Τα λάθη εδώ πληρώνονται…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων ετών οι φορολογούμενοι πολίτες αυτής της χώρας υφίστανται το μαρτύριο της υπερφορολόγησης.

Μιας πολιτικής στην οποία κατέφυγε το σύνολο των λεγόμενων μνημονιακών κυβερνήσεων ως αποτέλεσμα της αδυναμίας τους να διέλθουν την οδό της δημοσιονομικής προσαρμογής διαμέσου της μείωσης των δαπανών, ή εν τέλει, κυρίως μέσω αυτών.

Απότοκο της πολιτικής αυτής, η οποία κατά την έναρξη εφαρμογής της συνοδεύτηκε και από τα διαβόητα οριζόντια «μαχαίρια» σε μισθούς και συντάξεις, υπήρξε η ριζική συρρίκνωση του διαθέσιμου εισοδήματος νοικοκυριών και επιχειρήσεων και η βύθιση της οικονομίας σε μια πρωτοφανή ύφεση, βοηθούσης και της πιστωτικής συρρίκνωσης.

Η ανεργία εκτοξεύτηκε σε πρωτόγνωρα επίπεδα, με αποτέλεσμα σχεδόν ο ένας στους τρεις να βρίσκεται εκτός απασχόλησης, η ανέχεια γιγαντώθηκε και οι κάθε λογής ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα εκτοξεύτηκαν.

Την ίδια ώρα, πέραν της αδυναμίας τους να προχωρήσουν σε σημαντικότερη μείωση των δημοσίων δαπανών, οι κυβερνήσεις της περιόδου αυτής δεν κατόρθωσαν να υλοποιήσουν μεταρρυθμίσεις της οικονομίας, όπως το άνοιγμα των αγορών και των επαγγελμάτων, που είχαν ως στόχο την αντιστάθμιση των υφεσιακών τάσεων αλλά και για τις οποίες είχε δεσμευτεί η χώρα μας, βάσει του μνημονίου που συνήψε με εταίρους και δανειστές.

Παρά ταύτα, ως αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής ο κρατικός προϋπολογισμός παρουσίασε πέρυσι, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, πρωτογενές πλεόνασμα.

Μπόρεσε, με άλλα λόγια, ο λευκός ελέφαντας που ακούει στο όνομα «Ελληνικό Δημόσιο» επιτέλους να εμφανίσει περισσότερα έσοδα από δαπάνες υπερκαλύπτοντας έτσι το λειτουργικό του κόστος.

Μέσω της διαδικασίας αυτής, η χώρα μας κατόρθωσε να εξαλείψει τη μία από τις δύο χρόνιες πληγές της, που είχε ως κορύφωση τη διαβόητη κρίση χρέους.

Για την άλλη πληγή, το εμπορικό ισοζύγιο, πολλά θα μπορούσαν να λεχθούν, με κυριότερο ότι το μεγαλύτερο τμήμα της βελτίωσης που εμφάνισε αφορά τον περιορισμό της ζήτησης και όχι του εξαγωγικού όγκου.

Έτσι, μετά από τέσσερα χρόνια μνημόνιο και ενώ, χάρις στις θυσίες του φορολογούμενου πολίτη, η χώρα μας μπορεί να καυχηθεί μόνον για τη μία από  τις δύο βασικές της μνημονιακές δεσμεύσεις, αυτήν  της δημοσιονομικής προσαρμογής, η ύπαρξη αυτού του πλεονάσματος τίθεται για ακόμη μία φορά εν αμφιβόλω.

Σύμφωνα με τα στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού το δεκάμηνο Ιανουαρίου - Οκτωβρίου 2014, που παρουσίασε χθες ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας, εμφανίζεται μεγάλη απόκλιση στα έσοδα, ενώ το τελικό αποτέλεσμα -που παραμένει θετικό-  συγκρατεί, για πρώτη φορά σε τέτοιον βαθμό, η μείωση των δαπανών.

Πώς, όμως, θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα όταν οι ήδη εξαντλημένοι φορολογούμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι στη διάρκεια του καλοκαιριού αλλά και του φθινοπώρου με τις απίστευτες παλινωδίες που συνόδευσαν την υπόθεση των 100 δόσεων αλλά και του ΕΝΦΙΑ;

Πώς να μη σηκώσουν τα χέρια ψηλά και να μη σταματήσουν να πληρώνουν οι άνθρωποι που προσδοκούσαν, όπως οι περισσότεροι από εμάς, τη διευθέτηση των οφειλών τους έναντι του δημοσίου, μέσω πολλών δόσεων, ώστε να κάνουν κουμάντο και με τις λοιπές υποχρεώσεις τους; 

Ανεπάρκεια, αδυναμία εκ μέρους της κυβέρνησης ή ακόμη και αδιαλλαξία από την πλευρά  των εταίρων μας;

Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι για τη σημερινή κατάσταση, το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα: κινδυνεύουμε να χάσουμε ό,τι κι αν κερδίσαμε, με τόσο κόπο, στη διάρκεια των τελευταίων ετών…

Από εκεί και μετά, όμως, μην περιμένουμε να σταθούμε στα πόδια μας δίχως βοήθεια…