Όταν μιλάει η αγορά...

Τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

Οι καλύτερες των προθέσεων κι αν υπάρχουν, οι βέλτιστες των συνθηκών κι αν συντρέχουν, εάν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιδιωκόμενο, τότε τζάμπα ο κόπος και τα έξοδα...

Χθες, οι δυνάμεις του σύμπαντος συνωμότησαν και η κυριακάτικη λειτουργία των καταστημάτων πήγε καλά, κατά γενική ομολογία.

Κάτι η χρονική συγκυρία με τους μισθούς και τις συντάξεις να μετρούν μόλις ώρες στις τσέπες, κάτι ο καλός καιρός που βοήθησε, κάτι η έναρξη των δεκαήμερων εκπτώσεων, κάτι και η ανάγκη του κόσμου να ξεσκάσει από τα προβλήματα της καθημερινότητας με μια βόλτα στα μαγαζιά ή έναν καφέ στην πλατεία, και οι δρόμοι γέμισαν, όπως και τα καταστήματα.

Κόσμος έμπαινε και έβγαινε από τα όποια καταστήματα είχαν επιλέξει να λειτουργήσουν, ενίοτε κρατώντας και σακούλες στα χέρια και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας έδειχνε να ξεφεύγει -έστω και πρόσκαιρα- από τη μιζέρια της κρίσης.

Επίπλαστο, ίσως πείτε, πρόσκαιρο, ίσως προσθέσετε...
Αντίρρηση καμία. Όμως υπήρξε.

Ήταν ένα πραγματικό γεγονός, την ύπαρξη του οποίου συνομολόγησαν οι πάντες, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και ορισμένων εκ των εκπροσώπων των μικρομεσαίων, που είναι δηλωμένοι αρνητές του μέτρου της κυριακάτικης λειτουργίας των καταστημάτων.

Ένα γεγονός το οποίο, ωστόσο, θέλησαν να στερήσουν από όσους το απολάμβαναν μικρές και ακραίες ομάδες υπό σαφή κομματική και πολιτική καθοδήγηση (αντιρρήσεις δεν χωρούν εδώ, καθώς η πρωτοβουλία είχε ονοματεπώνυμο) στην Αθήνα και κυριότερα στη Θεσσαλονίκη, όπου την ημέρα αμαύρωσε και περιστατικό βίας.

Τι κέρδισαν αυτοί οι άνθρωποι, εκτός από το να καταστρέψουν τη σύντομη απόδραση των συμπολιτών τους από την καθημερινότητα; Ποιο όφελος ή ποια νίκη αποκόμισαν, εκτός από το να στρέψουν ένα μέρος της κοινής γνώμης εναντίον τους αλλά και να οδηγήσουν, πιθανώς, ακόμη πιο κοντά στο λουκέτο ορισμένα καταστήματα;

Την ικανοποίηση κάποιας εμμονής τους, ενδεχομένως;

Φίλτατοι, η συγκεκριμένη μαϊμού δεν θέλει πολύ ψείρισμα....

Το μέτρο της κυριακάτικης λειτουργίας των καταστημάτων θα κριθεί, όταν και όποτε του δώσουν την ευκαιρία, εκ του αποτελέσματος και μόνον εξ αυτού.

Όσοι ωρύονται για τα δικαιώματα των εργαζομένων εμποροϋπαλλήλων, ας αναζητήσουν τις ευθύνες σε όσους εργοδότες παραβιάζουν τον νόμο και δεν καταβάλλουν υπερωριακές αποδοχές ή ασφαλιστικές εισφορές, αλλά και στην Πολιτεία που δεν κάνει καλά τη δουλειά της, ελέγχοντας εάν ο νόμος τηρείται.

Όλα τα υπόλοιπα είναι φιλολογία άνευ αντικρίσματος. Εάν υπάρχει κίνητρο να δουλέψει κάποιος την Κυριακή και εάν οι κόποι του ανταμείβονται, τότε θα φανεί πρόθυμος να το πράξει. Αν όχι, τότε δεν θα μπει καν στον κόπο, κι ας δουλεύουν όλοι οι άλλοι...

Σε μια χώρα στην οποία έχουν μπει εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα στα κάθε λογής μαγαζιά την τελευταία τετραετία, συζητάμε ακόμη κατά πόσον θα έπρεπε να δοθεί το δικαίωμα στην εργασία σε όσους επιθυμούν να το ασκήσουν την Κυριακή. Και μάλιστα η συζήτηση αυτή φθάνει μέχρι και τη βία...

Είμαστε με τα καλά μας ή το έχουμε χάσει τελείως;

Την ίδια ώρα που η επιβίωση χιλιάδων επιχειρήσεων κρίνεται στο νήμα μιας ακόμη πώλησης, ορισμένοι κρίνουν σκόπιμο στη βάση ιδεοληψιών να ασκήσουν βία για να κλείσουν αυτά τα μαγαζιά μια ώρα αρχύτερα...

Ε, λοιπόν, νισάφι πια!

Υπάρχουν νόμοι για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις εργοδοτών και εργαζομένων, όπως υπάρχουν νόμοι, αλλά και δικαστικές αποφάσεις, για την κυριακάτικη λειτουργία των καταστημάτων, η τήρηση των οποίων είναι ευθύνη όλων, με πρώτη την Πολιτεία...

Ας κάνει λοιπόν αυτή τη δουλειά της, ώστε να μπορέσουν να την κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι...