Το πολιτικό σύστημα και οι σημαίες ευκαιρίας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο πολιτικός σχηματισμός, Ρίζες, τον οποίο εμφανίζεται να προωθεί ο φίλτατος κ.Π.Μπαλτάκος, γ.γ. της κυβέρνησης έως τον προηγούμενο Απρίλιο, ευλόγως, φιλοδοξεί να πάρει ένα κομμάτι της λεγόμενης δεξιάς πίτας.

Το Ποτάμι, το κόμμα που ίδρυσε ο επίσης φίλτατος Στ.Θεοδωράκης, φιλοδοξεί, αντιστοίχως, να εξασφαλίσει ένα τμήμα της λεγομένης κεντρώας πίτας και πάντως να προσελκύσει ένα σημαντικό μέρος όσων στέκουν σήμερα δυσαρεστημένοι τόσο από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, όσο και από τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Ελιά, αλλά και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, προσπαθούν εν μέσω αντικρουόμενων διεργασιών να ανασυγκροτηθούν ώστε να αδράξουν ό,τι μπορούν από την λεγόμενη δημοκρατική παράταξη.

Αντιστοίχως η ΔΗΜΑΡ προσπαθεί εναγωνίως να διασώσει ό,τι της απέμεινε, ενώ οι Ανεξάρτητοι Έλληνες συνεχίζουν να αιμορραγούν, χάνοντας στελέχη προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Προφανώς, το καθένα από αυτά τα πολιτικά κόμματα όσο και τα λοιπά τα οποία συμπληρώνουν τον μακρύ κατάλογο, δημοφιλών ή μη, πολιτικών σχηματισμών που απαρτίζουν σήμερα τις δυνητικές επιλογές του εκλογικού σώματος, έχουν τις στοχεύσεις τους, για την επομένη την εκλογών.

Οι τάδε φροντίζουν να υπάρχουν ώστε να επαναπροσανατολίσουν ένα κομμάτι της ψήφου, οι δε εκτιμούν ότι υπάρχει ένα «πολιτικό κενό» το οποίο προσπαθούν να καλύψουν και οι τρίτοι στοχεύουν στην μετεκλογική συνεργασία με κάποιον από τους κύριους διεκδικητές της εξουσίας.

Αντίθετα, αυτό που δεν υπάρχει μετά από έξι χρόνια ύφεσης και 4,5 χρόνια μνημόνιου, ακόμη και από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του πολιτικού σκηνικού, είναι οι λύσεις.

Με άλλα λόγια, η πλήρως εμπεριστατωμένη, επαρκώς κοστολογημένη και βεβαίως πειστική εναλλακτική οικονομική πολιτική, που θα μπορούσε να οδηγήσει τον τόπο μια ώρα αρχύτερα εκτός κρίσης και στην οδό της βιώσιμης ανάπτυξης.

Τα οικονομικά προγράμματα, στον βαθμό που υπάρχουν,  ακολουθούν το γνωστό μοτίβο των γενικόλογων ευχολογίων, κάνοντας λόγο για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων στην οικονομία ή σε άλλους τομείς, όμως ουδείς εμφανίζεται να έχει μπορέσει να πείσει, είτε για την πληρότητα, είτε για την αποτελεσματικότητα, όσων πρεσβεύει.

Ακόμη και ο κύριος, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών, διεκδικητής της εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται συχνά να παλινδρομεί μεταξύ εναλλακτικών πολιτικών επί καίριων οικονομικών ζητημάτων και πάντως δεν πείθει μεγάλο μέρος του κοινού για την βιωσιμότητα όσων προτείνει.

Όχι μόνον του εξειδικευμένου κοινού επενδυτών που επιχείρησε να προσεγγίσει πρόσφατα στο Λονδίνο, αλλά ακόμη και μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και κατά προέκταση του εκλογικού σώματος.

Αντίστοιχα, ο μεταρρυθμιστικός οίστρος της κυβέρνησης εμφανίζεται να έχει εξαντληθεί, παρά την περί του αντιθέτου ρητορική και πάντως αδυνατεί να άρει τις θεμελιώδεις στρεβλώσεις και δυσμορφίες της ελληνικής οικονομίας.

Ακόμη συζητούμε για τα θεμελιώδη, είτε σε ό,τι αφορά στον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα, είτε για την απελευθέρωση αγορών, τομέων και επαγγελμάτων, ενώ οι γνωστές δυσκαμψίες, όπως αυτές αποτυπώνονται σε ζητήματα αδιαφάνειας, γραφειοκρατίας, βραδύτητας στην διαδικασία απονομής δικαιοσύνης και βεβαίως ενός συνεχώς μεταβαλλόμενου φορολογικού τοπίου, εξακολουθούν να κατατρέχουν τους πολίτες και τις επιχειρήσεις.

Αν, όμως, έχουν έτσι τα πράγματα μετά από όσα πέρασε η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, τότε γιατί θα έπρεπε να απορούμε με την απαξία στην οποία έχει περιπέσει ένα τόσο σημαντικό τμήμα του πολιτικού κόσμου της χώρας;

Αντίστοιχα, γιατί συναντούν ώτα μη ακουόντων όσοι, κατά τεκμήριο, έχουν τις «λύσεις»;

Μήπως δεν είμαστε ακόμη πρόθυμοι να τις ακούσουμε;