Εθνική ζαριά 15 ημερών...

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μια διαπραγμάτευση που ήταν ήδη οριακή, μεταξύ της Ελλάδας και των εταίρων και δανειστών της, χθες έγινε ακόμη δυσχερέστερη.

Η καθ' όλα συνεπής τήρηση των προεκλογικών υποσχέσεων της κυβέρνησης, για την οποία -εντίμως- δεσμεύτηκε εκ νέου χθες ο πρωθυπουργός Α.Τσίπρας, σχετικά με την ανάκληση μιας σειράς μνημονιακών ρυθμίσεων αναφορικά με τις ιδιωτικοποιήσεις, τη λειτουργία του δημόσιου τομέα, τις συντάξεις, τα εργασιακά, τη φορολογία, την ΕΡΤ, και σειρά άλλων, ναρκοθετεί το πεδίο των διαπραγματεύσεων και δημιουργεί, εκ πρώτης όψεως, ανυπέρβλητα εμπόδια για την επιτυχή ολοκλήρωσή τους.

Ταυτόχρονα, στην ίδια κατεύθυνση οδηγούν και η κατηγορηματική άρνηση της κυβέρνησης να ζητήσει παράταση του υφιστάμενου προγράμματος και η επιμονή της στο αίτημα για την εξασφάλιση προγράμματος «γέφυρας» μέχρι τον Ιούνιο ώστε να δοθεί ο δημοσιονομικός χώρος και χρόνος που απαιτείται για τη ρύθμιση του χρέους, στην οποία εμμένει -πάση δυνάμει- ο κ. Τσίπρας.

Ως επιστέγασμα, δε, όλων αυτών καταγράφεται και η διεκδίκηση του κατοχικού δανείου αλλά και επανορθώσεων από τη Γερμανία.

Η εξασφάλιση συμφωνίας, κατά τον κ. Τσίπρα, είναι εφικτή εντός δεκαπενθημέρου, ήτοι με ορίζοντα την τυπική εκπνοή του τρέχοντος προγράμματος στο τέλος του μήνα.

Με άλλα λόγια, η Ελλάδα εμφανίζεται να υιοθετεί μια σκληρή -και εθνικά θαρραλέα- στάση στο παρά πέντε της συνεδρίασης του Eurogroup της Τετάρτης 11 Φεβρουαρίου, απορρίπτοντας σχεδόν το σύνολο των θέσεων που έχουν μέχρι στιγμής προβάλει οι κοινοτικοί της εταίροι, παρά τις ασφυκτικές προθεσμίες που έχει για τη συνέχιση της χρηματοδότησής της.

Κατά πόσον, όμως, είναι έτσι, όντως, τα πράγματα;

Στη χθεσινή ανάγνωση των προγραμματικών θέσεων της κυβέρνησης, ο φίλτατος κ. Τσίπρας φρόντισε μεν να καταστήσει σαφή την πρόθεση της κυβέρνησης να πράξει ό,τι μπορεί για την αντιμετώπιση της τρέχουσας ανθρωπιστικής κρίσης, όπως και να ικανοποιήσει ορισμένα, σαφώς πελατειακού χαρακτήρα, αιτήματα της εκλογικής του βάσης. Μεταξύ αυτών και ορισμένα που αφορούν τα συνδικάτα, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους νέους εργαζομένους αλλά και τους συνταξιούχους.

Ταυτόχρονα, όμως, κατέστησε απολύτως σαφή την πρόθεση της κυβέρνησής του να μην προχωρήσει σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό, μιλώντας ευθέως για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, δίχως όμως αναφορές στην παράμετρο των πρωτογενών πλεονασμάτων, την οποία -προφανώς- κρατά ως «χαρτί» για την διαπραγμάτευση.

Ακόμη, μολονότι έθεσε ως κόκκινη γραμμή τα δίκτυα και τις υποδομές, άνοιξε διάπλατη την πόρτα στην «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας, τονίζοντας ότι κάθε περίπτωση (ιδιωτικοποίησης;) θα εξεταστεί ξεχωριστά.

Τον διαβόητο ΕΝΦΙΑ τον καταργεί, αλλά επαναφέρει από το τρέχον έτος τον ΦΜΑΠ και καλεί ταυτόχρονα για την αποπληρωμή των υπόλοιπων δόσεων του ΕΝΦΙΑ, ενώ σε ό,τι αφορά στις ήδη θεσμοθετημένες 100 δόσεις για την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών, δηλώνει ότι υιοθετεί το μέτρο...

Με άλλα λόγια, ορισμένα ζητήματα που αποτελούσαν τη βάση της προεκλογικής του ατζέντας, ο φίλτατος κ. Τσίπρας τα διατηρεί και δεσμεύεται να τα υλοποιήσει, και σε άλλα εμφανίζεται διατεθειμένος να βάλει νερό στο κρασί του.

Κατά πόσον, βέβαια, η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, διότι ουσιαστικά αυτό υπονόησε χθες ο κ. Τσίπρας και η τροποποίηση του νόμου για το ΤΧΣ είναι πράγματα που θα δουν με «καλό μάτι» οι δανειστές, μέλλει να αποδειχθεί...

Όπως αντίστοιχα μέλλει να αποδειχθεί και εάν το στοίχημα που ανέλαβε να παίξει κατά το επόμενο δεκαπενθήμερο για λογαριασμό όλων μας ο κ. Τσίπρας μπορεί να κερδηθεί...

Το μόνο που είναι βέβαιο, από όλα αυτά, είναι το διακύβευμα, το οποίο είναι εκ των προτέρων γνωστό...