Ο Τσίπρας διαπραγματεύεται και… τα παιδία παίζει

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο πρώιμος ενταφιασμός χθες, εντός δίωρου, της εξαγγελίας περί επιβολής τέλους τραπεζικών αναλήψεων, όση θυμηδία κι αν -ευλόγως- προκαλεί, δεν παύει να αντικατοπτρίζει την ποιότητα των χειρισμών της ελληνικής πλευράς κατά την παρούσα διαπραγμάτευσή της με τους εταίρους και δανειστές.

Δεν πρόκειται, δε, για ένα μεμονωμένο περιστατικό το οποίο θα μπορούσε να κριθεί ως τέτοιο, αλλά για ένα ακόμη, στον μακρύ κατάλογο αντίστοιχων περιστατικών που έχει να επιδείξει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης.

Τι να πρωτοθυμηθούμε;

Την άγνοια που είχε επί στοιχειωδών ζητημάτων Κοινοτικού Δικαίου ο φίλτατος κ. Γ. Βαρουφάκης όταν πρότεινε το «μπόνους» 3% επί του ΦΠΑ, για όσους θα χρησιμοποιούσαν πλαστικό χρήμα κατά τις συναλλαγές τους και τη διακριτική μεταχείριση που αυτό θα σήμαινε για όσους πλήρωναν με μετρητά;

Τη διαγραφή τμήματος της βεβαιωμένης οφειλής (δηλαδή του «κεφαλαίου» και όχι των προστίμων ή προσαυξήσεων) για όσους αποπλήρωναν ληξιπρόθεσμες οφειλές τους έναντι του Δημοσίου, που είχε προτείνει η Νάντια Βαλαβάνη, αδικώντας έτσι όσους είχαν ήδη υποβληθεί στη βάσανο της έγκαιρης αποπληρωμής των υποχρεώσεών τους, δανειζόμενοι ή μη;

Την αρχική πρόθεση αύξησης των συντελεστών ΦΠΑ, εν μέσω τουριστικής περιόδου, που κυριολεκτικά οδήγησε σε εξέγερση έναν ολόκληρο κλάδο της οικονομίας, ή την πρόθεση φορολόγησης ανείσπρακτων ενοικίων, που και αυτή μαζεύτηκε μετά το σάλο που δημιούργησε;

Τι μαρτυρούν όλα αυτά, αν όχι προχειρότητα, ελαφρότητα και απουσία σχεδιασμού εκ μέρους του οικονομικού επιτελείου σε μια εκ των κρισιμότερων διαπραγματεύσεων που διεξάγει η χώρα μας με τους εταίρους και δανειστές της;

Μια διαπραγμάτευση την οποία ανέλαβε η κυβέρνηση Τσίπρα, στη βάση της εντολής για την επίτευξη ενός «έντιμου συμβιβασμού εντός ευρώ», ο οποίος θα οδηγούσε τη χώρα εκτός κρίσης και στην οδό της ανάπτυξης.

Υπό το πρίσμα αυτό, όμως, δεν πρέπει να απορούμε για την απουσία ενός ευρύτερου μεταρρυθμιστικού πακέτου από την πλευρά της κυβέρνησης, η υλοποίηση του οποίου θα αντιμετώπιζε τόσο ανάγκες της παρούσας διαπραγμάτευσης όσο και αντίστοιχες της ελληνικής οικονομίας.

Όπως αντίστοιχα δεν θα πρέπει να απορούμε και για το υψηλό κόστος ζωής με το οποίο εξακολουθούν να είναι αντιμέτωποι οι Έλληνες, παρά τα πέντε χρόνια της εσωτερικής υποτίμησης που διήλθε αυτός ο τόπος.

Οι επισημάνσεις που διατύπωσε χθες ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζ. Κ. Γιούνκερ, στη συνέντευξη που παραχώρησε στη συνάδελφο κ .Α. Παπαμιλτιάδου, αφορούν ακριβώς αυτές τις παρεμβάσεις που έχει ανάγκη ο τόπος μας ώστε να μειωθεί το κόστος ζωής για τους κατοίκους του.

«Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος η Ελλάδα να έχει υψηλότερο κόστος ζωής από την Ελβετία. Αυτό συμβαίνει λόγω των ολιγαρχών, των μονοπωλίων και των δομών και αυτές οι δομές πρέπει να καταστραφούν», δήλωσε ο φίλτατος Γιούνκερ και είχε απόλυτο δίκιο.

Όσο η αγορά δεν ανοίγει στην Ελλάδα και δεν απελευθερώνεται κατά τρόπο πραγματικό ο ανταγωνισμός, εξαιτίας των πιέσεων που ασκούν τα κάθε λογής μονοπώλια, καρτέλ, ή οι συντεχνίες, αυτός ο τόπος θα είναι καταδικασμένος σε χαμηλή ανταγωνιστικότητα και υψηλό κόστος ζωής.

Όσο, δε, τούτο δεν γίνεται αντιληπτό από το εκλογικό σώμα και αναδεικνύονται κυβερνήσεις, όπως αυτές που κράτησαν τα ηνία του τόπου καθ’ ολη τη διάρκεια της λεγομένης μνημονιακής περιόδου -και συνεχίζουν να τα κρατούν-, τόσο η χώρα μας θα παραμένει ακριβή για τους ίδιους τους κατοίκους της.

Για να μπορέσει, όμως, μια κυβέρνηση να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά πρέπει πρώτα από όλα να έχει τη βούληση και -βεβαίως- το σχέδιο να τα πράξει και στην περίπτωσή μας το μόνο που φαίνεται να έχουμε είναι… «δημιουργική ασάφεια».