Οι μέσα, οι έξω και τα... πάνω - κάτω

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Υπάρχει η σημειολογία, όπως υπάρχει και η ουσία.

Συχνά, όμως, ο δρόμος των δύο τέμνεται και από το γεγονός αυτό μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα.

Έτσι, λοιπόν, από τη χθεσινή συνάντηση Σουλτς - Τσίπρα, προκύπτει ότι υπάρχει ένα σχέδιο εκ μέρους της ελληνικής πλευράς και πολύ περισσότερο ότι το σχέδιο αυτό έφθασε στο σημείο να «εξαντλήσει» μέχρις συγχύσεως τον συνήθως ευφράδη Μ. Σουλτς.

Θα ήταν αδιανόητο, εξάλλου, να υποθέσει κανείς ότι οι φίλτατοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχαν εκπονήσει, τόσο καιρό στην αντιπολίτευση, το σχέδιο της «επόμενης ημέρας»…

Αντίστοιχα, είναι σαφές ότι το σχέδιο αυτό -ό,τι κι αν προβλέπει- συνοδεύεται και από «παράπλευρα όπλα», που μπορεί να περιλαμβάνουν τόσο ρωσικές, όσο και βρετανικές παραμέτρους ή και άλλες πλευρές που δύνανται να αναλάβουν το ρόλο του συμμάχου, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στις διεκδικήσεις της ελληνικής πλευράς.

Όμως, όσο σαφή κι αν είναι όλα αυτά, κι όσο κουρασμένος ή νεφοσκεπής κι αν εμφανίστηκε ο φίλτατος Σουλτς μετά τη χθεσινή -σχεδόν δίωρη- συνάντησή του με τον φίλτατο Τσίπρα, είναι επίσης σαφές ότι το σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης αναφορικά με την υπόθεση του χρέους και της ευρύτερης πορείας της χώρας συναντά σφοδρές αντιδράσεις σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Μια πρόγευση αυτών των αντιδράσεων είδαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και αναμένεται να δούμε και σήμερα, διά στόματος του επίσης φίλτατου Γερούν Ντάισελμπλουμ, όσο και αν διαρρέει ότι τις περιμένει ο Γιάνης (με ένα «ν») Βαρουφάκης.

Γιατί, άραγε, να μην είναι αναμενόμενες αυτές οι αντιδράσεις όταν σειρά υπουργών της κυβέρνησης Τσίπρα σπεύδει, πριν καλά-καλά ορκιστεί, να εξαγγείλει μέτρα που ανατρέπουν ανειλημμένες δεσμεύσεις της Ελλάδας και οδηγούν σε εκτροχιασμό  τον προϋπολογισμό και το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως το φρένο στις ιδιωτικοποιήσεις, η επαναπρόσληψη χιλιάδων ανθρώπων ή η αύξηση του κατώτατου μισθού;

«Με κάθε ειλικρίνεια, εάν προσθέσει κανείς όλες τις υποσχέσεις,  ο ελληνικός προϋπολογισμός θα εκτροχιαστεί πολύ σύντομα», δήλωσε χθες ο φίλτατος Γερούν, επισημαίνοντας το προφανές…

Αντίστοιχα, γιατί να μην είναι αναμενόμενες αυτές οι αντιδράσεις όταν -πέραν της αθέτησης δεσμεύσεων- η Ελλάδα ζητά, εν πολλοίς, τη μετάθεση δικών της βαρών στους ώμους των Ευρωπαίων φορολογουμένων, με τη μορφή της διαγραφής μεγάλου μέρους των χρεών της;

Αν, όμως, αυτό δεν καταστεί εφικτό, τότε ολόκληρη η αντιμνημονιακή πλατφόρμα του φίλτατου Α. Τσίπρα καταρρέει τόσο στο εγχώριο όσο και στο εσωκομματικό μέτωπο, ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Από την άλλη, εάν το σχέδιο της ελληνικής πλευράς γίνει αποδεκτό και υπάρξει διαγραφή «επίσημου» χρέους, δηλαδή χρέους που διακρατούν τα λοιπά κράτη μέλη της ευρωζώνης, τότε με ποιο ηθικό ανάστημα θα συνεχίσει αυτή να ζητά από χώρες, όπως για παράδειγμα η Ισπανία ή ακόμη και από εκείνες στον σκληρό πυρήνα της, όπως η Ιταλία ή η Γαλλία, περιορισμό ελλειμμάτων και προώθηση μεταρρυθμίσεων;

Ο φίλτατος Ραχόι τι ακριβώς θα κληθεί να απαντήσει στους συνοδοιπόρους του ΣΥΡΙΖΑ Podemos, όταν του πουν «κοίτα την Ελλάδα…» και γιατί, υπό το πρίσμα αυτό, να συναινέσει στη διαγραφή μέρους του χρέους της;     

Η Ελλάδα τρέφει τη φιλοδοξία να παραμείνει στην ευρωζώνη και το ίδιο θέλουν και οι εταίροι της, υποστήριξε χθες ο Ντάισελμπλουμ, με κυνικότητα, που ενδεχομένως γίνεται κατανοητή στο βορειοευρωπαϊκό, προτεσταντικό κοινό του, αλλά δεν είναι το ίδιο ευπρόσδεκτη σε μια χώρα η οποία έχει βιώσει τερατώδη ανεργία και σχεδόν επτά χρόνια ύφεσης.

Ότι κάτι πρέπει να γίνει με το ελληνικό χρέος είναι προφανές και πανθομολογούμενο. Όμως, το ίδιο προφανές είναι ότι αντίστοιχα οριακή διαπραγμάτευση δεν έχει βιώσει κατά το παρελθόν η ευρωζώνη.

Τυχόν αποτυχία αυτής της διαπραγμάτευσης θα ήταν σχεδόν καταστροφική για όλες τις πλευρές, όσο προετοιμασμένη κι αν δηλώνει ότι είναι η πλευρά των εταίρων μας για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Διότι το διακύβευμα δεν αφορά μόνον την υπόθεση της Ελλάδας, για την οποία φθάνει στα όρια του ακραίου, αλλά συνολικά εκείνην της ευρωζώνης…