Να τον ρωτήσεις τον λαό…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η διενέργεια δημοψηφίσματος σε περίπτωση που η χώρα βρεθεί προ «ιστορικών» διλημμάτων σχετικά με το νομισματικό της μέλλον είναι όχι μόνον εύλογη αλλά και επιβεβλημένη.

Η εκτίμηση που διετύπωσε χθες, στη διάρκεια τηλεοπτικής του συνέντευξης στον ΑΝΤ1, ο φίλτατος κ. Α. Φλαμπουράρης, υπουργός Επικρατείας, ότι η εντολή που έλαβε η κυβέρνηση από τον ελληνικό λαό αφορά λύση εντός ευρώ και έντιμο συμβιβασμό και πως για ιστορικές αποφάσεις πρέπει να έχει λόγο και πάλι ο λαός, είναι απολύτως ορθή.

Για την ακρίβεια, θα ήταν αδιανόητο η παρούσα κυβέρνηση να προχωρήσει σε οριστική ρήξη της Ελλάδας με την ευρωζώνη δίχως να έχει εξασφαλίσει προηγουμένως τη σύμφωνη γνώμη του εκλογικού σώματος της χώρας.

Η βαρύτητα του διλήμματος είναι τέτοια ώστε μόνον ο λαός αυτής της χώρας, και ειδικότερα το εκλογικό της σώμα, μπορεί να αποφανθεί επ’ αυτού του ερωτήματος, το οποίο δύναται να αφορά -μόνον- την παραμονή ή μη της Ελλάδας στην ευρωζώνη.

Οποιοδήποτε άλλο ερώτημα είναι σαφώς άτοπο καθώς δεν θα αφορά τον πυρήνα του όλου ζητήματος.

Ακόμη κι αν τεθεί, ενδεχομένως, ένα διαφορετικό ερώτημα, φερ’ ειπείν σχετικά με την υιοθέτηση των τάδε ή των δείνα μέτρων περιοριστικής πολιτικής, οποιαδήποτε κι αν ήταν η απάντηση σε αυτό δεν θα αφορούσε την πεμπτουσία του ζητήματος, που έχει να κάνει μόνον με ένα πράγμα: επιθυμεί η χώρα μας ή όχι την παραμονή της εντός της νομισματικής ένωσης και της εφαρμογής των κανόνων που διέπουν τη λειτουργία αυτής της ένωσης;

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι πολίτες θα αναλάβουν, όπως οφείλουν, εντός του πλαισίου μιας δημοκρατικά συντεταγμένης πολιτείας, τις ευθύνες που τους αναλογούν.

Η απόφασή τους θα είναι καταλυτική και τα επίχειρά της θα ανήκουν αποκλειστικά στους ίδιους.

Ούτε οι πολιτικοί, ούτε τα κόμματα στα οποία αυτοί μετέχουν ή ηγούνται θα είναι υπόλογα για μια απόφαση που θα έχει λάβει το ίδιο το εκλογικό σώμα.

Θα πρόκειται, δε, περί μιας αμετάκλητης απόφασης, τουλάχιστον για το άμεσο και πιθανώς και το απώτερο μέλλον, όμως θα ανήκει στον ελληνικό λαό και ουδείς άλλος θα μπορεί να αναλάβει την ευθύνη για αυτήν.

Η σκέψη και μόνον της πιθανής διενέργειας ενός δημοψηφίσματος ίσως οδηγήσει σε μέτρα εκτάκτου ανάγκης, όπως οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων ή αναλήψεων εκ μέρους του καταθετικού κοινού ή ακόμη και άλλων…

Πρόκειται, όμως, για ενδεχόμενα γνωστά και πολυσυζητημένα, τα οποία είναι βέβαιον ότι το εκλογικό σώμα θα προσμετρήσει κατά τη λήψη της όποιας απόφασής του.

Το γεγονός ότι αυτά θα προηγηθούν, είναι επίσης βέβαιον, ότι αντιστοίχως θα συνεκτιμηθεί από το ίδιο το εκλογικό σώμα…

Ας μην κρυβόμαστε, φίλτατοι.

Το εκλογικό σώμα της χώρας ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ ως νικητή των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, δίδοντάς του έτσι τη δυνατότητα να συνεργαστεί με όποιο άλλο κόμμα έκρινε σκόπιμο, εν προκειμένω τους ΑΝΕΛ, για να σχηματίσει κυβέρνηση.

Οδηγήθηκε, δε, στην απόφαση αυτή αποτιμώντας το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων και τις επιπτώσεις που αυτό είχε επί της καθημερινότητας αλλά και του μέλλοντος των κατοίκων της χώρας.

Το ερώτημα που ετέθη στην κάλπη αφορούσε πολιτικά κόμματα και όχι το νομισματικό μέλλον της Ελλάδας.

Εάν υπάρχουν σήμερα δυνάμεις που επιθυμούν να διακυβεύσουν αυτό το μέλλον, οφείλουν να θέσουν την πρόθεσή τους ενώπιον του μόνου αρμοδίου να δώσει την απάντηση: του ελληνικού λαού.

Σε δημοκρατία δεν ζούμε;