Το χαμένο δίκιο της δημοκρατίας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η μακρά περίοδος της λεγομένης «καχεκτικής» δημοκρατίας, από το τέλος του εμφυλίου πολέμου έως την εκδήλωση του πραξικοπήματος (Ελληνική Πολιτική Ιστορία 1950-2004, εκδόσεις Θεμέλιο) και της επτάχρονης δικτατορίας που την ακολούθησε, άφησε βαθιές πληγές στον τόπο μας, που ακόμη δεν έχουν επουλωθεί.

Ενδεχομένως, εάν είχαν επουλωθεί και η δημοκρατία μας ήταν ελεύθερη από αυτά τα τραύματα του παρελθόντος, ο λαϊκισμός και τα άκρα του πολιτικού φάσματος δεν θα έβρισκαν τόσο εύφορο έδαφος για να αναπτυχθούν ξανά στην πατρίδα μας.

Ούτε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο θα βρίσκονταν, αλλά ούτε και θα τους είχε δοθεί η δυνατότητα να καυχώνται ότι εκπροσωπούν μια μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, από όποια πλευρά αυτού του φάσματος κι αν προέρχονται.

Όμως, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, μαζί με τη δημοκρατία που τόσο είχε στερηθεί ο τόπος μας κατά το παρελθόν, άνθησε και ο λαϊκισμός,  ο οποίος φέρει σήμερα ακέραιη την ευθύνη για την κατάντια στην οποία έχουμε οδηγηθεί.

Χρειαζόταν, άραγε να οδηγηθεί η χώρα μας σε καθεστώς μνημονίου ώστε να αντιληφθεί πως δεν μπορεί να ξοδεύει περισσότερα από όσα κερδίζει ή από όσα έχει ήδη στην τσέπη της;

Χρειαζόταν το μνημόνιο για να μάθει πόσες συντάξεις έδινε σε νεκρούς, πόσα επιδόματα-μαϊμού σε απολύτως υγιείς ανθρώπους ή ότι δεν μπορούν να συνταξιοδοτούνται άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται σε πλήρως παραγωγική ηλικία;

Δεν ήταν σαφές πού θα οδηγούνταν τελικά η χώρα όταν μία προς μία έκλειναν οι βιομηχανικές της μονάδες ή μεταφέρονταν, επί δεκαετίες, σε γειτονικά κράτη;

Από την εποχή όπου διπλασιάζονταν οι αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων εν μια νυκτί και -λίγο αργότερα- ηχούσε το κέλευσμα «Τσοβόλα, δώστα όλα» στην κεντρική πλατεία του Περιστερίου, πολλά είναι τα στραβά που έχουν συμβεί σε αυτόν τον τόπο.

Οι πελατειακές σχέσεις έγιναν ο κανόνας και η διαπλοκή τέχνη. 

Η αδιαφάνεια και η σταδιακή ανοχή προς αυτήν επικράτησαν  έναντι αρχών και αξιών, ενώ όσοι ύψωναν φωνή διαμαρτυρίας συνιστούσαν την εξαίρεση.

Όμως, όσο γνωστά κι αν είναι όλα αυτά για τον τόπο μας, ελάχιστα είναι όσα μας έχουν πραγματικά διδάξει.

Αν ήταν κοινό κτήμα τα διδάγματα των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών, τότε το βάρος της κρίσης δεν θα αφηνόταν στους ώμους μισθωτών και συνταξιούχων και η υπερφορολόγηση δεν θα διέλυε κάθε πιθανότητα ανάκαμψης αυτού του τόπου.

Το χρήμα και η περιουσία του κάθε νοικοκύρη θα ήταν σεβαστά και δεν θα δημεύονταν.

Ο εξτρεμισμός και τα άκρα δεν θα αναζητούσαν μια ψευδεπίγραφη νομιμοποίηση της ύπαρξής τους, με την επίκληση των όποιων ατοπημάτων χαρακτήρισαν τη διακυβέρνηση αυτού του τόπου επί τόσα χρόνια.

Δεν θα υπήρχε ούτε δράση, ούτε και αντίδραση, και πολύ περισσότερο δεν θα είχε δοθεί καν αυτό το -ψευδεπίγραφο- «δικαίωμα».

Σήμερα, 41 χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, αλλά και των επίχειρων από τις όποιες λαθεμένες επιλογές τη συνόδευσαν, η χώρα στέκει προ ενός κολοσσιαίου διλήμματος σχετικά με το μέλλον της.

Οι επιλογές που θα κάνει θα σημαδέψουν την πορεία της για τις επόμενες δεκαετίες και θα καθορίσουν τις ζωές όλων μας.

Αν υπήρχε ποτέ μια εποχή κατά την οποία οφείλαμε να αντλήσουμε διδάγματα για τα αίτια της σημερινής μας κατάντιας, τούτη είναι η παρούσα.

Τουλάχιστον αυτό το έχουμε όλοι αντιληφθεί;