Το πολιτικό σύστημα να βρει τους «κανόνες εμπλοκής»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ξυπόλητη στα αγκάθια εμφανίζεται να πορεύεται η χώρα υπό το φως των μαξιμαλιστικών απαιτήσεων της τρόικας, της όξυνσης στα εθνικά θέματα, αλλά και του διαφαινόμενου πολιτικού αδιεξόδου σε περίπτωση πρόωρων εκλογών.

Πρόκειται για ένα εκρηκτικό μίγμα αρνητικών συγκυριών, η αντιμετώπιση του οποίου απαιτεί ένα ελάχιστο επίπεδο συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, ακόμη κι αν τούτο δεν ευνοεί τις άμεσες προεκλογικές επιδιώξεις τους.

Εάν το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων υπαγόρευσε την ανάγκη συνεννόησης μεταξύ των «αιωνίων αντιπάλων» Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, το αποτέλεσμα των επόμενων, σύμφωνα με το σύνολο των δημοσκοπήσεων που έχουν δει έως τώρα το φως της δημοσιότητας και δίνουν πρωτιά, αλλά όχι και αυτοδυναμία στον ΣΥΡΙΖΑ, απαιτεί ευρύτερες συναινέσεις.

Συναινέσεις ιστορικού χαρακτήρα, όπως αυτή που σκιαγράφησε χθες με συνέντευξή του στην «Καθημερινή της Κυριακής», ο Έλληνας Επίτροπος, Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο οποίος δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο κυβέρνησης συνεργασίας μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ.

Με το ζήτημα της περαιτέρω διευθέτησης του δημοσίου χρέους να παραμένει διακαής πόθος της Αθήνας αλλά και σημείο αποστροφής εταίρων και δανειστών, υπό το φως του πολιτικού κόστους που θα κληθούν να αναλάβουν στις εσωτερικές τους πολιτικές σκηνές, η τρόικα των εκπροσώπων τους εμφανίζεται να υιοθετεί μαξιμαλιστικές προσεγγίσεις ακόμη και σε στοιχειώδη, εκ πρώτης όψεως, ζητήματα.

Για παράδειγμα, πόσο μπορεί να απέχει κανείς από την κοινωνική, οικονομική αλλά και πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας, ώστε να θέτει βέτο σε μια ρύθμιση-ανάσα για εκατομμύρια Έλληνες, όπως αυτή των 100 δόσεων για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία και τα ταμεία, την ύστατη ώρα πριν από την εφαρμογή της;

Ακόμη και υπό το πλέον στενό τεχνοκρατικό πρίσμα, δεν είναι ορατή στους εκπροσώπους εταίρων και δανειστών η οικονομική ένδεια στην οποία έχει περιπέσει ένα ιδιαίτερα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού και άρα η ανάγκη εκτόνωσης της πίεσης που αυτό υφίσταται;

Εκτός κι αν η παρούσα σκλήρυνση της στάσης τους δεν μπορεί να ερμηνευτεί αμιγώς με τεχνοκρατικά κριτήρια, όπως αντίστοιχα δεν μπορεί να ερμηνευτεί υπό το ίδιο πρίσμα και η χθεσινή παρέμβαση του φίλτατου Κλάους Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του ΕΜΣ, ο οποίος μας «θύμισε» ότι δίχως συμφωνία με την τρόικα έως το τέλος του έτους όχι μόνον δεν θα λάβουμε το υπόλοιπο 1,8 δισ. ευρώ από τον Μηχανισμό του οποίου προΐσταται αλλά θα πρέπει να επιστρέψουμε και τα 11,5 δισ. ευρώ του ΕΤΧΣ, δεδομένου ότι η Ελλάδα δεν θα βρίσκεται πλέον σε «πρόγραμμα»...

Πρόκειται για μια ευθεία απειλή, με τη μορφή ευγενούς «υπενθύμισης», η οποία ωστόσο εμφανίζεται να αδιαφορεί παντελώς τόσο για την εσωτερική πορεία των πραγμάτων στη χώρα, όσον και για την ευρύτερη πορεία της στην ευρωζώνη, εξυπηρετώντας έτσι, ενδεχομένως, και τη χρονική «μετάθεση» του ζητήματος της διευθέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Υπό το πρίσμα όλων αυτών, αλλά και υπό το φως της αυξανόμενης τουρκικής προκλητικότητας αναφορικά με την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στις ΑΟΖ ενδιαφέροντός μας, το ελληνικό πολιτικό σύστημα τι μπορεί να αντιπαραθέσει, πλην ενός ελάχιστου επιπέδου συνεννόησης;

Ούτως ή άλλως τα κουκιά δεν βγαίνουν για κανέναν σε ενδεχόμενη πρόωρη εκλογική αναμέτρηση και μια παρατεταμένη περίοδος πολιτικής αστάθειας μόνον περιπέτειες υπόσχεται, τόσο σε οικονομικό όσο και σε εθνικό επίπεδο...

Έτσι λοιπόν, ένας «οδικός χάρτης» ή, κατά τους φίλτατους Τούρκους, ορισμένοι «κανόνες εμπλοκής», είναι απαραίτητοι για την επιβίωση όχι μόνον του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά και της ίδιας της χώρας...