Οι αλήθειες πρέπει να λέγονται

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η δημόσια ομολογία του κ. Ευκλείδη Τσακαλώτου, χθες από το βήμα συνεδρίου, ότι υπάρχει δόση αλήθειας στο ότι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν διέθετε την απαραίτητη τεχνογνωσία ή τις προτάσεις που απαιτούνταν για να διαχειριστεί ταχύτερα και αποτελεσματικότερα την διαπραγμάτευση με τους εταίρους και δανειστές, είναι προφανώς αξιέπαινη.

Όχι μόνον διότι προέρχεται από τα χείλη ενός ανθρώπου που είναι σε θέση να γνωρίζει και άρα να αξιολογεί επιδόσεις «εκ των έσω», αλλά κυριότερα, επειδή συνάδει με την περιρρέουσα εκτίμηση σχετικά με την περιορισμένη ικανότητα της κυβέρνησης Τσίπρα να αντεπεξέλθει στο έργο της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές, κατά τα πρώτα βήματα του βίου της.

Η χθεσινή επισήμανση του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών και επικεφαλής της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας όχι μόνον επιβεβαιώνει την εκτίμηση αυτή, αλλά συνάμα φέρνει στο φως και αδυναμίες του πολιτικού συστήματος που συνδέονται με το βαθμό ενημέρωσης που δικαιούνται και ταυτόχρονα οφείλουν να έχουν τα κοινοβουλευτικά κόμματα -και ιδίως η αξιωματική αντιπολίτευση- από την εκάστοτε κυβέρνηση, επί του συνόλου του έργου της.

Πρόκειται σαφώς για μια έλλειψη του πολιτικού συστήματος, η οποία καθίσταται εντονότερη στην περίπτωση κομμάτων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που βίωσαν ταχύτατη άνοδο προς την εξουσία και -εκ των πραγμάτων- υπεραμύνθηκαν θέσεων που σήμερα καταρρίπτονται, όπως «το σκίσιμο του μνημονίου με έναν νόμο και ένα άρθρο».

Ομολογίες όπως αυτή στην οποία προχώρησε χθες ο κ.Τσακαλώτος σπανίζουν στην ελληνική πολιτική σκηνή εδώ και χρόνια, και πάντως σίγουρα το τελευταίο διάστημα, κατά το οποίο το κρέας βαφτίζεται ψάρι, για την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Ελάχιστοι Έλληνες πολιτικοί έχουν το σθένος να ομολογήσουν δημοσίως τα λάθη ή τις αδυναμίες τους, σε μια μάταιη και αέναη αναζήτηση του αλάθητου της πολιτικής τους.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο, ή καλύτερα για μια αδυναμία, η οποία έχει ως αποτέλεσμα είτε τη χρονική παράταση ζημιογόνων πολιτικών, είτε την υιοθέτηση θέσεων οι οποίες αντιβαίνουν στην κοινή λογική.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόθεση της «προς τα επάνω» εξίσωσης του φόρου στα καύσιμα κίνησης και θέρμανσης, η οποία είχε ως αποτέλεσμα -έως ότου ανακληθεί μετά πολλών επαίνων- την υποβάθμιση της καθημερινότητας και του επιπέδου ζωής εκατομμυρίων κατοίκων αυτής της χώρας.

Αντιστοίχως αξιέπαινη στην περίπτωση αυτή η δημόσια ομολογία στην οποία είχε προχωρήσει ο τότε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας.

Υπό το πρίσμα αυτό, οι αλήθειες πρέπει όχι μόνον να λέγονται, αλλά και να αναγνωρίζονται εγκαίρως.

Έπρεπε η χώρα μας να συρθεί σε καθεστώς μνημονίου έως ότου αναγνωρίσει ότι κακώς χορηγούσε συντάξεις σε νεκρούς ή επιδόματα αναπηρίας σε απολύτως υγιείς ανθρώπους ή εν τέλει ότι δεν γνώριζε, όπως αποδείχθηκε,  ακριβώς πόσους απασχολούσε στον δημόσιο τομέα;

Αντιστοίχως, αποτελεί κάποιου είδους ντροπή η αναγνώριση του γεγονότος ότι έως τώρα στέκει ακόμη αδύναμη να πατάξει το φαινόμενο της φοροδιαφυγής, που τόσο ζημιώνει τα δημόσια οικονομικά, αλλά και αποτελεί την κυριότερη πηγή οικονομικής και κοινωνικής αδικίας σε αυτόν τον τόπο;

Οι μηνιαίες εκθέσεις του ΣΔΟΕ αναφορικά με τον συνεχή εντοπισμό σειράς περιπτώσεων μεγάλης φοροδιαφυγής εκ μέρους μελών σχεδόν κάθε επαγγελματικού κλάδου δεν αποτελεί μια ισχυρή επιβεβαίωση σχετικά με το εύρος του φαινομένου στην Ελλάδα αλλά και της αδυναμίας των αρμόδιων αρχών να το καταστείλουν;

Δεν είναι ντροπή να λέμε την αλήθεια, ακόμη κι αν πονάει.

Ντροπή είναι να την κρύβουμε και πολύ περισσότερο να μένουμε άπραγοι απέναντί της.