Το τέλος των παραισθήσεων

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πέραν των όποιων ερμηνειών επιλέξει να υιοθετήσει κανείς σχετικά με όσα -δραματικά ή μη- διαδραματίστηκαν χθες στο Eurogroup, η πραγματικότητα σήμερα το πρωί βρίσκει την Αθήνα αντιμέτωπη με ένα ιδιαίτερα σαφές, όσο και κυνικό, δίλημμα: μνημόνιο ή χάος;

Πρόκειται περί ενός τελεσιγράφου; Προφανώς.  

Πρόκειται περί μιας επαναφοράς στην «πραγματικότητα» και του τέλους των παραισθήσεων; Πιθανόν.

Αυτό που σίγουρα, όμως, προκύπτει από τις χθεσινοβραδινές εξελίξεις αφορά στον σαφή όρο τήρησης των υπεσχημένων εκ μέρους της χώρας μας, ώστε η ευρωζώνη να συνεχίσει να τη στηρίζει οικονομικά.

Το περίφημο «quid pro quo», με όλους τους όρους και τα ανταλλάγματα που το συνοδεύουν.

Τα λοιπά μέλη της ευρωζώνης δηλώνουν ότι δεν αρνούνται τον διάλογο και πως είναι διατεθειμένα να συζητήσουν αλλαγές, προσθήκες ή αφαιρέσεις, στο πλαίσιο ενός νέου προγράμματος, όμως, ως προϋπόθεση για την επίδειξη «ευελιξίας», όπως τη χαρακτηρίζουν, θέτουν την εκπλήρωση όσων έχουμε ήδη αναλάβει να φέρουμε σε πέρας βάσει του ισχύοντος, την παράταση του οποίου μας καλούν να ζητήσουμε.

Με άλλα λόγια, να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει ως χώρα, περί δημοσιονομικής προσαρμογής και δομικών μεταρρυθμίσεων.

Η «τίμια διευθέτηση» που επιθυμεί η ελληνική πλευρά, όπως επεσήμανε χθες ο κ. Βαρουφάκης, θεωρεί ανεπαρκή την «ευελιξία» που είναι διατεθειμένοι να επιδείξουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και προτάσσει τη λαϊκή ετυμηγορία της 25^ης Φεβρουαρίου και τη νωπή λαϊκή εντολή για τερματισμό του μνημονίου, ως το νέο δεδομένο -και προφανώς θέσφατο- που οφείλει να αποδεχθεί η ευρωζώνη.

Επικαλείται, μάλιστα, «παιχνίδια» της ύστατης ώρας που απέτρεψαν την επίτευξη συμφωνίας κατά το χθεσινό Eurogroup.

Έτσι, η απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης στο δίλημμα που της έθεσαν χθες οι Ευρωπαίοι εταίροι της, ήταν: «Οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες δεν εκβιάζουν και δεν εκβιάζονται».

Το «δίκαιο του ισχυροτέρου» δεν μπορεί να αποτελεί γνώμονα χάραξης της πορείας πολιτισμένων κρατών, εκτιμά η Αθήνα, και έχει δίκιο. Εάν δεν έχει, τότε τζάμπα έγινε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος…

Αντίστοιχα, όμως, δίκαιη χαρακτηρίζεται και η διαπίστωση των Ευρωπαίων εταίρων μας πως στο «ταμπελάκι» εμπρός από τη θέση που καταλαμβάνει ο εκάστοτε Έλληνας υπουργός Οικονομικών στο Eurogroup, αναγράφει «Ελλάδα» και όχι Στουρνάρας, Χαρδούβελης ή Βαρουφάκης και πως το κράτος οφείλει, άρα, να έχει συνέχεια, στο πλαίσιο οποιασδήποτε δέσμευσης αναλαμβάνει…

Στην πραγματικότητα, όμως, πέραν της σφοδρής μάχης εντυπώσεων που διαδραματίστηκε χθες, τόσο πίσω από τις κλειστές πόρτες της συνεδρίασης του Eurogroup, όσο και στη συνέχεια, ενώπιον της ελληνικής και διεθνούς κοινής γνώμης, ποιο είναι το διακύβευμα αυτής της υπόθεσης;

Είναι διατεθειμένες αμφότερες οι πλευρές να απαντήσουν στο ερώτημα περί ενός ενδεχόμενου Grexit, που επικρέμαται στην ευρωζώνη από το 2010 έως και σήμερα;

Μέχρι τώρα επέλεξαν, με ιδιαίτερη σοφία, να μην το απαντήσουν.

Είναι διατεθειμένες να το πράξουν τώρα; Άγνωστο.

Όμως, πρόκειται για ένα ερώτημα που είναι ιδιαίτερα αμφίβολο κατά πόσον θα έπρεπε να βρει την απάντησή του, ιδίως σε ό,τι αφορά τη χώρα μας…

Έτσι, λοιπόν, τόσο η ευρωζώνη όσο και η χώρα μας οφείλουν να μην αναζητούν απαντήσεις σε ερωτήματα που ευθύς-εξαρχής δεν θα έπρεπε να είχαν τεθεί και τα οποία αφορούν στον πυρήνα της αξιοπιστίας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Αντιστοίχως, δε, οφείλουν να αναπροσαρμόσουν και την πρακτική τους…