Ώρα ευθύνης για το πολιτικό σύστημα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το φως που διαφάνηκε χθες στο μακρύ τούνελ των διαπραγματεύσεων της Ελλάδας με τους εταίρους και δανειστές της, φέρνει το πολιτικό προσωπικό της χώρας προ των ευθυνών του.

Ο τόπος δεν αντέχει μια νέα περιπέτεια.

Η κραυγή αγωνίας υψώνεται όχι μόνον από το σύνολο των εκπροσώπων της οικονομικής ζωής της χώρας μας, αλλά από τη συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων της.

Η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια και η ανησυχία για την επόμενη ημέρα οφείλουν να δώσουν  τη θέση τους σε αίσθημα σταθερότητας, επί του οποίου θα καταστεί δυνατή η ανάκτηση του πολύτιμου εδάφους που χάσαμε μέχρι τώρα.

Υπό το πρίσμα αυτό, στο βαθμό που όντως εξασφαλιστεί συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές μας, οφείλει να υπάρξει ένα τέλος στις απανταχού ιδεοληψίες και να επικρατήσει νηφαλιότητα και κοινή λογική. Μια αξία ιδιαίτερα υποτιμημένη στις ημέρες μας.

Οι ακραίες φωνές που, έως χθες ακόμη, καλούσαν για αθέτηση υποχρεώσεων προς τους δανειστές, για δημοψήφισμα ή ακόμη και για εκλογές, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι η ισχυρή λαϊκή εντολή που έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ την 25^η Ιανουαρίου αφορούσε την εξασφάλιση ενός «έντιμου συμβιβασμού, εντός ευρώ».

Εάν λοιπόν, επιτευχθεί αυτός ο συμβιβασμός, προς τι οι φωνές και οι αλαλαγμοί;

Προς τι οι εμμονές αναφορικά με τις ιδιωτικοποιήσεις στον τομέα της ενέργειας ή αλλού;

Αντίστοιχα, όσο δικαιολογημένες κι αν είναι οι αιτιάσεις της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, όσο και του ΠΑΣΟΚ, σχετικά με το τρίμηνο που χάθηκε από την οικονομική ζωή του τόπου εξαιτίας της καθυστέρησης στην επίτευξη αυτού του «έντιμου συμβιβασμού», θα πρέπει να υπάρξει αναγνώριση των όποιων ωφελημάτων προκύψουν –εφόσον βεβαίως αυτά προκύψουν- από τη νέα συμφωνία.

Μέχρι στιγμής ούτε συμφωνία έχουμε και πολύ περισσότερο δεν γνωρίζουμε τι θα συμπεριλαμβάνει όταν και αν επιτευχθεί.

Υπάρχει, ωστόσο, καταγεγραμμένη με τον πλέον επίσημο τρόπο εκ μέρους του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ, τόσο η βούλησή τους να σταθούν αρωγοί στο πλευρό της Ελλάδας όσο και η αναγνώριση της ύπαρξης προόδου στις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται προς αυτήν την κατεύθυνση.

Οι κόκκινες γραμμές του παρελθόντος, που απεικόνιζαν τις πολιτικού χαρακτήρα διαφωνίες μας, όπως τις είχε χαρακτηρίσει ο φίλτατος κ.Α.Τσίπρας, κατά τα φαινόμενα έχουν είτε αμβλυνθεί, είτε ξεπεραστεί.

Εντέλει ποια η διαφορά μεταξύ ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος, όταν το κύριο ζητούμενο είναι η αναγνώριση της ανάγκης αναμόρφωσής του ούτως ώστε να παύσει να παράγει ελλείμματα;

Αντίστοιχα, κοινός τόπος δεν είναι ότι η Ελλάδα οφείλει να κινηθεί στην ευρωπαϊκή πεπατημένη έναντι της Βουλγαρικής, για παράδειγμα, σε ότι αφορά στα εργασιακά ζητήματα;

Πρόκειται, όμως, για έναν κοινό τόπο ο οποίος έως τώρα χαρακτηριζόταν ως πολιτική διαφωνία και οδήγησε στις περίφημες διαρροές της Τρίτης, εκ μέρους του Μεγάρου Μαξίμου, που προϊδέαζαν για ρήξη με τους εταίρους και δανειστές.

Χθες, ανέτειλε μια νέα ημέρα, κατά τα φαινόμενα, ευμενέστερη για την πορεία της χώρας.

Στο βαθμό που το κλίμα αυτό οδηγήσει στην αποκατάσταση της ροής χρηματοδότησης προς την Ελλάδα, στη διασφάλιση του νομισματικού της μέλλοντος και στη δημιουργία ενός πλαισίου ανάκαμψης της οικονομίας της, ο πολιτικός κόσμος της χώρας οφείλει να το σεβαστεί.

Ως γνωστόν, όλα εκ του αποτελέσματος κρίνονται.

Εάν το αποτέλεσμα αυτό καταδειχθεί θετικότερο εκείνου που είχαν κατορθώσει να εξασφαλίσουν οι προηγούμενοι ή διαφορετικό εκείνου που υπόσχονταν οι σημερινοί πριν αναλάβουν τα ηνία της εξουσίας, ποιόν ενδιαφέρει εντέλει, στο βαθμό που θα αρχίσουμε να ζούμε πάλι ως φυσιολογικοί άνθρωποι και μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τη σημερινή μας κατάντια;