Πάρτε στροφή πριν τη σύγκρουση!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Κατά πάγια διεθνή πρακτική, όταν δύο πλευρές βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης και επιθυμούν να την αποφύγουν, στρέφουν τις προσπάθειές τους σε διαδικασίες οικοδόμησης εμπιστοσύνης.

Προσπαθούν, με άλλα λόγια, να χτίσουν γέφυρες και να βρουν τους ελάχιστους παρονομαστές συναίνεσης, οι οποίοι -αν μη τι άλλο- δεν θα θεωρηθούν απειλή για τα εκατέρωθεν συμφέροντα.

Στην περίπτωσή μας, αυτός ο κοινός παρονομαστής ήταν η συμφωνία του Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου 2015. Μίας συμφωνίας η οποία επέτρεπε στην ελληνική πλευρά να πανηγυρίζει ότι η τρόικα δεν λέγεται πια τρόικα, αλλά Brussels Group, και στην πλευρά των εταίρων και δανειστών ότι η Ελλάδα δεν θα προχωρούσε σε μονομερείς ενέργειες, που θα ανέτρεπαν την πορεία δημοσιονομικής προσαρμογής.

Εν πάση περιπτώσει, ό,τι κι αν προέβλεπε αυτή η συμφωνία, βάσει των προβλέψεών της, οι δύο πλευρές θα μπορούσαν να καθίσουν και πάλι στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, στην Αθήνα, στις Βρυξέλλες ή και κάπου αλλού (όπως θέλει και το άσμα), ώστε να αξιολογήσουν την πορεία της ελληνικής οικονομίας, αλλά και να οικοδομήσουν, εντός διαστήματος τεσσάρων μηνών, το πλαίσιο της περαιτέρω κοινής πορείας τους.

Όπως το ταγκό, έτσι και αυτή η συμφωνία απαιτεί τη συναίνεση αμφοτέρων των πλευρών.

Όταν όμως η μια πλευρά μιλά, διά στόματος του φιλτάτου Β. Σόιμπλε για απώλεια αξιοπιστίας και διά στόματος Γ. Ντάισελμπλουμ και Ζ.Κλ. Γιούνκερ για τις προβλέψεις που έχει κάνει η ευρωζώνη σε περίπτωση -ηρωικής ή μη- εξόδου της Ελλάδας από αυτήν, η διάθεση για χορό είναι βέβαιον ότι έχει χαθεί, ενώ με ταχύτητα φαίνεται να χάνεται και η διάθεση για συναίνεση.

Υπό το πρίσμα αυτό μπορούμε, δίχως αναστολές ή αμφιβολίες πλέον, να μιλάμε για νέο ναδίρ στις σχέσεις της χώρας με τους εταίρους και δανειστές της.

Τους «θεσμούς», δηλαδή, από τους οποίους κρίνεται -σε μείζονα βαθμό- το ενδεχόμενο αποφυγής ενός πιστωτικού γεγονότος, που θα μπορούσε να έχει καταλυτικά αρνητικές συνέπειες για την πορεία της χώρας, συνολικά.

Από την πλευρά μας, διά γραφίδος Γ. Δραγασάκη στους Financial Times, διερωτώμεθα πώς είναι δυνατόν να θεωρείται μονομερής ενέργεια ένα νομοσχέδιο όπως αυτό για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, η ύπαρξη της οποίας αναγνωρίζεται πανταχόθεν, ή εκείνο για τις 100 δόσεις, το οποίο κατατέθηκε υπό το φως των ασφυκτικών πιέσεων τόσο του προϋπολογισμού, όσο και της τσέπης του συνεπούς φορολογούμενου.

Ενδεχομένως να μείνουμε με αυτήν την απορία…

Η ύπαρξή της, κατά τα φαινόμενα, ουδόλως θα μεταβάλει τη στάση των δανειστών  -και ακόμη εταίρων- μας.

Όπως αντίστοιχα, υπό το φως όλων αυτών, αμφίβολης αποτελεσματικότητας εκτιμάται ότι θα είναι και η παρέμβαση πολιτικού χαρακτήρα που εμφανίζεται να επιδιώκει ο φίλτατος Αλ. Τσίπρας, ώστε να σωθεί η παρτίδα, ιδίως όταν την ίδια ώρα, στο πλαίσιο μιας ιδιότυπης διαπραγμάτευσης, ζητούμε  εν πολλοίς από την ίδια πλευρά -καλώς ή κακώς-πολεμικές επανορθώσεις. 

Μπορεί στο σύνολο των αιτημάτων μας, τόσο για την ανθρωπιστική κρίση, όσο και για τις 100 δόσεις, είτε για οτιδήποτε άλλο βάλουμε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης επικαλούμενοι τη νωπή εντολή της κυβέρνησης, να έχουμε απόλυτο δίκιο.

Ουδεμία σημασία, όμως, έχει -ή μπορεί να έχει- το γεγονός αυτό.

Σημασία έχει ότι η όποια -δημιουργική ή μη- ασάφεια εμπεριείχε η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου επιτρέπει στους συνομιλητές μας να επιβάλουν τις απόψεις τους.

Μπορούν να το πράξουν, δε, αυτό πολύ απλά, διότι εμείς είμαστε αυτοί που ξεμένουν από λεφτά και όχι εκείνοι, όσο εν αδίκω κι αν τελούν…