Θα φύγουν, θα πάν' αλλού!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Καλώς ή κακώς, εκεί όπου εμπλέκεται το χρήμα, κατά το κοινώς λεγόμενο: «η τσέπη του άλλου», τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα.

Είτε συμφέρει κάποιον να επενδύσει σε έναν τόπο, είτε δεν τον συμφέρει.

Ουδείς εχέφρων επενδύει με σκοπό τη ζημία.

Στην Ελλάδα, είδαμε στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, για σειρά λόγων, στρατιές εταιριών να φεύγουν ή αν δεν μπορούσαν να «μετακομίσουν», να βάζουν λουκέτο, με αποκορύφωμα τα χρόνια της κρίσης…

Μεταξύ όσων έχουν απομείνει στον τόπο μας, είναι πολλοί εκείνοι που σκέφτονται το πρώτο ενδεχόμενο, ώστε να μην βρεθούν αντιμέτωποι με το δεύτερο.

Έτσι, λοιπόν, θα περίμενε κανείς ότι σε μια χώρα όπου η ανεργία βρίσκεται στα ύψη και όπου η παραγωγή αγαθών έχει οδηγηθεί στο ναδίρ, πως θα υπήρχε -αν μη τι άλλο- προθυμία δημιουργίας ενός πλαισίου φιλόξενου και πιθανώς ελκυστικού, τόσο για την διατήρηση όσο και για την υποδοχή νέων άμεσων επενδύσεων.

Ακόμη κι αν παραμερίσουμε -προς στιγμήν και χάριν συζητήσεως- την παράμετρο της νομισματικής αβεβαιότητας, η οποία είναι καταλυτική αναφορικά με το μέλλον οποιασδήποτε επένδυσης,  το φορολογικό πλαίσιο θεωρείται ως μια από τις σημαντικότερες πτυχές της επιχειρηματικής εξίσωσης, όπως βεβαίως και μια σειρά άλλων, όπως εκείνο που αφορά τον ανταγωνισμό , το εργασιακό και ασφαλιστικό καθεστώς, την κατάσταση των υποδομών κλπ.

Στη σημαντικότερη παράμετρο, λοιπόν, αυτής της εξίσωσης, τη φορολογία, η Ελλάδα εμφανίζεται να σηκώνει τα χέρια ψηλά και να δηλώνει, δια στόματος του Γ.Γ. του υπουργείου Οικονομίας Μ. Μανουσάκη, ότι αρνείται να δεσμευτεί σχετικά με τη σταθερότητα του φορολογικού πλαισίου.

Ο φίλτατος κ.Μανουσάκης, σε παρέμβασή του,  στην Ρίγα της Λετονίας, όπου συνεδρίασε πρόσφατα το άτυπο συμβούλιο υπουργών Εξωτερικού Εμπορίου της Ε.Ε., σε σχέση με την υπό διαπραγμάτευση Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων ΕΕ-ΗΠΑ, τόνισε ότι είναι αδιαπραγμάτευτη η διασφάλιση του δικαιώματος των κρατών-μελών να νομοθετούν ελεύθερα και να θεσπίζουν ρυθμίσεις με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.

Υπερθεμάτισε, δε, λέγοντας ότι δεν είναι δυνατό το κράτος να προσφέρει εγγυήσεις στους επενδυτές ότι οι νόμοι δεν θα αλλάξουν, όπως προβλέπεται στο μηχανισμό επίλυσης διαφορών μεταξύ επενδυτών και κρατών (ISDS).

Σύμφωνα με τον ίδιο, οι νόμοι αλλάζουν όποτε κρίνεται αναγκαίο από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις για την προστασία των πολιτών, ανεξάρτητα από επιχειρηματικά συμφέροντα.

Να συμφωνήσουμε –ευλόγως- με τον φίλτατο κ. Μανουσάκη ως προς τα ζητήματα κυριαρχίας μιας χώρας και της συνταγματικής δυνατότητας που έχει μια εκλεγμένη κυβέρνηση να νομοθετεί.

Πρόκειται, ανεξαρτήτως της δικής μας συμφωνίας, περί της πεμπτουσίας των συντεταγμένων Πολιτειών στον λεγόμενο «Δυτικό κόσμο».

Όμως, δεν θα όφειλε μια συντεταγμένη και ταυτόχρονα σοφή Πολιτεία να προσφέρει και κάποιου είδους ασφάλεια σε όποιον βάλει τα χρήματά του σε αυτήν, για να κάνει μια επένδυση;

Δηλαδή, να στήσει μια δουλειά, να προσλάβει εργαζόμενους, να παράγει προϊόντα και να πληρώνει φόρους;

Αυτός ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να γνωρίζει τι του ξημερώνει από φορολογικής απόψεως;

Δεν θα πρέπει να γνωρίζει σε τι χρονικό ορίζοντα θα μπορεί να κάνει απόσβεση της επένδυσής του, με ποιους συντελεστές θα φορολογείται, φερ’ ειπείν για την επόμενη πενταετία ή και δεκαετία και με τι λοιπές φορολογικές υποχρεώσεις θα είναι αντιμέτωπος;

Κατά τα φαινόμενα, η χώρα μας φαίνεται να έχει άλλες προτεραιότητες, αντί της απάντησης αυτών των ερωτημάτων…

Αν συμπεριλάβουμε, δε, στην όλη εξίσωση και την παράμετρο της νομισματικής αβεβαιότητας που βιώνουμε, τότε εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς ποιο θα είναι το ύψος των ξένων ή και εγχώριων επενδύσεων κατά το προσεχές διάστημα…

Έτσι, όμως, ας μην αναρωτιόμαστε ούτε, για την ύφεση, ούτε για την ανεργία, ούτε βεβαίως για την κατάντια μας…