Ρήξη μέσα, όχι έξω!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ούτε μέσα πάμε καλά, αλλά ούτε και έξω.

Εάν όντως ο φίλτατος Αλέξης επιθυμεί να διατηρήσει τη χώρα στο ευρώ, τώρα είναι η ώρα να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.

Το πού ακριβώς πηγαίνει η χώρα, υπό τις παρούσες συνθήκες, και ενόσω αρνείται να έρθει σε αυτόν τον περιβόητο «έντιμο συμβιβασμό», είναι κάτι περισσότερο από σαφές.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε, όπως πράττει η κυβέρνηση, ότι όλος αυτός ο αρνητικός θόρυβος και η πίεση προς τη χώρα μας ασκούνται εκ μέρους των εταίρων και δανειστών μας στο πλαίσιο της τρέχουσας διαπραγμάτευσης, ούτε η χώρα, αλλά ούτε και η οικονομίας της μπορούν να αντέξουν για πολύ.

Όσο, δε, για ζητήματα εθνικής αξιοπιστίας....

Τα σημάδια της σταδιακής, αλλά επιταχυνόμενης κατάρρευσης, υπάρχουν παντού.

Όχι μόνον χάθηκε το έδαφος που είχε κερδηθεί τα προηγούμενα χρόνια -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- αλλά, πλέον, η ζημιά που γίνεται, κυρίως σε επιχειρηματικό επίπεδο, είναι πρωτόγνωρη.

Τα κάθε είδους «μαγαζιά» μπορεί να κλείνουν μέσα σε μία νύχτα, όμως θα χρειαστούν χρόνια για να ξαναστηθούν.

Ως αποτέλεσμα η ζημιά που γίνεται συνολικά στην οικονομία και κατά προέκταση σε δημοσιονομικό επίπεδο θα απαιτήσει ένα -συγκριτικά με το πρόσφατο παρελθόν- μακρύτερο χρονικό διάστημα αποκατάστασής της.

Πολύ περισσότερο, σε περίπτωση που όντως υπάρξει νομισματική αλλαγή.

Μια αλλαγή την οποία ουδείς μπορεί να μας επιβάλει «de jure», αλλά που θα επιδιώξουμε εμείς εκ των πραγμάτων, όταν δεν θα έχει μείνει ούτε «σεντς» για τις κάθε λογής υποχρεώσεις ή ανάγκες μας.

Όσο απηυδισμένη κι αν ήταν η χώρα από την πολιτική της υπερφορολόγησης που εφάρμοσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, η σαφής βούλησή της αφορούσε την παραμονή της στην ευρωζώνη.

«Διαπραγμάτευση και έντιμος συμβιβασμός εντός ευρώ» ήταν η εντολή της 25ης Ιανουαρίου και καμία άλλη.

Αυτήν την εντολή οφείλει να εκπληρώσει η κυβέρνηση. Ούτε εκλογές, ούτε δημοψήφισμα, αλλά μόνον υλοποίηση όσων δεσμεύτηκε να φέρει σε πέρας.

Ούτως ή άλλως -και γιατί να το κρύψουμε, που έλεγε και μια ψυχή- εναλλακτικό σχέδιο δεν υπάρχει. Εδώ, καλά-καλά, δεν υπάρχει και «αρχικό» σχέδιο για την επιστροφή της οικονομίας σε τροχιά ανάπτυξης.

Ποιο από τα πολυάριθμα μέτρα που έθεσε υπόψη των δανειστών και εταίρων η παρούσα κυβέρνηση είναι σε θέση να επανεκκινήσει την οικονομία;

Η απουσία φορολογικής σταθερότητας, η παντελής έλλειψη συνθηκών ελεύθερου ανταγωνισμού ή η ανάσχεση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων;

Όμως, όταν πήγαινε στην κάλπη ο ελληνικός λαός, όλα αυτά ήταν γνωστά. Η έλλειψη σχεδίου, η αποκατάσταση πληγέντων (συντεχνιών) και η αναβίωση του πελατειακού κράτους.

Αυτό που ήταν επίσης γνωστό, όμως, ή τουλάχιστον αυτήν την «εντύπωση» είχε το εκλογικό σώμα, ήταν πως το κόμμα που αναλάμβανε την εξουσία δεν είχε καμία πρόθεση να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ.

Στις παρυφές του, προφανώς, υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κτίσει την καριέρα τους στην προσπάθεια να επιστρέψει η χώρα στη δραχμή.

Όμως, ήταν και παραμένουν στο περιθώριο, και εκεί πρέπει να τους αφήσει ο φίλτατος Αλέξης...

Οτιδήποτε διαφορετικό αντιβαίνει τη σαφή -κρυστάλλινη- εντολή που έλαβε κατά την τελευταία εκλογική αναμέτρηση και θα οδηγούσε τη χώρα για πολλά χρόνια στο μαύρο σκοτάδι και μακριά από τη συντεταγμένη ευρωπαϊκή πορεία που ακολούθησε στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.

Το αντιλαμβάνεται κανείς -σε θέση ισχύος- αυτό;