Η ώρα της Ευρώπης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η διήμερη Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε., που αρχίζει σήμερα στη Ρίγα της Λετονίας, αποτελεί πιθανότατα την ύστατη ευκαιρία της Ελλάδας να φθάσει σε μια «έντιμη συμφωνία εντός ευρώ» και να αποφύγει ένα ενδεχόμενο πιστωτικό γεγονός, στη διάρκεια του Ιουνίου.

Από το πνεύμα που θα επιδειχθεί στο περιθώριο αυτής της Συνόδου θα καταδειχθεί κατά πόσον υπάρχει έδαφος για αυτόν τον έντιμο συμβιβασμό, από την επίτευξη ή μη του οποίου θα κριθεί -κατά πάσα βεβαιότητα- και η περαιτέρω πορεία της χώρας μας στην Ευρώπη.

Υπό το πρίσμα αυτό, η ευθύνη επίτευξης αυτής της συμφωνίας, ευλόγως, βαρύνει αμφότερες τις πλευρές.

Η Ελλάδα οφείλει να καταστήσει σαφή την πρόθεσή της να θέσει τον οίκο της σε τάξη και να μην εμφανίζεται μονίμως στα μάτια των εταίρων και δανειστών της -κυρίως Γερμανών- ως το βαρέλι δίχως πάτο, και αντιστοίχως οι εταίροι μας οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης έχει φθάσει προ πολλού στα όριά της στη χώρα μας.

Με άλλα λόγια, οφείλει να επικρατήσει σύνεση και ρεαλισμός.

Μια κατάσταση πραγμάτων η οποία απέχει από τη ρητορική υψηλών τόνων που αναπτύσσουν τα άκρα αμφοτέρων των πλευρών και ουδόλως έχει βοηθήσει στην επίτευξη αυτού του έντιμου συμβιβασμού.

Για να μπορέσει να βγει από την παρούσα κρίση η χώρα μας προφανώς απαιτείται κάποιου είδους περαιτέρω ελάφρυνση του φορτίου που θέτει στους ώμους των φορολογούμενων πολιτών το δημόσιο χρέος και είναι, άρα, σαφής η ανάγκη χαμηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, τουλάχιστον για το τρέχον και τα αμέσως επόμενα χρόνια, αλλά και μια νέας διευθέτησης της συνολικής υπόθεσης του χρέους, ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο.

Αντίστοιχα σαφής, όμως, είναι και η ανάγκη να μάθει να ζει η χώρα μας με όσα έχει στην τσέπη της αλλά και με όσα μπορεί να παράγει.

Στη διαμόρφωση του προϋπολογισμού υπάρχει και το σκέλος των δαπανών, πέραν εκείνου των εσόδων, κάτι που όσοι κράτησαν τα ηνία αυτού του τόπου φρόντισαν επιμελώς να αγνοήσουν, ακολουθώντας την πολιτική της υπερφορολόγησης, με τα γνωστά υφεσιακά αποτελέσματά της.

Πέραν, όμως, του προϋπολογισμού, υπάρχει και η οικονομία. Κάτι που επίσης φρόντισαν να αγνοήσουν επί σειρά ετών οι κυβερνήσεις αυτού του τόπου, συμπεριλαμβανομένης της παρούσας.

Μια οικονομία, η οποία εξακολουθεί να μαστίζεται από τα πάγια προβλήματά της, όπως αυτά εντοπίζονται στην απουσία συνθηκών ελεύθερου ανταγωνισμού, στις στρεβλώσεις στις αγορές, στην κυριαρχία των καρτέλ και των συντεχνιών, στο συνεχώς μεταβαλλόμενο φορολογικό καθεστώς, στη γραφειοκρατία, αδιαφάνεια και στις τρομακτικές καθυστερήσεις στη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης.

Εάν η Ελλάδα δεν εμφανιστεί ενώπιον των κοινοτικών της εταίρων και δανειστών αποφασισμένη να αλλάξει, αφενός δεν τους παρέχει το νομιμοποιητικό έδαφος για την πραγματοποίηση παραχωρήσεων στο πλαίσιο αυτού του έντιμου συμβιβασμού και αφετέρου τους στερεί την προσδοκία ότι κάποτε θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω.

Διότι, ας μην απατόμεθα, φίλτατοι. Εμείς τους χρωστάμε, όχι εκείνοι σε εμάς...

Κοντολογίς, στο βαθμό που η χώρα μας, με σύνεση και σωφροσύνη, αποφασίσει ότι όντως επιθυμεί να επιστρέψει σε κάποιου είδους κανονικότητα και να σταθεί ξανά αυτόνομη στα πόδια της, οφείλει να αλλάξει και να δώσει ξανά στον εαυτόν της την ευκαιρία να εργαστεί και να παράγει.

Οφείλει να περιορίσει το εύρος και τη δραστηριότητα του δημόσιου τομέα στα μέτρα της τσέπης του φορολογούμενου πολίτη και να μάθει, επιτέλους, να σέβεται το χρήμα που με τόσο κόπο της καταβάλλει.

Είναι κατανοητά όλα αυτά;