Το δημοψήφισμα και οι παράπλευρες απώλειες…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στη Δημοκρατία, ως γνωστόν, αδιέξοδα δεν υπάρχουν και η κάλπη είναι πάντα διαθέσιμη.

Υπό το πρίσμα αυτό, η «ύστατη» λύση του δημοψηφίσματος το οποίο εμφανίζεται να επιφυλάσσει για τη χώρα ο πρωθυπουργός σε περίπτωση εμπλοκής με εταίρους και δανειστές είναι η προσήκουσα για μια συντεταγμένη Δημοκρατία.

Τουλάχιστον δύο φορές χθες, ο φίλτατος κ. Τσίπρας παρουσίασε ένα ιδιαίτερα σαφές αφήγημα, το οποίο εν πολλοίς συνοψίζεται στα εξής: Η εντολή που λάβαμε είναι πολύ συγκεκριμένη. Τέλος στη λιτότητα, αλλά έντιμος συμβιβασμός εντός ευρώ.  

Σύμφωνα με το ίδιο αφήγημα, εάν η διαπραγμάτευση οδηγηθεί είτε προς το ένα άκρο αυτής της εντολής (λιτότητα κ.λπ.), είτε προς το άλλο (έξοδος από την ευρωζώνη), τη λύση θα κληθεί να τη δώσει ο ελληνικός λαός.

Μέχρι εδώ, όλα καλά και ωραία.

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, είναι ότι από το σημείο αυτό και μετά αρχίζουν τα δύσκολα.

Το ερώτημα που θα μπορούσε να τεθεί σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα, παρά τις περί του αντιθέτου διατυπωθείσες προθέσεις της κυβέρνησης, οφείλει να είναι ένα και μόνον: «Μέσα ή έξω από το ευρώ».

Οτιδήποτε διαφορετικό είναι απλώς άστοχο και πέραν της ουσίας του ζητήματος, αφενός καθώς δεν αναιρεί τις υποχρεώσεις που έχουμε έναντι εταίρων και δανειστών ως κράτος μέλος του κλαμπ που λέγεται ευρωζώνη και αφετέρου κινδυνεύει να οδηγήσει τη χώρα σε νέα εκλογική αναμέτρηση, παρατείνοντας το σημερινό της δράμα…

Εάν, για παράδειγμα, το ερώτημα αφορά την έγκριση ή μη ενός πακέτου μέτρων, σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως η χώρα θα βρεθεί ενώπιον του παραδόξου να κυβερνάται από έναν συνασπισμό κομμάτων που στέκουν αντίθετα στην παράταση των λεγόμενων μνημονιακών μέτρων λιτότητας, ενώ το εκλογικό σώμα θα τα έχει εγκρίνει.

Εξέλιξη με ενδεχομένως απρόβλεπτες πολιτικές συνέπειες…

Αντίθετα, σε περίπτωση απόρριψης αυτού του πακέτου από τη λαϊκή ψήφο, πιστεύει κανείς ότι τούτο θα αποτελούσε ικανό και αρκετό λόγο ώστε να ξανανοίξει η κάνουλα της χρηματοδότησης εκ μέρους εταίρων και δανειστών ή μήπως, θα μας έλεγαν, όπως το έχει ήδη πει ο φίλτατος  χερ Σόιμπλε, «Δε θέλετε; Δεν πειράζει! Άντε  γεια!»;

Αντίστοιχα, πιστεύει κανείς ότι καθ' οδόν προς την κάλπη του δημοψηφίσματος θα κυλούσαν όλα ομαλά στην πατρίδα μας;

Το ενδεχόμενο και μόνον αρνητικής έκβασης δεν θα οδηγούσε ένα μεγάλο τμήμα ή και την πλειονότητα του καταθετικού και αποταμιευτικού κοινού (του όποιου έχει απομείνει…) στα γκισέ των τραπεζών και άρα στην επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων, αντίστοιχων εκείνων που υιοθετήθηκαν στην Κύπρο;

Τέλος, υφίσταται και το μικρό ζήτημα των υποχρεώσεων της χώρας υπό το φως του ασφυκτικού χρονικού περιθωρίου που υπάρχει για την εξυπηρέτησή τους αλλά και της απουσίας ρευστότητας.

Με το κράτος να τρώει ήδη τις σάρκες του βάζοντας χέρι στα αποθεματικά των δημόσιων φορέων και τον ογκόλιθο των δανειακών υποχρεώσεων που πρέπει να εξυπηρετηθούν μετά τον Ιούνιο, πότε ακριβώς θα υπάρξει χρόνος ώστε να εξαντληθεί η συνταγματικά προβλεπόμενη περίοδος έως τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος αλλά και να διευθετηθούν τα όποια νομοθετικά ή άλλα ζητήματα άπτονται της τυχόν συμφωνίας με εταίρους και δανειστές;

Φίλτατοι, ιδιαίτερα συμπαθή όλα αυτά τα περί προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία και εξόχως δημοκρατικά. Όμως, δεν τα αντέχει ο τόπος.

Η χώρα μας διαθέτει μια νεοεκλεγείσα κυβέρνηση με ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ελέω και του εκλογικού συστήματος και η κυβέρνηση αυτή καλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Τώρα, εάν χρειαστεί να μεταβάλει ορισμένα από όσα έλεγε προεκλογικά, κρίμα, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα, υπό το φως της εντολής που και η ίδια δηλώνει ότι έλαβε από τον ελληνικό λαό.

Εν τέλει, αν δεν μπορεί, ας δώσει τη δουλειά αλλού…