Είμαστε καλύτεροι από τους πολιτικούς μας;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο συχνή η επίκληση του ρητού: «η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα», αφορά προφανώς στην δυνατότητα ενός λαού, εν προκειμένω του εκλογικού του σώματος, να έχει τον τελικό λόγο σχετικά με το πού θα πάνε τα πράγματα.

Η απόφασή του είναι τελεσίδικη και καθορίζει την πορεία του τόπου, αίροντας έτσι τα όποια «αδιέξοδα» είχαν προκύψει έως τότε.

Αρκεί, βέβαια, να γνωρίζει και το ίδιο το εκλογικό σώμα προς πού επιθυμεί να κατευθυνθεί και αντίστοιχα, εκείνοι οι οποίοι είναι πρόθυμοι να το καθοδηγήσουν να έχουν κάνει σαφείς τις προθέσεις τους σχετικά με την κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν.

Διαφορετικά τα πράγματα κινούνται στην σφαίρα του μεταφυσικού όπου ουδείς, συμπεριλαμβανομένων των καθοδηγητών, αλλά και των καθοδηγούμενων, γνωρίζει πού ακριβώς  οδεύει…

Καθ’οδόν, λοιπόν, προς μια από τις κρισιμότερες εκλογικές αναμετρήσεις που έχει βιώσει ποτέ ο τόπος μας, πόσο σαφής είναι η κατεύθυνση που προτείνει ο κάθε ένας εκ των βασικών διεκδικητών της εξουσίας ή και των λοιπών πολιτικών κομμάτων και αντιστοίχως, πόσο κατανοητή έχει γίνει αυτή από το εκλογικό σώμα;

Με άλλα λόγια, καταλαβαίνουμε προς τα πού βαδίζουμε;

Προς τα πού θα πάει ο τόπος την επομένη της 25ης Ιανουαρίου;

Μπήκαν τα κόμματα στον κόπο να μας το εξηγήσουν με πειστικότητα και σαφήνεια ή δεν χρειάζεται και αρκεί να ψηφίσουμε, για παράδειγμα, τιμωρητικά και αγανακτισμένα, ώστε επιτέλους να φύγουν «αυτοί» από την εξουσία και να έρθουν οι «άλλοι»; 

Το «πώς» και το «γιατί», ευλόγως είναι δουλειά του καθενός να το αναζητήσει.

Αυτό που θα ήταν χρήσιμο να θυμόμαστε, ωστόσο, είναι πως με μόνη την εξαίρεση του ΚΚΕ, το οποίο είναι διαχρονικά το μόνο πολιτικό κόμμα που επιδεικνύει τέτοιο βαθμό συνέπειας πολιτικού λόγου, το σύνολο των υπολοίπων ρέπουν είτε προς μια βολική ασάφεια, είτε σε πιρουέτες πολιτικής που θα ζήλευαν ακόμη και οι πρίμες μπαλαρίνες των Μπολσόι.

Είναι ανάγκη, άραγε, να αναμοχλεύσουμε την πρόσφατη μνήμη μας για να αναζητήσουμε παραδείγματα σε επίρρωση των διαπιστώσεων αυτών αναφορικά είτε με τους μεγαλύτερους πολιτικούς σχηματισμούς, είτε με τους μικρότερους;

Αντίστοιχα, αρκεί η τρομολαγνεία της μιας πλευράς ή ο τσαμπουκάς και τα πεντοζάλια της άλλης, για να καθορίσουν εντός πλαισίου νηφαλιότητας, την πλέον δόκιμη πορεία;

Διότι, ανεξαρτήτως της τελικής επιλογής μας, το αποτέλεσμά της και τις επιπτώσεις της, θα τις υποστούμε τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και όλοι οι υπόλοιποι, με τρόπο που ενδεχομένως δεν έχουμε βιώσει στο παρελθόν.

Έτσι, λοιπόν, όταν έρθει η ώρα να κλίνει το καντάρι υπέρ του ενός ή του άλλου ας μπορούμε, τουλάχιστον,  να ισχυριστούμε με νηφαλιότητα ότι η απόφασή μας ήταν συνειδητή και όχι «της στιγμής».

Ας έχουμε τη δύναμη να πούμε, «εμείς τους διαλέξαμε» και «με την δική μας απόφαση» φτάσαμε εκεί που φτάσαμε, όταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οδηγηθούμε τελικώς κάπου…

Διότι εκείνη τη στιγμή, τα υπόλοιπα δεν θα έχουν ιδιαίτερη σημασία και η αναζήτηση ευθυνών θα είναι μάλλον άσκοπη, αφού την τελική λύση θα την έχουν δώσει οι εκλογείς και οι επιλογές τους.

Ουδείς θα μπορεί να μεμφθεί τους πολιτικούς όταν τα διλήμματα θα έχουν απαντηθεί στην κάλπη, σε τρανή επίρρωση του ρητού: «η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα»…