Θέλει τρόπο, όχι τρόμο...

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν υπάρχει μια πτυχή του ελληνικού ζητήματος στην οποία εντοπίζεται μια άτυπη ομοφωνία, στο διεθνές αλλά και στο εγχώριο επίπεδο, αυτή αφορά στις αμφιβολίες που εγείρονται σχετικά με τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους.

Το ΔΝΤ διατυμπανίζει την ανάγκη ελάφρυνσής του εδώ και καιρό, το Eurogroup έχει επίσης δεσμευτεί να εξετάσει το ζήτημα, ήδη από τα τέλη του 2012, η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει, επίσης εδώ και καιρό, συμφωνία για τη βελτίωση των όρων αποπληρωμής, μέσω χρονικής επιμήκυνσης και καλύτερων επιτοκιακών όρων, και βεβαίως, το κόμμα που ηγείται των δημοσκοπήσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ, μιλά για άμεση επαναδιαπραγμάτευση, καθώς και για άλλα τινά...

Το σημείο στο οποίο ελάχιστοι συμφωνούν, ωστόσο, αφορά στην αθέτηση συμφωνιών.
Στη μονομερή, δηλαδή, προσέγγιση του ζητήματος, δίχως την ύπαρξη ενός συμπεφωνημένου πλαισίου δράσης, από την πλευρά τόσο των εταίρων και δανειστών, όσο και από την ελληνική.

Οι λόγοι είναι προφανείς.

Τα κράτη οφείλουν να έχουν συνέχεια και συνέπεια, ιδίως όταν απέναντί τους έχουν όχι μόνον δανειστές αλλά και εταίρους, οι οποίοι τα στήριξαν με ένα από τα μεγαλύτερα χρηματοδοτικά πακέτα που έχουν δοθεί στην παγκόσμια ιστορία, και μάλιστα βασισμένο σε πόρους κρατικών προϋπολογισμών, χρημάτων δηλαδή των Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Υπό το πρίσμα αυτό, το χθεσινό σχόλιο της γερμανικής κυβέρνησης σε σχετικό δημοσίευμα του «Der Spiegel», ήταν ιδιαίτερα σαφές αλλά και αναμενόμενο: «Η Ελλάδα τήρησε κατά το παρελθόν τις υποχρεώσεις της. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θεωρεί ότι η χώρα θα εξακολουθήσει να εκπληρώνει τις συμβατικές συμφωνίες της έναντι της τρόικας».

Αντίστοιχα, το ΔΝΤ, ατύπως και διά στόματος της πρώην υποδιευθύντριάς του για την Ευρώπη, Σούζαν Σάντλερ, επισημαίνει ότι «δεν μας ενδιαφέρουν κόμματα, αλλά χώρες», τονίζοντας εν πολλοίς ότι αναμένεται η τήρηση των συμπεφωνημένων.

Σε απάντηση όλων αυτών ο φίλτατος κ. Α. Τσίπρας, μιλώντας χθες στο διαρκές συνέδριο του κόμματός του, περιέγραψε την οικονομική στρατηγική μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στη διαπραγμάτευση με την Ευρώπη, λέγοντας ότι απορρίπτει τη λογική των υψηλών (ή, ακριβέστερα, εξωπραγματικών, όπως τα χαρακτήρισε) πρωτογενών πλεονασμάτων καθώς οδηγούν στη λιτότητα και ζήτησε τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους, ώστε να γίνει βιώσιμο, με τεχνική όμως που δεν θα ζημιώνει τους λαούς της Ευρώπης, δίχως να την περιγράψει...

Ακόμη, μεταξύ άλλων, έκανε λόγο για περίοδο χάριτος στην εξυπηρέτηση του χρέους, αν και εγγυήθηκε τις καταθέσεις σε συνεργασία με την ΕΚΤ, από την οποία μάλιστα ζήτησε και μέτρα ποσοτικής χαλάρωσης με την απευθείας αγορά ομολόγων, με απόφαση που προσδοκά να ληφθεί ήδη, τρεις μέρες πριν από τις ελληνικές εκλογές, την Παρασκευή, 22 τρέχοντος, σε σχετική συνεδρίαση της ΕΚΤ.

Πέραν των προφανών αντιφάσεων που εμπεριέχονται σε αυτές τις τοποθετήσεις του κ. Τσίπρα, καθώς την ίδια ώρα που ζητά πάγωμα της εξυπηρέτησης του χρέους καλεί την ΕΚΤ να συνδράμει στην προστασία των καταθέσεων αλλά και να χρηματοδοτήσει απευθείας τον κρατικό προϋπολογισμό με την αγορά ομολόγων, το αξιοσημείωτο είναι ότι αφορούν μια επίσημη θέση, συνολικά, του κόμματος αυτού.

Δεν αφορούν κάποιες τυχαίες δηλώσεις στελεχών, όπως του κ. Τόλιου, του κ. Πριμηκήρη ή άλλων πριν από αυτούς, αλλά για θέσεις που διατυπώνονται από το βήμα ενός επίσημου συνεδρίου και συνιστούν την αποκάλυψη μέρους της διαπραγματευτικής τακτικής που θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση που βρεθεί στο τραπέζι με τους εταίρους και δανειστές ως εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους.

Προφανώς, στο πλαίσιο οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης δεν ανοίγεις από πριν όλα σου τα χαρτιά.

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, ποιες είναι οι «εναλλακτικές» του κ. Τσίπρα και ποιο το κόστος που αυτές συνεπάγονται;

Εν τέλει, είναι απαραίτητο να μάθουμε την απάντηση στο ερώτημα αυτό στην πράξη;

Το πρόβλημα που εγείρει το ελληνικό δημόσιο χρέος όλοι το αναγνωρίζουν.
Ότι θα αντιμετωπιστεί είναι βέβαιον.
Το «πώς» όμως έχει τη σημασία του...