχαμε ανάγκη νευροχειρουργού, ώστε αφενός να εντοπίσει την ήρα από το στάρι στις δημόσιες δαπάνες και αφετέρου να κάνει τις καίριες εκείνες παρεμβάσεις στη λειτουργία της οικονομίας, που θα την απελευθέρωναν από τα σημερινά δεσμά της.

Ως αποτέλεσμα χάσαμε το ένα τέταρτο του ΑΕΠ μας και οδηγήσαμε έναν στους τρεις στην ανεργία, ενώ υποσκάψαμε τις δυνατότητες ανάκαμψης και ανάπτυξης της χώρας, καθώς χάθηκε σημαντικό τμήμα του παραγωγικού της ιστού.

Ταυτόχρονα, το 2010, κυρίως οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και δευτερευόντως το ΔΝΤ -καθώς δεν προέβαλε ικανές αντιστάσεις περί του αντιθέτου- επιχείρησαν να αντιμετωπίσουν το ελληνικό ζήτημα μεταθέτοντας τον όγκο του δημοσίου χρέους της χώρας από τους ώμους των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών σε εκείνους των Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Μια προσέγγιση η οποία ασφαλώς δεν έλυνε το πρόβλημα και συνάμα δημιουργούσε καινούργια, τα οποία επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστούν με το PSI του 2012, εντείνοντας όμως έτσι τον φαύλο κύκλο προβλημάτων του ελληνικού ζητήματος, καθώς δυο τομείς που ήδη εμφάνιζαν παθογένειες, ο τραπεζικός και ο ασφαλιστικός, ζημιώθηκαν περαιτέρω…

Υπό το πρίσμα αυτό, αλλά και δεδομένων των λαθών που το ίδιο το ΔΝΤ έχει ομολογήσει ότι διέπραξε στην περίπτωση της Ελλάδας, όπως η υπέρμετρη λιτότητα (πολλαπλασιαστές επιπτώσεων επί του ΑΕΠ) δίχως αναπτυξιακή αντιστάθμιση, αποτελούν αιτίες  περαιτέρω έντασης κατά το καταληκτικό σκέλος αυτής της δυσχερούς διαπραγμάτευσης.

Την όλη υπόθεση, βεβαίως, περιέπλεξε ακόμη περισσότερο το πρόσφατο «πακετάρισμα» των δόσεων μηνός Ιουνίου της Ελλάδας προς το ΔΝΤ, που κατέστησε απτό το ενδεχόμενο μιας πιθανής στάσης πληρωμών της χώρας.

Και τούτο διότι πέραν όλων των υπολοίπων ιδιαίτερα σημαντικών επιπτώσεων που θα είχε μια εξέλιξη του είδους αυτού, κυρίως για τη χώρα μας, θα εξέθετε κατά τρόπο σοβαρό την παρούσα διοίκηση του Ταμείου έναντι των 188 κρατών μελών του.

Έτσι, ας μην μας εκπλήσσει που σήμερα οι φίλοι μας πέραν του Ατλαντικού βροντάνε το τραπέζι της διαπραγμάτευσης, εν μέσω κραυγών αλλά και ψιθύρων.

Μεταξύ πολλών άλλων, ελπίζουν το αποτέλεσμα αυτής της διαπραγμάτευσης να διορθώσει τουλάχιστον τα κυριότερα λάθη του παρελθόντος, τα οποία είναι πολλά και αφορούν τους πάντες…