Η προστασία θέλει ρέγουλα…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι ρυθμίσεις που φέρεται να προωθεί η κυβέρνηση αναφορικά τόσο με την προστασία της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμούς, όσο και με τα «κόκκινα δάνεια» μπορεί να στοχεύουν στην αντιμετώπιση κρίσιμων ζητημάτων για την ελληνική κοινωνία και συνολικά την οικονομία, όμως, κατά τα φαινόμενα, πάσχουν.

Πάσχουν, δε, κατά τρόπο τέτοιο που αναδεικνύει ως κυρίαρχο το ζήτημα του ηθικού κινδύνου σχετικά με τα κριτήρια που θα υιοθετηθούν για τον διαχωρισμό «μπαταχτσήδων» από γνήσια αναξιοπαθούντες.

Ενός κινδύνου ο οποίος δεν αφορά μόνον αυτόν καθεαυτόν τον διαχωρισμό των μεν από τους δε, αλλά και το βάρος που θα κληθεί να επωμιστεί ο κάθε συνεπής φορολογούμενος, ως αποτέλεσμα του κόστους που θα προκύψει για τον προϋπολογισμό, εξαιτίας του μπαταχτσή ή του φοροφυγάδα…

Αν και οι ακριβείς προθέσεις της κυβέρνησης δεν έχουν αποτυπωθεί σε σχέδιο νόμου και παραμένουν υπό αυτήν τη λογική ακόμη άγνωστες, σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής πληροφορίες, ουσιαστικά δημιουργούνται τρεις «κατηγορίες» δανειοληπτών:

Πρώτον, εκείνοι που δεν έχουν εισόδημα ή βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας, οι οποίοι απαλλάσσονται(;) από καταβολές.

Δεύτερον, τα λεγόμενα «μεσαία» εισοδήματα έως 25.000, που πρέπει να καταβάλουν το 10% της δόσης τους.

Τρίτον, εισοδήματα έως 50.000 που θα καταβάλουν ποσοστό 20% της  έως τώρα δόσης τους.

Για όσους κερδίζουν εισοδήματα πάνω από το επίπεδο αυτό, ουδεμία πρόβλεψη υπάρχει και άρα υποχρεούνται να καταβάλουν το σύνολο της προβλεπόμενης δόσης τους, καθώς -προφανώς- θεωρούνται «εύποροι»…

Έτσι, λοιπόν, εάν κάποιος διαθέτει συνολική ακίνητη περιουσία αξίας 500.000 ευρώ, καταθέσεις, ομόλογα ή μετοχές ύψους 30.000 - 50.000 ευρώ, ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 50.000 ευρώ και η πρώτη του κατοικία είναι αξίας 300.000 ευρώ, γιατί πρέπει να θεωρείται «αδύναμος» και να προστατεύεται από πλειστηριασμούς;

Εάν, δε, είναι όντως αδύναμος, τότε γιατί τίθενται ως εισοδηματικό πλαφόν οι 50.000 ευρώ, και εξαιρούνται της δυνατότητας να καταβάλουν μειωμένη δόση αποπληρωμής των δανειακών τους υποχρεώσεων, όσοι κατορθώνουν να κερδίζουν περισσότερα;

Πρόκειται προφανώς για ένα οξύμωρο…

Αν, όμως, είναι έτσι όντως τα πράγματα, τότε, πού ακριβώς πρέπει να τραβηχτεί η περίφημη «κόκκινη γραμμή» και με βάση ποια αποδεικτικά στοιχεία θα καταδειχθεί η φερεγγυότητα ή η αδυναμία κάποιου, που σήμερα εμφανίζεται ως αναξιοπαθών, αλλά η έκθεσή του στο τραπεζικό σύστημα φτάνει τις 300.000 επειδή κάποτε θεώρησε σκόπιμο να αγοράσει μια μεζονέτα 280 τ.μ.;

Υπό το πρίσμα αυτό, οι ρυθμίσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας και τις οποίες φέρεται να μελετά η κυβέρνηση -εν μέσω της ασάφειάς τους και της απουσίας εξειδίκευσης- καθυστερούν αντί να επιλύουν ένα ζήτημα το οποίο ταλανίζει χιλιάδες οικογένειες σε αυτόν τον τόπο και κρατά υπό ομηρεία τόσο την αγορά ακινήτων όσο και το τραπεζικό σύστημα.

Ταυτόχρονα, πλήττουν, υπό την παρούσα μορφή τους, ένα κρίσιμο μέγεθος της λεγομένης μεσαίας τάξης, η οποία έχει ήδη πληγεί βαρύτατα τόσο από την τρέχουσα κρίση όσο και από την υπερφορολόγηση, το κύριο βάρος της οποίας επωμίστηκε…

Έτσι, στην υποθετική περίπτωση που κάποιος φοροδιαφεύγει σκανδαλωδώς και δεν δηλώνει τα εισοδήματά του, αλλά ούτε εξυπηρετεί τις δανειακές υποχρεώσεις του, μπορεί πλέον να ωφεληθεί από «κούρεμα» 50% στις οφειλές του, ενώ κάποιος που δηλώνει τα πάντα και υπερφορολογείται για αυτό να υποχρεωθεί σε πλήρη και ολοσχερή εξόφληση των αντίστοιχων δικών του…

«Δίκαιο», δεν βρίσκετε;

Ας αφήσουμε κατά μέρος, δε, τις τόσες άλλες περιπτώσεις που αφορούν τον ορισμό αυτής της «κόκκινης γραμμής», στη βάση του εισοδήματος ή της περιουσίας ενός εκάστου, αλλά των οριακών διαφορών ένθεν και ένθεν της γραμμής αυτής.  

Μήπως δεν είναι τόσο απλό και πρέπει να το ξαναδείτε το θέμα, φίλτατοι της κυβέρνησης;

Μήπως;