Τσαμπουκάδες με φόντο τα βράχια

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Περί διαπραγμάτευσης πρόκειται και προφανώς  ζητούνται πολλά από αμφότερες τις πλευρές, ώστε στο τέλος -όπως ελπίζεται- να βρεθεί κοινός τόπος και συμφωνία σε κάποιο ενδιάμεσο σημείο.

Όμως, χθες, το «τερματίσαμε».

Τόσο εμείς -επωνύμως- όσο και εκείνοι ανωνύμως.

Οι ιαχές ανώτερου κοινοτικού αξιωματούχου -διότι περί τέτοιων επρόκειτο- σχετικά με την ανάγκη να χυθεί πολιτικό αίμα στην Αθήνα και να επωμιστεί η ελληνική κυβέρνηση πολιτικό κόστος από τις παραχωρήσεις τις οποίες θα αναγκαστεί να κάνει στο πλαίσιο  της διαπραγμάτευσης σαφώς εκφεύγουν οποιουδήποτε δημοσιονομικού ή ευρύτερου οικονομικού ζητήματος αφορά αυτήν τη διαπραγμάτευση.

«Δεν βλέπω πιθανή κατάληξη (των διαπραγματεύσεων) εάν οι Έλληνες δεν κάνουν μία πολύ σημαντική κίνηση σε μία, ή δύο, ή τρεις περιοχές. Μπορεί να είναι οι συντάξεις, μπορεί να είναι η αγορά εργασίας, αλλά... πρέπει να πληρώσουν το πολιτικό κόστος.

Το Eurogroup ζητά να δει το πολιτικό κόστος να πληρώνεται», τόνισε υψηλόβαθμος αξιωματούχος της ευρωζώνης που επικαλείται το Reuters.

Μπορεί η παρούσα κυβέρνηση να εκλέχτηκε με την προσδοκία της περίφημης κωλοτούμπας ή η προσέγγιση Βαρουφάκη να ήταν περισσότερο αφαιρετικού χαρακτήρα από όσο αντέχει ο μέσος υπουργός Οικονομικών της ευρωζώνης, όμως η απαίτηση που διατυπώθηκε χθες είναι πέραν οποιουδήποτε θεσμικού ή δημοκρατικού ορίου και συνιστά εκτροπή από τα θεμέλια επί των οποίων εδράζεται η Ε.Ε.

Όπως, αντίστοιχα, εκτροπή από την πορεία που ακολουθεί η χώρα επί δεκαετίες θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η χθεσινή τοποθέτηση του υπουργού Παραγωγικής ανασυγκρότησης  Π. Λαφαζάνη,  με άρθρο του στο περιοδικό Crash, στο οποίο περιγράφει οικονομικές και πολιτικές προοπτικές για τη χώρα οι οποίες βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση με την  Ε.Ε. και πάντως εκτός των πολιτικών και οικονομικών ορίων της.

Μπορεί ο φίλτατος κ. Λαφαζάνης να μην είναι υπέρμαχος της καραμανλικής ρήσης σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα ανήκει στη Δύση, όμως -σίγουρα- η χώρα μας δεν ανήκει ή εν τέλει τη συνδέουν δεσμοί μικρότερου βεληνεκούς από ό,τι με την Ε.Ε. με χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Βραζιλία, η Λατινική Αμερική, η Ινδία, ο αραβικός κόσμο, η ζώνη της Αφρικής «και ασφαλώς με το χώρο της Μεσογειακής Λεκάνης», που ο ίδιος προσδιόρισε ως δυνητικούς τόπους καταφυγής για βοήθεια. 

Εάν στραφούμε προς τα εκεί, όχι μόνον «αφήνουμε το γάμο και πάμε για πουρνάρια», όχι μόνον εγκαταλείπουμε άτακτα το άρμα του ευρώ, αλλά -κυριότερα- σβήνουμε μονοκοντυλιά όσα κατόρθωσε να πετύχει αυτός ο τόπος στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εάν οι πελατειακές σχέσεις, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, η αδιαφάνεια και η κακοδιαχείριση εκ μέρους σειράς κυβερνήσεων μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, δεν φταίει η Ε.Ε. ή η ευρωζώνη για αυτό.

Μόνοι μας τα βγάλαμε τα μάτια μας…

Αντίθετα, μολονότι το πρώτο μνημόνιο ήταν σαφώς τιμωρητικού χαρακτήρα και το δεύτερο εκτελέστηκε μόνον στο δημοσιονομικό του σκέλος και όχι σε εκείνο των μεταρρυθμίσεων, οι εταίροι μας και η χρηματοδότηση που μας παρείχαν μας έδωσαν την ευκαιρία να μην οδηγηθούμε, ακόμη, στην άτακτη χρεοκοπία.

Οι ίδιοι μπορεί να έσωσαν το τραπεζικό τους σύστημα, αλλά και εμείς γλυτώσαμε τα χειρότερα.

Η παρούσα κυβέρνηση, στην κρίσιμη καμπή όπου βρίσκεται ο τόπος, οφείλει να πορεύεται στη βάση της εντολής που έλαβε την 25η Ιανουαρίου, ήτοι «έντιμο συμβιβασμό εντός ευρώ».

Οτιδήποτε άλλο όχι μόνον δεν αρκεί, αλλά μπορεί και να αποδειχθεί ιδιαίτερα επιζήμιο.