Ο γρίφος των «κόκκινων» δανείων

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η αντιμετώπιση της υπόθεσης των «κόκκινων» δανείων απαιτεί, προφανώς, γενναίες αποφάσεις, όμως αφορά ένα από τα τελευταία εμπόδια που πρέπει να υπερπηδηθούν ώστε η ελληνική οικονομία να ξαναβρεί τον βηματισμό της και να οδηγηθεί στην ανάπτυξη.

Με τα τεστ αντοχής των τραπεζών να αποτελούν παρελθόν και τη ρύθμιση των φορολογικών και των ασφαλιστικών υποχρεώσεων των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών να βαίνει προς ολοκλήρωση, η υπόθεση των κόκκινων δανείων, κάθε μορφής, στέκει ως το μόνο ανάχωμα στην ομαλή χρηματοδότηση της οικονομίας.

Η υπέρβασή του κατά τρόπο αποτελεσματικό και βιώσιμο όχι μόνον θα επιτρέψει το άνοιγμα της χρηματοδοτικής κάνουλας προς νοικοκυριά και επιχειρήσεις, αλλά επίσης θα άρει το ενδεχόμενο δημιουργίας και νέων κεφαλαιακών αναγκών για το πιστωτικό σύστημα της χώρας, που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν εκ νέου την ευστάθειά του.

Αντίστοιχα, θα τερματίσει την αγωνία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, συμβάλλοντας έτσι στην επανεδραίωση των ελπίδων τους για ένα καλύτερο αύριο και στην εξασφάλιση κοινωνικής, και κατά προέκταση πολιτικής, σταθερότητας.

Σήμερα η Ελλάδα εμφανίζεται να εξέρχεται μιας εξαετούς περιπέτειας φέροντας βαθιά τραύματα, η επούλωση των οποίων θα απαιτήσει χρόνο.

Αντίστοιχα τραύματα φέρει η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, οι οποίοι είδαν στη διάρκεια των χρόνων αυτών τα εισοδήματα και τις περιουσίες τους να απαξιώνονται, αλλά τις υποχρεώσεις τους να αυξάνονται.

Υπό το πρίσμα αυτό, θα ήταν άτοπη και αντίθετη με οποιαδήποτε οικονομική λογική ή κουλτούρα υγιούς τραπεζικής η μη προσμέτρηση των δεδομένων της κρίσης κατά τη διευθέτηση των χαρτοφυλακίων των τραπεζών και την επίλυση του γόρδιου δεσμού που αφορά τα «κόκκινα δάνεια».

Στον άξονα αυτόν εμφανίζεται ήδη να κινείται η νομοθετική πρωτοβουλία που είναι έτοιμο να παρουσιάσει το υπουργείο Ανάπτυξης για τα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια και δίχως αμφιβολία επί του ιδίου άξονα πρέπει να κινηθεί και η διευθέτηση της υπόθεσης των «κόκκινων» στεγαστικών δανείων.

Οι «λύσεις» που έχουν πέσει ως τώρα στο τραπέζι των συζητήσεων μεταξύ της κυβέρνησης και των τραπεζών αφορούν την παροχή κινήτρων εξυπηρέτησης των συγκεκριμένων υποχρεώσεων, με τη χρονική επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής τους, τη μείωση του επιτοκιακού τους βάρους αλλά και τη διαγραφή ενός μέρους τους, σε εύρος δεκαετίας, για όσους δανειολήπτες εμφανίζονταν συνεπείς κατά το διάστημα αυτό.

Πρόκειται για μια πρόταση σαφώς ρεαλιστική, υπό τις περιστάσεις της σημερινής εικόνας που έχουν τα νοικοκυριά της χώρας, η οποία μπορεί να διαχωρίσει την ήρα από το στάρι και να αναδείξει εκείνους οι οποίοι είναι πρόθυμοι να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, παρά τη μείωση των εισοδημάτων τους, και άρα δεν συγκαταλέγονται στη διαβόητη κατηγορία των «μπαταχτσήδων».

Τυχόν υιοθέτηση της πρότασης αυτής θα οδηγήσει σε σαφή συρρίκνωση το χαρτοφυλάκιο των μη εξυπηρετούμενων στεγαστικών δανείων που έχει σήμερα ο τραπεζικός τομέας, συμβάλλοντας έτσι όχι μόνον στην περαιτέρω εδραίωση της κεφαλαιακής του επάρκειας, αλλά και στην εξισορρόπηση της κτηματικής αγοράς, άρα και της αξίας των ενυπόθηκων υποχρεώσεων.

Η μεταφορά, δε, της εγγραφής ζημιών σε εύρος δεκαετίας θα παράσχει τον απαραίτητο χρόνο για την αποκατάσταση των συνθηκών της αγοράς, τραπεζικής και κτηματικής, δίνοντας τη δυνατότητα διενέργειας πράξεων αγοραπωλησιών σε ανώτερα επίπεδα τιμών, και οδηγώντας έτσι στην άρση του σημερινού αδιεξόδου.

Το μόνον που χρειάζεται είναι υγιής τραπεζική σκέψη και γενναίες αποφάσεις.
Υπάρχουν;