Στα χέρια των «μικρών» η χώρα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Με τον ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζει προβάδισμα σε όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, αλλά όχι απαραίτητα και αυτοδυναμία, το κύριο ερώτημα αυτής της κάλπης είναι ποιο θα είναι το τρίτο κόμμα και εάν θα υπάρξουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις πρόθυμες να παράσχουν τη στήριξή τους για τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Μιας στήριξης απαραίτητης ακόμη και υπό το φως τυχόν εξασφάλισης οριακής αυτοδυναμίας, δεδομένου ότι εάν η στήριξη αυτή δεν παρασχεθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγηθεί στην πλέον κρίσιμη διαπραγμάτευση για την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο και την περαιτέρω νομισματική της πορεία, εκπροσωπώντας ποσοστό της τάξης του 35%-36,5% του εκλογικού σώματος, μόνον.

Ευλόγως, σε περίπτωση μη εξασφάλισης αυτοδυναμίας από τον νικητή των εκλογών και δίχως στήριξη από άλλα κόμματα, η χώρα αναπόφευκτα οδηγείται σε επαναληπτικές εκλογές και πιθανότατα σε μεγαλύτερες περιπέτειες, δεδομένου του ασφυκτικού χρονικού πλαισίου που της θέτει η εκπνοή της παράτασης του μνημονίου, στο τέλος Φεβρουαρίου.

Ούτως ή άλλως, στο βαθμό που ευσταθούν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, το πριμ των 50 εδρών που λαμβάνει το πρώτο κόμμα καθιστά ιδιαίτερα δυσχερή έως και απίθανο τον σχηματισμό κυβέρνησης από τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου».

Υπό το πρίσμα αυτό, μολονότι η παρούσα εκλογική αναμέτρηση αναμενόταν να δώσει στην Αριστερά μια ιστορική ευκαιρία να αναλάβει τα ηνία της χώρας, τελικώς, εξαρτωμένης της ταυτότητας και των προτεραιοτήτων των πιθανών συνοδοιπόρων της, ίσως της παράσχει το τέλειο άλλοθι για να μην κάνει πράξη όσα υπόσχεται.

Για παράδειγμα, σε περίπτωση που το Ποτάμι αναδειχθεί σε τρίτη δύναμη, διότι προφανώς η Χ.Α. δεν θεωρείται συνομιλητής, αν και υπάρχει έδαφος συνεννόησης, ένα σαφές προαπαιτούμενο που έχει θέσει ο κ. Στ. Θεοδωράκης για την παροχή στήριξης είναι η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, πάση θυσία.

Κάτι για το οποίο δεν έχει παράσχει αντίστοιχες δεσμεύσεις ο φίλτατος κ. Α. Τσίπρας, ενώ στελέχη του κόμματος του οποίου προΐσταται δεν χάνουν την ευκαιρία να αμφισβητούν τη συγκεκριμένη ανάγκη, με ορισμένα εξ αυτών να τοποθετούνται -έως και χθες- αρνητικά επί του ζητήματος αυτού…

Αντίστοιχα, δυνητικοί «συνοδοιπόροι» του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να είναι, υπό προϋποθέσεις, είτε το ΠΑΣΟΚ, του φίλτατου κ. Ευ. Βενιζέλου, που έχει ήδη στο ενεργητικό του έναν «ιστορικό συμβιβασμό», είτε οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του κ. Π. Καμμένου, ο οποίος ούτως ή άλλως είναι συνομιλητής του κ. Τσίπρα από πολλού χρόνου.

Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, όμως, υπάρχουν προφανείς «κόκκινες γραμμές», καθώς πέραν της ευρωπροσήλωσης του κ. Βενιζέλου, το όποιο πιθανό σχήμα προκρινόταν με τη συμμετοχή είτε του ενός κόμματος, είτε του άλλου, θα ήταν σαφώς ετερόκλητο και πιθανώς βραχύβιο…

Όλα αυτά, βεβαίως, εάν θεωρήσουμε αδιανόητη την πιθανότητα συνεργασίας των δύο βασικών μονομάχων, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, περί της οποίας σήμερα ελάχιστο έδαφος αφήνουν τα δύο κόμματα.

Αν, όμως, έχουν όντως έτσι τα πράγματα, και εάν βεβαίως επαληθευτούν οι πλέον πρόσφατες δημοσκοπήσεις, τότε το πεπόνι και το μαχαίρι αυτής της αναμέτρησης το κρατούν κόμματα που θα εξασφαλίσουν πιθανότατα από 4% έως 5-5,1% της προτίμησης των εκλογέων, αλλά και οι «κόκκινες γραμμές» που αυτά θα θέσουν ως προϋπόθεση για την παροχή της στήριξής τους…  

Κάτι που καθιστά δυνατό η πάση δυνάμει άρνηση του άλλου αριστερού πόλου, του ΚΚΕ, να παράσχει τη στήριξή του σε ένα κόμμα που δεν λέει ξεκάθαρα όχι στην «Ε.Ε. των μονοπωλίων» και στο νόμισμά της…

Παράδοξο, δεν βρίσκετε;