Στον β’ γύρο δεν θα αντέξει κανείς…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Επιθυμούν όσοι ερίζουν σήμερα για την εξουσία να δει αυτή η χώρα, για ακόμη μια φορά, το έργο της κρίσης και της βαθιάς ύφεσης;

Επιθυμούν να γυρίσουμε στον λάκκο από τον οποίο πασχίζουμε να βγούμε επί τόσα χρόνια;

Αν νομίζουν ότι η έξοδος από αυτόν τον λάκκο είναι δεδομένη, γελιούνται.

Στον «επαναληπτικό αγώνα» δεν θα υπάρξουν νικητές. Ούτε από το ένα στρατόπεδο, ούτε από το άλλο, και βεβαίως ο μεγάλος ηττημένος θα είναι ο απλός πολίτης. Αυτός που έχουμε μάθει να αποκαλούμε «ο κόσμος».

Ο καθένας από εμάς που είδε τα εισοδήματά του και την όποια περιουσία του να εξαϋλώνεται στο διάβα των τελευταίων ετών και  είτε λύγισε, είτε στέκει σήμερα ακόμη στα πόδια του, δίχως λίπος, αλλά με αξιοπρέπεια.

Εάν η χώρα οπισθοδρομήσει και οδηγηθεί εξαιτίας πολιτικών σκοπιμοτήτων σε μια νέα υφεσιακή πορεία, ουδείς θα μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια του.

Ούτε η οικονομία διαθέτει πλέον λίπος, ούτε η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, κι ούτε περισσεύει η ανοχή έναντι ατοπημάτων και λαθών όσων κρατούν στα χέρια τους την εξουσία ή ευελπιστούν να την πάρουν.

Συν τοις άλλοις, το ευρύτερο περιβάλλον πλέον δεν είναι πρόσφορο για αταξίες.

Το φάσμα του αποπληθωρισμού στοιχειώνει τα διεθνή χρηματιστήρια και κλιμακώνει τους φόβους για την παγκόσμια οικονομία. Η ίδια η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με τα επίχειρα των (γερμανικών) επιλογών της κατά τη διάρκεια της κρίσης και οδηγείται, είτε το επιθυμεί είτε όχι, στην ώρα των αποφάσεων.

Εάν τη στιγμή αυτή η Ελλάδα δεν κατορθώσει να δείξει ότι αποτελεί ένα συγκροτημένο κράτος δυτικού τύπου, η περαιτέρω πορεία της στο ενιαίο ευρωπαϊκό σύνολο είναι βέβαιον ότι θα αμφισβητηθεί.

Έτσι, λοιπόν, αντί να επιδιώκει μια πρόωρη αποδέσμευση από τις μνημονιακές της δεσμεύσεις, καλόν θα ήταν να αντιληφθεί η παρούσα κυβέρνηση  ότι έναυσμα για τη δημοσκοπική της κατρακύλα, δηλαδή για την εκδήλωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, έδωσε η απαξίωση της μεσαίας τάξης.

Η κονιορτοποίηση των στρωμάτων εκείνων  της κοινωνίας που συγκροτούσαν τον λεγόμενο μεσαίο χώρο και αποτελούσαν την παραδοσιακή βάση οποιασδήποτε διακυβέρνησης από τη Μεταπολίτευση έως σήμερα.

Η υπερφορολόγηση, προφανώς σε συνδυασμό με τις αθροιστικές επιπτώσεις της ύφεσης, επηρέασε καταλυτικά αυτό το στρώμα της ελληνικής κοινωνίας και το έφερε αντιμέτωπο με τις παραδοσιακές επιλογές του.

Πρόωρη έξοδος από το μνημόνιο, με ή χωρίς χρηματοδοτική στήριξη, ελάχιστη ψυχολογική στήριξη θα δώσει σε αυτά τα στρώματα της κοινωνίας, τη στιγμή κατά την οποία δεν θα έχουν τα οικονομικά μέσα για να καλύψουν τα προς το ζην.

Αντίστοιχα, το γεγονός ότι ένα σημαντικό τμήμα αυτών των ανθρώπων στράφηκε προς εναλλακτικές δυνάμεις δεν συνεπάγεται ότι δεν αναμένει την εξασφάλιση συνθηκών σταθερότητας και ευημερίας εκ μέρους τους, όταν και όποτε τις οδηγήσει στην  εξουσία.

Ουδείς επιθυμεί αστάθεια και τίποτε δεν μπορεί να ευδοκιμήσει σε καθεστώς ανασφάλειας.

Εάν το κλίμα ομαλότητας και η πορεία συνεπούς ολοκλήρωσης του εκσυγχρονισμού της χώρας δεν αποκατασταθεί, ούτε οι καταθέσεις θα επιστρέψουν, ούτε επενδύσεις θα υπάρξουν, ούτε και θα μπορέσει αυτός ο τόπος να σταθεί ξανά στα πόδια του σύντομα.

Ουδείς, ωστόσο, εξ όσων ερίζουν σήμερα για την εξουσία εμφανίζεται να αντιλαμβάνεται το γεγονός αυτό.

Ερίζουν για τα ΑΤΜs και τους «κουμπαράδες» και οδηγούν τη χώρα κατά τρόπο μαθηματικό σε έναν νέο γύρο κρίσης.

Αυτήν τη φορά, πιθανότατα, πολύ βαθύτερης.