Για δουλειές θα μιλήσει κανείς;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση ακούμε τα πάντα εκτός από εκείνο που λείπει περισσότερο σήμερα από την Ελλάδα: δουλειές και ανάπτυξη.

Η συζήτηση μπορεί να έχει κυλήσει προς τα πίσω, στα θεμελιώδη περί νομισματικής σταθερότητας, όμως είτε μείνουμε, είτε φύγουμε από το ευρώ, τις δουλειές θα τις έχουμε πάντα ανάγκη και για αυτές ελάχιστοι μιλούν, επί της ουσίας.

Ουδείς μιλά για την ανάγκη δημιουργίας ενός σταθερού και φιλόξενου για την επιχειρηματικότητα πλαισίου, το οποίο θα υποβοηθήσει την αναβίωση της πρωτογενούς παραγωγής και της μεταποίησης, που κάποτε διέθετε η χώρα μας παράγοντας σειρά διαρκών και καταναλωτικών αγαθών, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και... αυτοκινήτων.

Εταιρίες όπως η ΤΕΟΚΑΡ στον Βόλο που παρήγαγε αυτοκίνητα Nissan, η Namco με τα Pony, η ΜΑVA με τα Farma, η Dim με τα τρίτροχα Attica, η Automeccanica, με τα Scout, Amico και Zebra ή ακόμη και η Neorion που παρήγαγε ηλεκτρικά αυτοκίνητα όταν ακόμη ήταν άγνωστη η ύπαρξή τους στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά και τόσες άλλες έκλεισαν όχι στη διάρκεια της παρούσας κρίσης, αλλά εδώ και χρόνια, ως αποτέλεσμα των πάγιων προβλημάτων που συνοδεύουν την ελληνική βιομηχανία.

Ποινικοποίηση της επιχειρηματικότητας, κρατικές παρεμβάσεις υπέρ των αντιπροσώπων αντί των βιομηχανιών, ασταθές και σαθρό φορολογικό περιβάλλον, αδιαφάνεια, γραφειοκρατία, καθυστέρηση στην απονομή της Δικαιοσύνης, πολεοδομικό χάος, «προτιμησιακό» καθεστώς στις επιχορηγήσεις και στα δάνεια, φοροδιαφυγή και αθέμιτος ανταγωνισμός αλλά και αντίξοη εργασιακή νομοθεσία, η οποία ακόμη θεωρεί τις ομαδικές απολύσεις ανάθεμα, ακόμη κι αν έτσι θα διατηρήσουν τη δουλειά τους οι υπόλοιποι εργαζόμενοι μιας προβληματικής επιχείρησης, κυριολεκτικά εξαφάνισαν την ελληνική βιομηχανία.

Ποιος είναι εκείνος που θα τολμήσει να βάλει ξανά τις βάσεις της; Ποιος είναι εκείνος που θα θέσει τα θεμέλια για την ανάπτυξη μιας υγιούς παραγωγικής επιχειρηματικότητας και για τη συνεπακόλουθη δημιουργία θέσεων εργασίας, μέσω ενός συγκροτημένου σχεδίου βιώσιμης ανάπτυξης;

Η ρητορική των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι εύηχη προς την κατεύθυνση αυτή, αλλά επί των ημερών τους στην εξουσία εξαϋλώθηκε η ελληνική βιομηχανία.

Επί των ημερών τους έκλεισαν η μία μετά την άλλη κορυφαίες ελληνικές βιομηχανίες σχηματίζοντας έναν μακρύ κατάλογο πτωχεύσεων, από την κάποτε κραταιά κλωστοϋφαντουργία, έως τις ηλεκτρικές συσκευές, τα αυτοκίνητα ή οποιονδήποτε άλλο τομέα βιομηχανικής δραστηριότητας.

Από την άλλη πλευρά, η ρητορική της Αριστεράς, όπως αυτή εκφράζεται από το ΣΥΡΙΖΑ και τις φίλιες προς αυτόν δυνάμεις, ελάχιστα θετικά υπόσχεται για τη στήριξη της ελεύθερης αγοράς και της υγιούς επιχειρηματικότητας.

Αντίθετα, μιλά για αύξηση της παρουσίας του κράτους στην οικονομία και την εκ νέου διόγκωσή του, μέσω της κατάργησης της διαθεσιμότητας και της επαναπρόσληψης όσων έχασαν τις θέσεις εργασίας τους στον δημόσιο τομέα.

Όμως, αυτό είναι το απότοκο των δεκαετιών που κύλησαν. Αυτή είναι η ρητορική των κομμάτων, διότι αυτά έμαθε τόσα χρόνια να ακούει το εκλογικό σώμα καθ' οδόν προς την κάθε εκλογική αναμέτρηση.

Παροχές και προσλήψεις, όταν όχι μόνον δεν υπάρχουν λεφτά, αλλά κι όταν δεν υπάρχει ούτε καν ο τρόπος για τη δημιουργία τους.

Ο κλάδος των υπηρεσιών και ειδικότερα ο τουρισμός μπορεί να προσέφερε τεράστια χείρα βοηθείας για την έξοδο της χώρας από την ύφεση και τη σταδιακή ανάκαμψη της οικονομίας, αποτελεί όμως ένα ιδιαίτερα εύθραυστο πεδίο για να στηριχθεί μια μακροπρόθεσμη και βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας.

Αν δεν ενισχυθεί η επιχειρηματικότητα, ελάχιστα μπορούμε να περιμένουμε από το μέλλον και για αυτό ουδείς μιλά επί της ουσίας...