Όποιος βιάζεται σκοντάφτει...

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η παρτίδα «πόκερ» που παίζεται στις πλάτες της Ελλάδας το τελευταίο διάστημα δεν αφορά μόνον την κατάκτηση της εξουσίας, αλλά κυριότερα την επόμενη ημέρα της χώρας.

Υπό το πρίσμα αυτό θα ήταν χρήσιμο, ίσως, να κρατάμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι από το 2012 -και πολύ περισσότερο από το 2010- έχει κυλήσει ικανός χρόνος και στο μεταξύ διάστημα η Ελλάδα έχει πάψει να αποτελεί συστημικό κίνδυνο αντιστοίχου βεληνεκούς με εκείνον που αντιπροσώπευε τότε.

Ενδεχόμενη έξοδος ενός κράτους μέλους από την ευρωζώνη, εν προκειμένω της Ελλάδας, θα ήταν πρωτόγνωρο φαινόμενο και έως έναν βαθμό θα έπληττε την πίστη ως προς τη συνοχή, άρα συνολικά και ως προς την ακεραιότητά αυτού του νομισματικού συνόλου, όμως ελέω PSI δεν θα έθιγε τον ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό τομέα, παρά τους προϋπολογισμούς των υπόλοιπων κρατών μελών.

Αντίθετα, θα προσέφερε μια περίπτωση προς παραδειγματισμό των άλλων χωρών μελών της ευρωπεριφέρειας ή εκείνων στις οποίες βρίσκει γόνιμο έδαφος ο λαϊκισμός, ενώ θα επαναπροσανατόλιζε την προσοχή από τις βαρέως ασθενούσες οικονομίες της Ιταλίας και της Γαλλίας, κτυπώντας και προς αυτές το καμπανάκι του κινδύνου σχετικά με την καθυστέρηση προώθησης των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων.

Θα ήταν, ίσως, ακραίο να ισχυριστεί κανείς ότι μια ελληνική χρεοκοπία «θα βόλευε», όμως, σίγουρα, δεν θα είχε τις ίδιες επιπτώσεις στο ευρωσύστημα, που θα μπορούσε να είχε αντίστοιχη εξέλιξη σε προηγούμενο χρόνο.

Αν κατόρθωσε να κάνει κάτι η ευρωζώνη στα χρόνια που πέρασαν, αυτό ήταν να αποστειρώσει τον χρηματοπιστωτικό της τομέα από το ελληνικό πρόβλημα, μετατοπίζοντάς το από τον ιδιωτικό στον δημόσιο κορβανά.

Ταυτόχρονα, η ευρωζώνη κατόρθωσε να συγκροτήσει στο μεταξύ διάστημα τους απαραίτητους εκείνους μηχανισμούς, όπως ο EFSF/ESM και τους προίκισε με κεφάλαια της τάξης των 700 δισ. ευρώ, που ελαχιστοποιούν τον κίνδυνο κατάρρευσης ενός μέλους της, ενώ και η ΕΚΤ έχει μεταβάλει άρδην την τότε στάση της προετοιμαζόμενη να προχωρήσει ακόμη και σε ποσοτική χαλάρωση, κάτι που τότε ούτε καν συζητούσε.

Ενδεικτικό ως προς το γεγονός αυτό είναι ότι οι αποδόσεις τίτλων σταθερής απόδοσης της ευρωπεριφέρειας δεν ακολούθησαν την άνοδο που είχαν τα ελληνικά ομόλογα, καθ' όλη τη διάρκεια του τελευταίου διαστήματος, σε ευθεία αντίθεση με όσα είχαν συμβεί τότε.

Με λίγα λόγια, στη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων ετών η ευρωζώνη απέκτησε σοβαρές άμυνες και συνειδητοποίησε, τουλάχιστον έως έναν βαθμό, ότι δεν μπορεί να πορεύεται επί μακρόν δίχως ενιαία δημοσιονομική πολιτική ή τουλάχιστον δίχως κεντρικό έλεγχό της από τις Βρυξέλλες, δίχως κεντρική τράπεζα σε ρόλο ύστατου δανειστή και βεβαίως δίχως ενιαία τραπεζική εποπτεία.

Σε όλα αυτά τα μέτωπα, αν και δεν έχει φτάσει στον τελικό στόχο, έχει κάνει σαφείς προόδους και βρίσκεται, άρα, σε καλύτερη θέση από ό,τι προ τετραετίας ή ακόμη και προ διετίας.

Έτσι, λοιπόν, ας μην βιαζόμαστε να προεξοφλήσουμε συμβιβασμούς ολκής εκ μέρους των Ευρωπαίων εταίρων και δανειστών μας, καθ' οδόν προς την -καθ' όλα απαραίτητη κατά τα λοιπά- ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Η χώρα μας δεν προχώρησε σε μονομερείς κινήσεις όταν τα συγκριτικά της «πλεονεκτήματα» ήταν απείρως ισχυρότερα και τυχόν βεβιασμένες ή εν τέλει μη συναινετικές ενέργειες σήμερα θα άνοιγαν διάπλατη την πόρτα εξόδου της από την ευρωζώνη.

Τώρα το τι ακριβώς θα συμβεί στην περίπτωση αυτή ας μην το συζητήσουμε καν...