Στις Βρυξέλλες δεν κρίνεται τίποτα!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ουδείς νηφάλιος ή υπεύθυνος νους στην Ευρώπη θα επεδίωκε αρνητική έκβαση στο ελληνικό ζήτημα.

Υπό το πρίσμα αυτό, στο βαθμό που όσοι κρατούν τα ηνία της εξουσίας διαθέτουν όντως νηφαλιότητα και υπευθυνότητα, θα υπάρξει -κατά πάσα βεβαιότητα- συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και των εταίρων και δανειστών της.

Κατά πόσον η συμφωνία αυτή θα μπορέσει να βρει γόνιμο έδαφος στην πατρίδα μας, ώστε να αποφέρει καρπούς, είναι, βέβαια, ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα.

Διότι πέραν του προφανούς πρώτου σκοπέλου που συνιστά η ίδια η κυβερνητική πλειοψηφία, οι ενστάσεις της οποίας είναι ήδη ορατές, υπάρχουν πάντα και τα προβλήματα που αφορούν στην εφαρμογή, δηλαδή, στην  υλοποίηση της συμφωνίας σε πρακτικό επίπεδο.

Μιας συμφωνίας η οποία θα προβλέπει -επίσης κατά πάσα βεβαιότητα- πρωτογενή πλεονάσματα, συνέχιση των μεταρρυθμίσεων αλλά και των ιδιωτικοποιήσεων, πιθανώς και σε επίμαχους τομείς όπως αυτός της ενέργειας…

Έτσι, το αποτέλεσμα είναι εκείνο που κρίνει τα πάντα και εξ αυτού του αποτελέσματος θα κριθεί επίσης και κατά πόσον οι προβλέψεις της όποιας συμφωνίας καταλήξουν οι δύο πλευρές είναι όντως ρεαλιστικές και υλοποιήσιμες.

Διότι, τουλάχιστον, εάν είναι ρεαλιστικές -άρα και αναγκαίες- θα οπλίσουν τη φαρέτρα του κ. Τσίπρα όταν επιχειρηματολογεί υπέρ αυτής της συμφωνίας στη Βουλή, ενώπιον της αντιπολίτευσης και της συμπολίτευσης.

Για έναν άνθρωπο, δε, ο οποίος υποσχέθηκε τόσα πολλά, σε τόσους πολλούς, τούτο θα είναι αν μη τι άλλο χρήσιμο.

Όταν θα εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η χώρα μας οφείλει να εμφανίσει τα όποια πρωτογενή πλεονάσματα θα προβλέπει αυτή η συμφωνία, θα πρέπει συνάμα να αιτιολογεί και την αναίρεση ή τον ετεροχρονισμό ορισμένων τουλάχιστον εκ των προεκλογικών του εξαγγελιών.

Όλα μαζί, προφανώς, δεν γίνονται, εάν θέλουμε να βγουν οι αριθμοί…

Αντίστοιχα, όταν θα εξηγεί την ανάγκη διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων του τύπου στον οποίον διαφαίνεται ότι εμμένει η πλευρά των δανειστών, θα πρέπει να μπορεί να αιτιολογήσει το γεγονός αυτό προς τους φίλτατους, για παράδειγμα, της Αριστερής Πλατφόρμας…

Ακόμη, όμως κι αν, στο πλαίσιο μιας υπερβατικής σκέψης, διανοηθούμε ότι θα επικρατήσει μέγιστη νηφαλιότητα και πως όλοι θα επωμιστούν τις ευθύνες που τους αναλογούν εγκρίνοντας τη συμφωνία αυτή στη Βουλή, η επιτυχής υλοποίηση των μέτρων που θα προβλέπει θα παραμένει το μέγα ζητούμενο…

Εάν δεν υπάρξει σημαντικός περιορισμός των δαπανών -κάτι που κατά πάσα βεβαιότητα σημαίνει ακύρωση προσλήψεων- η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να καταφύγει εκ νέου στη διαβόητη και άκρως υφεσιακή, όπως και η ίδια την έχει χαρακτηρίσει, τακτική της υπερφορολόγησης.

Πλήρη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ με τα παρόντα μεγέθη του, αλλαγή των αντικειμενικών αξιών από το επόμενο και όχι από το τρέχον έτος, αύξηση της έκτακτης εισφοράς για τα υψηλά εισοδήματα, αυξήσεις για σειρά προϊόντων στο ΦΠΑ, αλλά και όλα εκείνα τα φορομπηχτικά μέτρα, τα οποία είναι τόσο γνώριμα σε μισθωτούς, συνταξιούχους και ιδιοκτήτες ακινήτων…

Αν, όμως έτσι έχουν τα πράγματα, προς τι ο κόπος και η αναταραχή που μας οδήγησαν στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση;

Προς τι η βύθιση της οικονομίας επί τετράμηνο σε πλήρη αβεβαιότητα και η απώλεια της όποιας δυναμικής διέθετε μέχρι τότε;

Το στοίχημα του κ. Τσίπρα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κρίνεται τις ώρες και τις ημέρες που διανύουμε στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στο Παρίσι και στην Ουάσιγκτον.

Κυριότερα, όμως, θα κριθεί στην Αθήνα…