Πάρτε τις αποφάσεις σας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν λάβουμε ως δεδομένο -και δεν έχουμε λόγο να το αμφισβητήσουμε-  το χρονικό διάστημα των δύο εβδομάδων που έθεσε, λίγο-πολύ ως «διαθέσιμο» σε ό,τι αφορά τη ρευστότητα της χώρας, ο κ. Γ. Βαρουφάκης, τότε είναι, αν μη τι άλλο, προφανές ότι η ώρα των αποφάσεων έχει φθάσει.

Τόσο για τους φίλτατους εταίρους μας, όσο, κυριότερα, και για εμάς.

Εκτός Ελλάδας, τα τείχη προστασίας έχουν υψωθεί, τα σχέδια έχουν εκπονηθεί και παρά το όποιο κόστος υπάρξει και για αυτούς, οι προετοιμασίες έχουν γίνει από το 2010 έως σήμερα και θεωρούνται ικανοποιητικές.

Αντίθετα, εδώ…

Χρήσιμο είναι, δε, να θυμόμαστε ότι πέραν των όποιων τακτικισμών ενδεχομένως υιοθετούνται στην παρούσα διαπραγμάτευση εκ μέρους των εταίρων μας, η κύρια γραμμή πλεύσης που έχουν ακολουθήσει έως τώρα δεν διαφέρει ριζικά από τις προβλέψεις του πάλαι ποτέ μνημονίου, επί του οποίου βρίσκεται η υπογραφή τόσο η δική τους, όσο και η δική μας.

Για την ακρίβεια, μπορεί ο κ. Γ. Ντάισελμπλουμ να τάζει τμηματικές εκταμιεύσεις των υπεσχημένων κονδυλίων, κατ’ αντιστοιχίαν της σταδιακής εφαρμογής της όποιας συμφωνίας εκ μέρους μας, ώστε να μεγιστοποιηθεί ο διαθέσιμος διαπραγματευτικός χρόνος, αλλά ο επίσης φίλτατος Β. Σόιμπλε φρόντισε να μας υπενθυμίσει ότι «δεν γνωρίζει» κάτι άλλο, πέραν αυτού στο οποίο βρίσκεται η υπογραφή του ιδίου και έχει εγκρίνει η Μπούντεσταγκ...

Ούτως ή άλλως, στο πλαίσιο του ορθού πολιτικού λόγου αλλά και της ευρύτερης ευρωπαϊκής δημοκρατικής κουλτούρας που χαρακτηρίζει τους κυριότερους των εταίρων μας, το μήνυμα προς την Ελλάδα ήταν σαφές: «κάντε ό,τι σας φωτίσει ο Πανάγαθος»…

«Θέλετε να κάνετε δημοψήφισμα; Δική σας υπόθεση! Δεν θέλετε; Και πάλι δική σας. Όμως ο χρόνος τελειώνει και πρέπει να πάρετε τις αποφάσεις σας»…

Ευλόγως, στο πλαίσιο οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης, επιτρέπονται λογής-λογής τακτικές…

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, εμείς είμαστε -κατ’ ομολογίαν του υπουργού Οικονομικών μας- που ξεμένουμε από φράγκα.

Όχι ότι χρειαζόταν η ομολογία του, βέβαια, για να συνειδητοποιήσουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε…

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το ελληνικό δημόσιο διαθέτει κάποιου είδους μαγικό σακουλάκι από το οποίο μπορεί να ανασύρει ποσά για τις κάθε λογής υποχρεώσεις του, όπως είδαμε να γίνεται στην περίπτωση της τελευταίας δόσης του ΔΝΤ, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, δυστυχώς, στερούμεθα αντιστοίχου τέτοιου.

Η πιστωτική ασφυξία στραγγαλίζει την ελληνική οικονομία, οι επιχειρήσεις λιμοκτονούν ή βάζουν λουκέτο, οι προβλέψεις για την πορεία του ΑΕΠ αλλά και της ανεργίας αναθεωρούνται δυσμενώς και οδηγούμαστε από το κακό στο χειρότερο όσο παρατείνεται η παρούσα κατάσταση.

Μια κατάσταση την οποία δεν βοηθά και η άτυπη στάση εσωτερικών πληρωμών στην οποία έχει προχωρήσει το Δημόσιο, όπως καταδεικνύουν και τα στοιχεία περί αύξησης των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς τον ιδιωτικό τομέα, που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις λοιπές του υποχρεώσεις.

Ο τόπος, πολύ απλά, δεν αντέχει να περιμένει άλλο…

Έτσι, χρήσιμο θα ήταν εντός του επομένου δεκαημέρου ο φίλτατος κ. Τσίπρας να το συζητήσει το πράγμα με τις συνιστώσες του κόμματός του ή με όποιον άλλον θεωρεί σκόπιμο και να πάρει τις αποφάσεις του.

Από τη μια πλευρά υπάρχει η σαφής λαϊκή εντολή που καλεί για έναν «έντιμο συμβιβασμό εντός ευρώ» και από την άλλη το απέραντο χάος που υπόσχεται η ρήξη και ο δρόμος που αυτή ανοίγει.

Πόσο δύσκολη είναι αυτή η απόφαση;