Το νέο ευρωπαϊκό συμβόλαιο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ακόμη κι αν οι προσπάθειες των φίλτατων κ. Αλ. Τσίπρα και Γ. Βαρουφάκη στεφθούν με απόλυτη επιτυχία και το ελληνικό δημόσιο χρέος απομειωθεί κατά 50%, όπως επιδιώκει η κυβέρνηση -ή ακόμη και εξ ολοκλήρου-, δίχως ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, ο δρόμος για την εκ νέου διόγκωσή του παραμένει ορθάνοιχτος.

Υπό το πρίσμα αυτό, η εκτίμηση ότι «ακόμη κι αν το μνημόνιο δεν υπήρχε, η Ελλάδα όφειλε να το είχε εφεύρει» είναι απολύτως ορθή και αποτυπώνει την ανάγκη δημοσιονομικής σύνεσης, που επί τόσες δεκαετίες απουσίαζε από τη χώρα μας και μας οδήγησε τελικά στις αγκάλες του μνημονίου.

Όπως αντίστοιχα ορθή είναι και η διαπίστωση ότι δίχως ευρείες δομικές μεταρρυθμίσεις η χώρα μας αδυνατεί να εξασφαλίσει την ανταγωνιστικότητα που χρειάζεται στις διεθνείς αγορές.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πρόεδρος των ΗΠΑ, όπως ο φίλτατος Μπ. Ομπάμα, για να διαπιστώσει το γεγονός αυτό, το οποίο γνωρίζει οποιοσδήποτε ζει στη χώρα μας και μπορεί στοιχειωδώς να αξιολογεί την πραγματικότητα γύρω του.

Άλλη υπόθεση, όμως, το χρέος και άλλη οι μεταρρυθμίσεις.

Όσο αλήθεια είναι ότι με πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 4,5% ετησίως ή και υψηλότερα μια οικονομία η οποία μόλις εξήλθε από την ύφεση δεν μπορεί να ορθοποδήσει, άλλο τόσο είναι και ότι ο τρόπος με τον οποίο υλοποιούνταν οι μνημονιακοί στόχοι καθιστούσε την έξοδο από την ύφεση ακόμη πιο δυσχερή.

Η υπερφορολόγηση εισοδημάτων και περιουσιών εξόντωσε την αγοραστική δύναμη νοικοκυριών και επιχειρήσεων και επέτεινε τις υφεσιακές συνθήκες στη χώρα, ενώ ταυτόχρονα η απουσία βούλησης, εκ μέρους των κυβερνήσεων της τελευταίας πενταετίας, να περικόψουν τις δημόσιες δαπάνες κατά τρόπο ριζικότερο, μετέθετε το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής στους φορολογουμένους και στους ιδιοκτήτες ακινήτων.

Έτσι, όταν ο φίλτατος Γιάνης (με ένα «ν») Βαρουφάκης μιλά -ορθώς- για μεταρρυθμίσεις και ανταγωνιστικότητα, προς τους Ευρωπαίους εταίρους με τους οποίους συναντάται εσχάτως, οφείλει να έχει κάτι εντελώς διαφορετικό στο μυαλό του από εκείνο που έχουν είτε ο φίλτατος κ. Γ. Κατρούγκαλος όταν ανακοινώνει χιλιάδες επαναπροσλήψεις ή την αλλαγή της αξιολόγησης στον δημόσιο τομέα, είτε ο ομοίως φίλτατος κ. Π. Λαφαζάνης όταν βάζει τέλος στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων...

Εάν η Ελλάδα κατορθώσει να έρθει σε κάποιου είδους συνεννόηση με τους Ευρωπαίους εταίρους και λοιπούς δανειστές της αναφορικά με το ζήτημα του χρέους της -και κάτι τέτοιο δεν είναι ακόμη απολύτως σαφές- αυτή θα αποτελεί την τελευταία ευκαιρία που θα της δοθεί να φτιάξει τα του οίκου της, κατά τρόπο συντεταγμένο και ορθολογικό.

Στη διάρκεια των πρώτων 8 ημερών του βίου της παρούσας κυβέρνησης, πριν καν αυτή λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, είδαμε να ξετυλίγεται μπροστά μας ένα ευρύτατο φάσμα πολιτικών, ορισμένες εκ των οποίων είναι εκ διαμέτρου αντίθετες.

Διόγκωση του κράτους με ταυτόχρονη απελευθέρωση της αγοράς συνιστά μια αντίφαση όρων.

Όσο, δε, αυτές οι αντιφάσεις παραμένουν υπαρκτές, άλλο τόσο θα γίνεται δύσκολο για την Ελλάδα και για όσους κρατούν σήμερα τα ηνία της να πείσουν τον διεθνή περίγυρο ως προς τις πραγματικές τους προθέσεις.

Στη χώρα μας μπορεί επί χρόνια να πορευόμασταν βάσει του λαϊκού αποφθέγματος «και με τον Αστυφύλαξ και με τον Χωροφύλαξ», όμως σε άλλες χώρες ανέκδοτα όπως αυτά δεν γίνονται εύκολα κατανοητά...