Οι σύντροφοι, όταν θέλουν, μπορούν…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Από τη μια πλευρά υπάρχει ο κατήφορος.

Υπάρχουν οι απειλές για παραπομπές στις Εξεταστικές Επιτροπές και στα Ειδικά Δικαστήρια και τα μύρια άλλα που εκστόμισε χθες ο -κατά τα λοιπά- φίλτατος κ. Α. Μητρόπουλος.

Από την άλλη, υπάρχουν και οι ευφυείς κινήσεις, όπως η συνάντηση που ζήτησε και πραγματοποίησε χθες, με τον πρώην Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γ.Προβόπουλο, ο κ. Α.Τσίπρας.

Μια συνάντηση που από μόνη της στέκει ως στοιχείο συμβολισμού της δυνατότητας του κ.Τσίπρα –και κατά προέκταση του κόμματος του οποίου ηγείται- να έχει σχέσεις με θεσμικούς φορείς και να χρησιμοποιεί πτυχές τους με στόχο, αν μη τι άλλο, τη μετάδοση πολιτικών συμπερασμάτων.

Νιώθει ότι ο νυν Διοικητής της ΤτΕ τον «αδίκησε» πολιτικά, με μια «unfair» κίνηση που δεν αρμόζει  στη θέση του κεντρικού τραπεζίτη;

Προστρέχει την άλλη μέρα το πρωί στον προκάτοχό του, και μάλιστα με μια δημόσια συνάντηση, αναφορικά με τους χειρισμούς του κατά την έναρξη της κρίσης και στη συνέχειά της…

Ούτως ή άλλως, τότε το αποταμίευμα από 260 δισ. ευρώ -ή και ακόμη 280 δισ. ευρώ στην κορύφωσή του- κατρακύλησε σε λίγο παραπάνω από 163 δισ. ευρώ σήμερα, κατά συνέπεια εμπειρία επί του θέματος υπάρχει…

Ακόμη, όμως, κι αν δεν υπάρχουν οι αναγκαίοι επί της ουσίας παραλληλισμοί της τότε ακολουθούμενης πρακτικής από την ΤτΕ και της στάσης που τηρεί σήμερα το κεντρικό πιστωτικό ίδρυμα της χώρας, τούτο δεν έχει και τόση σημασία…

Ούτε οι τότε κατ’ ιδίαν συναντήσεις του κ. Προβόπουλου με τους πολιτικούς αρχηγούς  απέδωσαν ιδιαίτερα, ούτε και οι δηλώσεις του κ. Στουρνάρα εμφανίζονται να έχουν ιδιαίτερο αντίκτυπο. Αντίθετα, η πολιτική, εδώ που φθάσαμε, αφορά τις εντυπώσεις και όχι την ουσία.

Λέει, για παράδειγμα, ο κ. Σαμαράς ότι προωθούνται μεταρρυθμίσεις και η εντύπωση που αποκομίζουν ορισμένοι είναι ότι όντως προωθούνται, ασχέτως εάν πολλές από τις κυριότερες αγορές και τα επαγγέλματα παραμένουν θεόκλειστα…

Λέει ο  εξ απορρήτων του κ. Τσίπρα, Ν. Παππάς, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες, έρχεται στο καπάκι ο σύντροφος Δ. Βίτσας, γραμματέας, και λέει τα δικά του, ότι δεν θα αναγνωρίσει τη δίμηνη περίοδο του μνημονίου και άλλα συναφή ώστε να τα ακούν όσοι το θέλουν…

Έτσι, όμως, φθάνουμε στη σημερινή ημέρα και στο πρώτο εκ τριών «διά ταύτα» της κάλπης για την ανάδειξη του επομένου Προέδρου της Δημοκρατίας. Μιας κάλπης η οποία στήθηκε πρόωρα, ώστε να μπορέσει να αρθεί ο τόπος από τον βούρκο στον οποίο τον έχει οδηγήσει η πολιτική αντιπαράθεση για την κατάκτηση ή τη διατήρηση της εξουσίας…

Ασχέτως εάν η διαχείριση αυτής της εξουσίας, από τον έναν ή τον άλλον εκ των βασικών διεκδικητών της, θα μπορέσει να βγάλει τον τόπο από την κρίση ή θα τον οδηγήσει βαθύτερα σε αυτήν.

Διότι, σαφώς, τόσο για την ακολουθούμενη πολιτική, όσο και για την εναλλακτική που προτείνεται, υπάρχουν ιδιαίτερα βάσιμες αμφιβολίες και αντιρρήσεις…

Όμως, τι σημασία έχει;

Και με δραχμή μεγαλώσαμε και επιβιώσαμε, κι ας πληρώναμε επιτόκια της τάξης του 30%, και με το ευρώ επιζήσαμε, ακόμη και μετά τη χρεοκοπία…

Ούτε, όμως με το ένα νόμισμα, ούτε και με το άλλο, βάλαμε μυαλό.

Ο καυγάς μεταξύ τόσο των πολιτικών, όσο και των υποστηρικτών τους ήταν και παραμένει για το πάπλωμα και για τα πελατειακά συμφέροντα του καθενός…