Το χαμένο ηθικό πλεονέκτημα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Είτε μείνουμε στο ευρώ, είτε πάμε στη δραχμή ή κάπου αλλού, ο τόπος μας πρέπει να αλλάξει.

Έχει καταντήσει ένας τόπος χρεοκοπημένος από κάθε πλευρά, όπου ελάχιστα παράγονται και τα υπόλοιπα εισάγονται, ενώ βασικές αρχές, όπως αυτή του ελεύθερου ανταγωνισμού και της ταχείας απονομής Δικαιοσύνης, βρίσκονται -αν μη τι άλλο- στο περιθώριο…

Το σύστημα της δημόσιας υγείας λειτουργεί σαθρά και αναποτελεσματικά, ενώ ελάχιστα θετικά μπορούν να λεχθούν και για τη δημόσια εκπαίδευση, σε όλα τα επίπεδά της.

Η γραφειοκρατία και η αδιαφάνεια που τη συνοδεύει εξακολουθούν να κυριαρχούν και η φοροδιαφυγή παραμένει -εδώ και χρόνια- η κυριότερη πηγή κοινωνικής αδικίας σε αυτόν τον τόπο.

Με άλλα λόγια, ουδείς σεβασμός υπάρχει στο χρήμα που με κόπο καταβάλλει ο συνεπής φορολογούμενος πολίτης, αν και φέρει ακέραιο το βάρος της υπερφορολόγησης.

Στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας, των λεγομένων μνημονιακών ετών, η κοινωνία μας και οι πολιτικοί εκφραστές της στάθηκαν αδύναμοι να κάνουν τις βαθιές τομές που χρειάζεται η χώρα μας και να κατορθώσουν να χαλιναγωγήσουν συντεχνίες, καρτέλ και συμφέροντα κάθε λογής, που είτε απομυζούν τον δημόσιο κορβανά, είτε  βασίζουν τη λειτουργία τους στην προστασία που τους προσφέρει.

Ως αποτέλεσμα, η λέξη «ανταγωνισμός» έγινε ανέκδοτο στην πατρίδα μας και όσοι τον επεδίωκαν χαρακτηρίζονταν, τουλάχιστον, αφελείς…

Το ηθικό πλεονέκτημα που εμφάνιζε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά την αναρρίχησή του στην εξουσία, παρά την ευρεία στελέχωσή του με εκπροσώπους του πάλαι ποτέ κατεστημένου, ήταν ότι κρατούσε ψηλά τη μεταρρυθμιστική ατζέντα που τόσο χρειάζεται η χώρα.

Για την ακρίβεια, ως κύριο στοιχείο της ατζέντας αυτής φιγουράριζε η πάταξη της φοροδιαφυγής, μέσω της οποίας θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν δράσεις που θα απάλυναν τις επιπτώσεις της κρίσης για εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες στην πατρίδα μας.

Παράλληλα η κυβέρνηση στηρίζει τη ρητορική της στο ότι θα πατάξει τη διαφθορά και τη διαπλοκή, υποστηρίζοντας ότι είναι η πρώτη κυβέρνηση που δεν στηρίζεται σε «συμφέροντα» και κατά συνέπεια δεν εξαρτάται από αυτά.

Σχεδόν δύο μήνες μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου ποιο είναι το μεταρρυθμιστικό ή άλλο έργο που έχει να επιδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ποιες είναι οι δράσεις που μπόρεσε να απαριθμήσει χθες ο Αλέξης Τσίπρας προς τους ισχυρούς της Ευρώπης, ως το επίτευγμα της έως τώρα διακυβέρνησής του;

Το νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, η οποία θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί και με άλλου χαρακτήρα μέτρα, αφαιρώντας έτσι την επιχειρηματολογία εταίρων και δανειστών περί μονομερών ενεργειών, ή εκείνο για τις 100 δόσεις, οι οποίες ούτως ή άλλως προϋπήρχαν;

Εάν όντως υπάρξει ένας έντιμος συμβιβασμός με τους εταίρους και δανειστές μας, τούτος αναμφίβολα θα εδράζεται στο κατά πόσον η χώρα μας θα φανεί πρόθυμη να αλλάξει ή όχι.

Κατά πόσον θα φανεί πρόθυμη να συνταχθεί πίσω από τις ίδιες αρχές και αξίες που διέπουν τη λειτουργία κάθε άλλου κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βεβαίως της ευρωζώνης και να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις εκείνες που τόσο χρειάζεται ώστε να επιβιώσει ως κανονικό κράτος.

Χωρών στις οποίες οι φόροι καταβάλλονται και η φοροδιαφυγή δεν θεωρείται «εθνικό σπορ». Χωρών στις οποίες τα συστήματα υγείας και παιδείας παρέχουν ουσιαστικές υπηρεσίες στους πολίτες και όπου το χρήμα του φορολογούμενου πιάνει πραγματικά τόπο.

Χωρών, τέλος, οι οποίες διαθέτουν εγχώρια παραγωγή και διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά και δεν στηρίζουν  τη λειτουργία τους αμιγώς στον τομέα των υπηρεσιών…

Διότι βάσει της παραγωγής αυτής μπορούν και ξεπερνούν τα προβλήματά τους χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία, ή ακόμη και η Πορτογαλία,  που βρέθηκαν σε επίσης δεινή θέση στη διάρκεια των τελευταίων ετών. 

Δίχως εγχώρια παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών και βεβαίως δίχως ελκυστικότητα για την προσέλκυση επενδύσεων, η χώρα μας πάντα θα είναι υποχείριο και δέσμια τρίτων.

Είτε με ευρώ είτε -πολύ περισσότερο- με δραχμή…