Σοβαρευτείτε…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Απολύτως κατανοητά και σεβαστά όλα.

Η προσπάθεια να σωθούν τα προσχήματα, η αποφυγή δημιουργίας αρνητικών εντυπώσεων, η αποφυγή ακόμη και λέξεων που εμπεριέχουν αρνητικούς συμβολισμούς, όπως «κωλοτούμπα», «τρόικα» ή «μνημόνιο». 

Όλα αυτά και άλλα πολλά, για μια κυβέρνηση που μετρά μόλις έναν μήνα και κάτι ημέρες στην εξουσία, είναι απολύτως κατανοητά και ενδεχομένως θεμιτά, ακόμη και υπό τις παρούσες ιδιαίτερα βεβαρημένες περιστάσεις.

Όμως, όσο κι αν συγκλίνει η μάχη των εντυπώσεων με εκείνην της ουσίας, από πλευράς συμβολισμών και διατήρησης πολιτικής ισχύος, άλλο τόσο πιεστικά καθίστανται, κάθε ημέρα που περνάει, τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κατά προέκταση της κοινωνίας στην οποία όλοι μας ζούμε.

Με μόνη εξαίρεση όσους φρόντισαν στη διάρκεια των τελευταίων ετών, μηνών ή και ημερών, να φυγαδεύσουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό, ή εν τέλει να πάρουν το μπογαλάκι τους και να αναζητήσουν αλλού την τύχη τους, το σύνολο ημών των υπολοίπων είμεθα αντιμέτωποι με την ελληνική πραγματικότητα, η οποία μπορεί να περιγραφεί μόνο με μια λέξη: ζοφερή.

Από τους κυριότερους οικονομικούς δείκτες, έως τα πλέον απτά και καθημερινά σημάδια μέτρησης της οικονομικής δραστηριότητας ή της ψυχολογίας στη βάση της οποίας κινείται η αγορά, παρατηρείται συνεχιζόμενη επιδείνωση, και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα.

Η ανεργία αντί να μειώνεται αυξάνεται, ο αποπληθωρισμός -που έχει ήδη ολοκληρώσει διετία- εντείνεται, η πιστωτική συρρίκνωση έχει φθάσει στο απροχώρητο και έχει μετατραπεί σε πιστωτική ασφυξία, ενώ -πλέον- το φαινόμενο άρνησης προμηθευτών του εξωτερικού να παράσχουν τα προϊόντα τους -εκτός κι αν αυτά αποπληρωθούν προκαταβολικά- τείνει να καταστεί ανεξέλεγκτο.

Ας μην αναφερθούμε καν στις δημοσιονομικές και σε άλλες υποχρεώσεις του ελληνικού δημοσίου.

Ας μη μιλήσουμε ούτε για τις υποχρεώσεις έναντι εταίρων και λοιπών δανειστών ή για τα ζέοντα ευρύτερα προβλήματα, όπως τα «κόκκινα δάνεια», επιχειρηματικά, στεγαστικά και άλλα, ή τα κάθε λογής προβλήματα με τα οποία εξακολουθεί να είναι αντιμέτωπος ο τόπος μας…

Ας μείνουμε, μόνον, σε αυτά. Αρκούν.

Για αυτά λοιπόν, φίλτατοι της κυβέρνησης, στον ένα και κάτι μήνα που είστε στην εξουσία, δεν έχετε κάνει και…πολλά πράγματα, μολονότι είναι βέβαιον -σε οποιονδήποτε καλόπιστο παρατηρητή- ότι θα θέλατε, υπό το φως των όσων τάξατε προεκλογικά…

Ας βάλουμε στην άκρη την καζούρα που υφίσταται η χώρα μας διεθνώς, εξαιτίας της επιμονής της να ονοματίζει την τρόικα θεσμούς και το μνημόνιο κάτι άλλο ή για το γεγονός ότι ακόμη και μετά από 3-4 συνεδριάσεις του Eurogroup οι εταίροι μας δεν έχουν αντιληφθεί ακριβώς ποιες είναι οι μεταρρυθμίσεις που θέλει να κάνει η κυβέρνησή μας και πόσο αυτές κοστολογούνται.

Κυριότερα, είναι αδιανόητο, ενώ στο τελευταίο Eurogroup συμφωνήθηκε η έναρξη διαπραγματεύσεων τεχνικού χαρακτήρα, που αφορούν επί της ουσίας την ολοκλήρωση της πέμπτης αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος, να στήνεται καυγάς για το αν θα πραγματοποιηθούν αυτές οι συναντήσεις στην Αθήνα ή στις Βρυξέλλες, κι αν οι «θεσμοί» θα έρχονται κατά μόνας ή εν χορώ κάθε φορά στην πρωτεύουσά μας…

Στην αρχή ο φίλτατος Γιάνης (με ένα «ν») Βαρουφάκης δήλωνε ότι η Ελλάδα δεν επιθυμεί τα 7,2 δισ. ευρώ που υπολείπονται από το τελευταίο πρόγραμμα, ενώ σήμερα φαίνεται να τα επιζητά, προφανώς αντιλαμβανόμενος την ανάγκη τους για την εξυπηρέτηση των υποχρεώσεών μας…

Αυτό, όμως, που εμφανίζεται εξακολουθητικά να μην αντιλαμβάνεται η ελληνική κυβέρνηση, και μάλιστα εν χορώ αυτήν τη φορά, είναι ότι ο τόπος πρέπει επιτέλους να μπει σε έναν δρόμο…

Να ανακτήσει μια στοιχειώδη ομαλότητα, μέσω της άρσης της νομισματικής αβεβαιότητας και της επανεκκίνησης της ροής χρηματοδότησης, που θα επιτρέψει την επιστροφή του σε κάποιου είδους κανονικότητα…

Χρειάζεται, όμως, και μια στοιχειώδης σοβαρότητα ως προς αυτό…