Μπλόφες και ανοιχτά χαρτιά

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η υπόθεση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας αφορά μια κλασική περίπτωση της γνωστής ρήσης «τα νούμερα δεν βγαίνουν».

Πρώτα από όλα, δεν βγαίνουν οι 180.

Εκ πρώτης όψεως, τουλάχιστον, το απαραίτητο άθροισμα ψήφων ακόμη και κατά την τρίτη ψηφοφορία, εκείνη της 29^ης Δεκεμβρίου, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί.

Κατά συνέπεια η χώρα οδηγείται σε πρόωρες εκλογές. Όμως, και πάλι, τα νούμερα δεν βγαίνουν, σύμφωνα με όλες τις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις για την εξασφάλιση αυτοδύναμης κυβέρνησης.

Έτσι, πιθανότατα, η χώρα οδηγείται σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Όμως, και πάλι τα νούμερα δεν βγαίνουν.

Από την ημέρα που θα προκηρυχθούν εκλογές (ας υποθέσουμε στις 29 Δεκεμβρίου) έως την ημερομηνία που θα ορισθεί για τη διενέργεια αυτών των εκλογών πρέπει να μεσολαβήσει ένα διάστημα έως 30 ημερών, γεγονός που τις τοποθετεί δυνητικά περί την 25^η Ιανουαρίου ή ακόμη και την 1^η Φεβρουαρίου.

Ακόμη κι αν υποτεθεί ότι υπάρχει ξεκάθαρος νικητής, και μάλιστα με αυτοδυναμία, θα χρειαστεί μια διαδικασία εξασφάλισης ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή, ορκωμοσίας και λοιπών διεργασιών, που μας οδηγεί στην καλύτερη περίπτωση στα μέσα Φεβρουαρίου ή στη χειρότερη, εάν πάμε σε νικητή δίχως αυτοδυναμία, σε γύρους διερευνητικών εντολών,  που οδηγούν την όλη υπόθεση τουλάχιστον έως τον Μάρτιο, και πάλι με αβέβαιη έκβαση.

Στο τέλος Φεβρουαρίου, ωστόσο, εκπνέει η δίμηνη -τεχνική, κατ’ ευφημισμόν - παράταση του μνημονίου που μόλις χθες ζήτησε η Ελλάδα από την ευρωζώνη και είναι ιδιαίτερα αμφίβολο τόσο εάν αυτή θα παραταθεί εκ νέου, ιδίως εάν δεν έχει συγκροτηθεί κυβέρνηση, όσο κι αν θα υπάρξει αποδέσμευση των απαραίτητων κονδυλίων για την εξυπηρέτηση των υποχρεώσεων της χώρας που λήγουν την περίοδο εκείνη.

Ας αφήσουμε, δε, το τι ακριβώς έχει να συμβεί τότε εάν η κυβέρνηση της ημέρας προσεγγίσει τις διαπραγματεύσεις με πνεύμα «καταργώ το μνημόνιο με έναν νόμο και ένα άρθρο»…

Υπό το πρίσμα αυτό, όμως, κι αν όντως τα νούμερα δεν βγαίνουν -που δεν βγαίνουν-, αυτό που έθεσε προ διημέρου ο φίλτατος κ. Α. Σαμαράς προς το σύνολο των μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου ισοδυναμεί με έναν αναγκαστικό μονόδρομο, ο οποίος συνοψίζεται στο δίλλημα «ή ψηφίζετε για Πρόεδρο ή οδεύουμε ατάκτως προς το χάος».

Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα στοίχημα, ή αν προτιμάτε τη χαρτοπαικτική αργκό για μια μπλόφα. Το σύνολο, όμως, της «μπλόφας» αυτής  παίζεται με ανοικτά χαρτιά, καθώς τα πάντα είναι –-αν όχι γνωστά- τουλάχιστον προβλέψιμα.

Μόνη εξαίρεση, φυσικά, ο κρυφός άσσος που, εάν υπάρχει, θα παρουσιαστεί την κατάλληλη στιγμή.

Είναι δίκαιο το στοίχημα που έβαλε ο κ. Σαμαράς; Από το διακύβευμα, προφανώς όχι, όμως ελάχιστα πράγματα στη ζωή είναι πράγματι «δίκαια».

Αυτό που παίζεται είναι το μέλλον της χώρας, και εάν λάβουμε ως μέτρο τη χθεσινή αντίδραση των αγορών, ήδη τούτο προεξοφλείται ως ιδιαίτερα μελανό…

Μπορούσε ο κ. Σαμαράς να κάνει κάτι διαφορετικό;

Πιθανόν, θα μπορούσε να επιχειρήσει να ολοκληρώσει τη διαπραγμάτευση, αν και τούτο θα ήταν μάλλον απίθανο δεδομένου του σύντομου διαθέσιμου χρόνου, αφού στις αρχές Ιανουαρίου θα έπρεπε να ξεκινήσει τις διαδικασίες εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και του πολιτικού κόστους που πιθανότατα θα συνόδευαν τις όποιες παραχωρήσεις έκανε το οικονομικό του επιτελείο προς την τρόικα, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων αυτών.

Έτσι, όμως, οδηγούμεθα σε ένα παιχνίδι με ιδιαίτερα υψηλά ρίσκα και με αβέβαιη έκβαση.

Το ρίσκο από την πλευρά του ο κ. Σαμαράς το ανέλαβε.

Όλοι οι άλλοι είναι διατεθειμένοι να το πάρουν, εφόσον το κατανοούν;