Αν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα! 

Τουλάχιστον τώρα μιλάνε. 

Μιλάνε εδώ και τόσες ημέρες στο περίφημο Brussels Group, θα μιλήσουν σήμερα στο EuroWorking Group και βεβαίως θα τα πουν κανονικότατα και στο Eurogroup, της Ρίγα, στη Λετονία.

Όλη αυτή η κουβέντα μεταξύ της Ελλάδας και των εταίρων της, υπό άλλες περιστάσεις, θα ήταν φυσιολογική -ίσως και αδιάφορη- και πάντως, υπό το φως της αργής έως βασανιστικής προόδου που έχει καταγράψει στη διάρκεια του τελευταίου τριμήνου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και ατελέσφορη.

Όμως, η πραγματικότητα είναι ότι πλέον οι δύο πλευρές κάθονται στο ίδιο τραπέζι -για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό- και συζητούν επί της ουσίας.

Όπως μας λένε άνθρωποι που είναι σε θέση να γνωρίζουν, η ασάφεια μετατρέπεται σε σαφήνεια, οι περίφημες κόκκινες γραμμές λιγοστεύουν, συμβιβασμοί γίνονται ένθεν και ένθεν και υπάρχει –για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό- η προσδοκία της επίτευξης λύσης.

Διότι, ας μην κρυβόμαστε, έτσι που πήγαιναν τα πράγματα έως τώρα, πολύ απλά, αυτή η προοπτική δεν ήταν και τόσο… ευδιάκριτη.

Όχι ότι δεν υπάρχουν εμπόδια. Όχι ότι δεν υπάρχουν ακραίες φωνές και από τη μια και από την άλλη πλευρά ή ότι έχει εκλείψει ακόμη και ο κίνδυνος ενός «ατυχήματος»…

Όμως, ταυτόχρονα, υπάρχει και η σαφής βούληση να παραμείνει η χώρα μας εντός της ευρωζώνης.

Τόσο από την άλλη πλευρά του τραπεζιού, όσο -βεβαίως- και από τη δική μας, καθώς άπαντες αναγνωρίζουν ότι το Grexit είναι ένα πείραμα που θα ήταν καλύτερα να μην επιχειρήσουν…

Τον ρόλο του... πεθερού, που ακόμη εγείρει ενστάσεις, πολλοί εμφανίζονται πρόθυμοι να υποδυθούν και το πράττουν...

Όμως, η τροπή που λαμβάνουν τα πράγματα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στον διεθνή περίγυρο, οδηγεί -έστω και αργά- ανθρώπους σε θέσεις ισχύος να αναθεωρήσουν τις έως τώρα απόψεις τους και να καταβάλουν, πλέον, κάθε προσπάθεια για την επίτευξη λύσης.

Η απελπιστική απουσία ρευστότητας στην Ελλάδα, τόσο στα δημόσια οικονομικά, όσο και ευρύτερα στην οικονομία, δεν αφήνει περιθώρια για οτιδήποτε άλλο.

Ακόμη κι αν δεν υπάρξει πιστωτικό γεγονός ή κάποιου είδους άλλο «ατύχημα», τυχόν παράταση της σημερινής κατάστασης οδηγεί σε αποτελέσματα που μπορεί να μην είναι αναστρέψιμα και πάντως αναλώνει την όποια οικονομική πρόοδο κατέγραφε η χώρα μας το προηγούμενο διάστημα.

Η κραυγή αγωνίας που υψώνει σχεδόν κάθε κλάδος της ελληνικής οικονομίας, από τον τουρισμό και το λιανεμπόριο, έως τη βιομηχανία και κάθε άλλο επιχειρηματικό πεδίο, δεν μπορεί να αγνοηθεί. 

Κόποι ετών, σε δημοσιονομικό και -πολύ περισσότερο- σε επιχειρηματικό επίπεδο, καταστρέφονται, σε πολλές περιπτώσεις δίχως επιστροφή…

Η αβεβαιότητα κυριαρχεί και ο κίνδυνος «ατυχήματος» εντείνεται, υπό το φως και της αβυσσαλέας όρεξης του κράτους να φάει ακόμη και τις τελευταίες από τις σάρκες του, όπως έπραξε με 1.500 φορείς του Δημοσίου και των ΟΤΑ,  ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του…

Η παρούσα κατάσταση, πολύ απλά, δεν πάει άλλο.

Το γεγονός αυτό είναι κάτι που δεν επιδέχεται αμφισβητήσεως και κατατείνει στην επικράτηση των πλέον νηφάλιων φωνών στις διαπραγματεύσεις που διεξάγει η χώρα μας με τους εταίρους της.

Οι... πεθεροί της παρέας, που βρίσκονται στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος, οφείλουν να παραμεριστούν.

Εν τέλει, για να σωθεί το σπίτι του ζευγαριού, ας μετακομίσουν αυτοί στο δικό τους…