Χρεοκοπία η μόνη κόκκινη γραμμή

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Επειδή εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλα, μήπως αυτή η χώρα οφείλει να αναρωτηθεί τι ακριβώς της έχει αποφέρει η μέχρι τώρα τακτική της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις της με εταίρους και δανειστές;

Στο βαθμό που στη Σύνοδο Κορυφής της Πέμπτης ή εν πάση περιπτώσει κάποια στιγμή στο άμεσο χρονικό διάστημα -διότι τα περιθώρια είναι αν μη τι άλλο στενά- η κυβέρνηση κατορθώσει να εμφανίσει έναν «έντιμο συμβιβασμό εντός ευρώ», όπως της υπαγόρευσε το εκλογικό σώμα την 25η Ιανουαρίου, τότε θα μπορεί όντως να υπερηφανεύεται για νίκη.

Όμως, σε κάθε άλλη περίπτωση, είτε σε αυτή μιας δυσμενέστερης συμφωνίας έναντι όσων προέβλεπε το μνημόνιο, είτε σε εκείνη της ρήξης, το κόστος που ο καθένας από εμάς θα κληθεί να καταβάλει θα είναι σαφώς υπέρτερο όσων βιώνουμε μέχρι σήμερα.

Επ' αυτού, ας μην αναλωθούμε...

Καλώς ή κακώς, σήμερα η χώρα μας αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις οικονομικές της υποχρεώσεις και δίχως εξωτερική βοήθεια στέκει αντιμέτωπη με το φάσμα της χρεοκοπίας.

Για την εξασφάλιση αυτής της βοήθειας -επίσης καλώς ή κακώς- είναι υποχρεωμένη να υποστεί μέτρα και ρυθμίσεις, που την οδήγησαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας σε βαθιά ύφεση.

Θα ήταν το βάθος της ύφεσης αυτής μικρότερο, όπως και οι επιπτώσεις της στην ανεργία, εάν οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν επέλεγαν την υπερφορολόγηση ως κύριο άξονα επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων; Πιθανότατα!

Όμως, τόσα ήξεραν και τόσα έκαναν ή -εν πάση περιπτώσει- τόσα τους επέτρεπε ο πελατειακός τους χαρακτήρας να κάνουν... Ούτως ή άλλως, το μνημόνιο δημοσιονομικούς και μεταρρυθμιστικούς στόχους έθετε και οι τρόποι επίτευξής τους ήταν αρμοδιότητα της εκάστοτε κυβέρνησης...

Υπό το πρίσμα αυτό η εντολή για χαλάρωση της λιτότητας που έδωσε ο ελληνικός λαός την 25η Ιανουαρίου στον ΣΥΡΙΖΑ συνιστά όχι μόνον μια οικονομική αλλά κυριότερα και κοινωνική επιταγή, η υλοποίηση της οποίας προϋποθέτει μια συγκροτημένη προσέγγιση, βάσει στοιχειοθετημένων προτάσεων, οι οποίες δυνητικά θα μπορέσουν να προσφέρουν έναν κοινό τόπο συναίνεσης με εταίρους και δανειστές.

Αντ' αυτού, τι είδαμε στη διάρκεια του τελευταίου τριμήνου, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης;

Ποιο είναι το απτό εκείνο σημείο επί του οποίου μπορούμε να βασιστούμε ώστε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η ελληνική πλευρά κάθισε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης και παρουσίασε ένα εμπεριστατωμένο σχέδιο δράσης, ώστε αφενός η ελληνική οικονομία να εξέλθει της στενωπού στην οποία βρίσκεται και αφετέρου οι δανειστές να σηκωθούν από αυτό το τραπέζι με την πεποίθηση ότι δεν πετούν τα χρήματά τους σε ένα βαρέλι δίχως πάτο;

Είδαμε μια ατέρμονη διελκυστίνδα σχετικά με το πώς θα λέγεται η συμφωνία, πώς θα λέγονται οι συνομιλητές και ποιοι θα είναι αυτοί οι συνομιλητές, όμως από προτάσεις τι υπήρξε, πέραν της πρόθεσης για την κατάργηση όσων έχει ήδη συμφωνήσει η χώρα μας;

Επίσης, είδαμε τη ρητορική της κυβέρνησης -διότι μέχρις ότου υπάρξει ένα απτό κείμενο συμφωνίας μόνον σε ρητορική μπορούμε να αναφερόμαστε- να αλλάζει σε ζητήματα φορολογίας, με τη διατήρηση τουλάχιστον για το τρέχον έτος του ΕΝΦΙΑ, την επιβολή νέων φόρων, κυρίως στον τουρισμό, κ.ά.

Αντίστοιχα, είδαμε τη διατήρηση «δύο κόκκινων γραμμών», επί του εργασιακού και του ασφαλιστικού καθεστώτος, επί των οποίων ούτως ή άλλως απαιτούνται παρεμβάσεις, ώστε να εξασφαλιστεί αφενός η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και αφετέρου η βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού της συστήματος...

Επ' αυτών, λοιπόν, των «κόκκινων γραμμών», είμαστε προετοιμασμένοι να θυσιάσουμε ολόκληρο το οικοδόμημα;

Έχουμε συνειδητοποιήσει το κόστος;