Οι «ακάλυπτες επιταγές» του ΣΥΡΙΖΑ

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ούτε μαγική είναι η εικόνα, ούτε και άξια απορίας.

Αν δεν πληρώσεις, οι δαπάνες σου σε… πληρωμές εκμηδενίζονται.

Πρόκειται για μια παλιά και συμπαθέστατη τακτική στους απανταχού «ακάλυπτους», στην οποία εμφανίζεται να έχει αποδυθεί εσχάτως και το ελληνικό δημόσιο, η στάση του οποίου επιβεβαιώνει -έστω παραφρασμένη- ακόμη μία ρήση: ουκ αν  λάβοις παρά του μη λαμβάνοντος….

Ο λόγος για τα στοιχεία εκτέλεσης προϋπολογισμού κατά το α’ τετράμηνο, που έδωσε χθες στη δημοσιότητα το υπουργείο Οικονομικών, βάσει των οποίων εμφανίζεται υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα τόσο εξαιτίας της υστέρησης πληρωμών και επιστροφών φόρου το διάστημα αυτό, όσο και επειδή υπήρξε σχετική αύξηση των εσόδων, πιθανότατα χάρις στη νέα και βελτιωμένη ρύθμιση των 100 δόσεων.

Κατά τον τρόπο αυτόν όμως αποτυπώνεται με κάθε γλαφυρότητα η εσωτερική στάση πληρωμών στην οποία έχει προχωρήσει το ελληνικό δημόσιο, λόγω της παρατεινόμενης διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές και της χρηματοδοτικής ασφυξίας που αυτή συνεπάγεται.

Όσο δεν παίρνει το κράτος λεφτά, δεν μπορεί και να δώσει, ή τουλάχιστον δεν μπορεί να δώσει σε όλους όσοι τα δικαιούνται…

Αποτελεί δε ειρωνεία της τύχης το γεγονός ότι τα στοιχεία αυτά δόθηκαν στη δημοσιότητα την ίδια ημέρα που δημοσιοποιήθηκαν και τα στοιχεία περί επιβράδυνσης της οικονομίας και του ρυθμού ανάπτυξής της.

Διότι τυπικά, εάν η σύγκριση γίνει σε ετήσια βάση, ο ρυθμός ανάπτυξης παραμένει θετικός, έστω και οριακά, αν όμως γίνει η σύγκριση από τρίμηνο σε τρίμηνο, τότε η ύφεση μας κτυπά την πόρτα ξανά…

Αυτή, όμως, είναι η επίπτωση τόσο της απροθυμίας του κράτους να αποπληρώσει εγκαίρως τις οφειλές του, όσο και της παρατεινόμενης αβεβαιότητας στην οποία βρίσκεται η χώρα, ενόσω δεν επιτυγχάνεται συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές μας.

Μια αβεβαιότητα η οποία τσακίζει κάθε πτυχή της οικονομικής δραστηριότητας, αποτρέπει τις επενδύσεις και ναρκοθετεί τη δυνατότητα ομαλής εξόδου της χώρας από την κρίση.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ούτε καθηγητής οικονομικών σε κάποιο διάσημο πανεπιστήμιο, ούτε να κατέχει κάποιο αξίωμα με ιδιαίτερη πρόσβαση στην πληροφόρηση ώστε να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι η παράταση της διαπραγμάτευσης και το «παιχνίδι» καθυστερήσεων που παίζεται μέχρι τη λήψη της όποιας απόφασης έχουν ως πρώτο και κύριο θύμα την οικονομία της χώρας.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η άτυπη στάση πληρωμών στην οποία έχει προχωρήσει η Πολιτεία στο εσωτερικό έχει «καλλωπιστικές» επιπτώσεις στην πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού, ο τελικός λογαριασμός για τους πολίτες, τόσο σε φόρους όσο και σε μέτρα που θα πρέπει τελικά να ληφθούν -εάν τελικά υπάρξει συμφωνία- μεγαλώνει.

Όσο για την περίπτωση να μην υπάρξει συμφωνία, καλό θα ήταν να μην την εξετάσουμε καν…

Αυτό, όμως, είναι το κόστος άρνησης της πραγματικότητας.

Μιας πραγματικότητας η οποία αφορά τόσο τις λαθεμένες επιλογές που έκανε η χώρα μας επί δεκαετίες, και οι οποίες οδήγησαν τελικά στη χρεοκοπία της, όσο και εκείνες που έκανε κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε -μνημονιακών- ετών.

Διότι όταν επιλέγεις την υπερφορολόγηση ως κύριο μοχλό εξόδου από την κρίση και «ετεροχρονίζεις» τις μεταρρυθμίσεις που τόσο έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία, ώστε να καταστεί εκ νέου παραγωγική και εξαγωγική, τότε ούτε δουλειά κάνεις, ούτε επιτρέπεις την επικράτηση νηφάλιων σκέψεων.

Η απουσία, δε, της νηφαλιότητας, ιδού πού μας οδήγησε…