Σίγουρος είναι μόνον ο μουτζούρης…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σύντροφοι, μην το ψάχνουμε πολύ το θέμα. Χωριό που φαίνεται…

Η πραγματική οικονομία είναι στα τάρταρα.

Το ξέρουμε, αφενός γιατί το βλέπουμε καθημερινά με τα μάτια μας και αφετέρου επειδή έχει πιστοποιηθεί με κάθε δυνατή ανάλυση (ΙΟΒΕ, Γραφείο προϋπολογισμού της Βουλής κ.α.) ενώ για όποιον έχει ακόμη αμφιβολίες την «κατηφόρα» περιέγραψε χθες κατά τρόπο εξόχως τεχνοκρατικό και η «Κομισιόν».

Την ίδια ώρα, ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός δείχνει δεδομένος, καθώς οι στόχοι του προϋπολογισμού έχουν πετάξει από το παράθυρο και το ίδιο το κράτος βρίσκεται στα όρια της στάσης πληρωμών.

Αν δεν ήταν, ούτε τις σάρκες του θα έτρωγε, ούτε τα διαθέσιμα των φορέων του δημοσίου, ώστε να ανταποκριθεί στις διεθνείς αλλά και στις εγχώριες υποχρεώσεις του.

Στο καλό σενάριο, δηλαδή, στην περίπτωση άμεσης επίτευξης συμφωνίας με εταίρους και δανειστές, ένα νέο σημαντικού ύψους νέο πακέτο μέτρων,  πρέπει να θεωρείται δεδομένο ώστε να καλυφθούν οι «τρύπες» που δημιουργήθηκαν κατά την διάρκεια της τρίμηνης διαπραγμάτευσης, πέραν εκείνων που ήδη υπήρχαν (2-2,5 δισ. ευρώ).

Επειδή, δε, η περίφημη μάχη κατά της φοροδιαφυγής παραμένει ακόμη στα χαρτιά, η ταυτότητα εκείνων που θα επωμιστούν αυτό το νέο πακέτο μοιάζει όχι μόνον δεδομένη, αλλά και εκ των προτέρων αντιστοίχων πακέτων γνωστή…

Στο κακό σενάριο, δε, ας μην τα συζητάμε, διότι δεν βοηθά την ψυχική μας υγεία…

Χάος οικονομικό, πολιτικό και κατά πάσα βεβαιότητα, κοινωνικό.

Αν όμως έχουν όντως έτσι τα πράγματα, τότε προς τι η καθυστέρηση στην καθυστέρηση σε αυτήν τη διαπραγμάτευση; Τι προσπαθούμε να πετύχουμε και με ποιο σχέδιο;

Προς τι οι «κόκκινες γραμμές» και τα «πράσινα άλογα»; Αφού, όσο καθυστερεί να μπει το νερό στο αυλάκι τόσο περισσότερο βαραίνει ο λογαριασμός…

Η κυβέρνηση επιχείρησε χθες να υψώσει τη σημαία της νηφαλιότητας και της διαλλακτικότητας, ισχυριζόμενη ότι το ΔΝΤ και η ΕΕ έμπλεξαν τις «κόκκινες γραμμές» τους και ότι ως εκ τούτου η διαπραγμάτευση οδηγείται σε ναυάγιο εξαιτίας τους.

Συμπαθής η προσπάθεια, αλλά δυστυχώς, αφορά μια παλιά κολόνια που ακούει στο όνομα «βιωσιμότητα του χρέους» και στο πώς την «ανακαλύπτει» το ΔΝΤ, επιλέγοντας να χρηματοδοτήσει μόνον τις χώρες το χρέος των οποίων θεωρείται βιώσιμο.

Έτσι, στην περίπτωση μας η διαπίστωση του δημοσιονομικού εκτροχιασμού και της εξαΰλωσης των πρωτογενών πλεονασμάτων το ωθεί να ζητά τη θεραπεία των αιτίων της οικονομικής αιμορραγίας του κράτους, μεγάλο τμήμα της οποίας αφορά στο ασφαλιστικό σύστημα και στις επιδοτήσεις που αυτό λαμβάνει από τον κρατικό κορβανά.

Η φιλτάτη Κριστίν, τα έχει πει ουκ ολίγες φορές… Τώρα για τις ομαδικές απολύσεις, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο αλλά καλύτερα μην την πιάσουμε αυτήν την κουβέντα.

Αντίστοιχα, η Κομισιόν που «κατηγορείται» ότι έχει ως «κόκκινη γραμμή» τα ελλείμματα, ή ακριβέστερα το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος, πώς ακριβώς διαφέρει από το ΔΝΤ και πού ακριβώς μπλέκουν οι μεταξύ τους «κόκκινες γραμμές», είναι κάτι που δεν μας εξήγησε επακριβώς χθες η κυβέρνηση, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχε σημασία…

Αντίθετα, το μόνο που έχει πράγματι σημασία και νόημα, είναι να τελειώνει αυτή η διαπραγμάτευση, διότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, «κάθε χθες και καλύτερα»…

Όχι μόνον δεν προβλέπονται θεαματικές παραχωρήσεις από εταίρους και δανειστές, αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε και πολύ περισσότερα από όσα με κόπο κερδίσαμε μέχρι τώρα…