Φύκια, μεταξωτές κορδέλες και λευκές επιταγές

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Κατά τρόπο απλό και σαφή ο φίλτατος Μάριο Ντράγκι είπε χθες το αυτονόητο: «Λευκές επιταγές δεν υπάρχουν».

Λεφτά μπορεί να υπάρχουν, αλλά η πρόσβαση σε αυτά, που είναι καίριας σημασίας για την επιστροφή της ευρωζώνης στην ανάπτυξη και βεβαίως για την ανάκαμψη των ασθενέστερων οικονομιών της, όπως η ελληνική και η κυπριακή, προϋποθέτει όρους.

Είτε βρίσκεται εντός της καταστατικής ατζέντας της ΕΚΤ, είτε εκτός -και αυτό είναι ένα σημείο το οποίο είναι ανοικτό σε συζήτηση-, ο πρόεδρος της ΕΚΤ εισήλθε χθες σε έναν ρόλο ο οποίος, αν και εκφεύγει από το στενό καταστατικό πλαίσιο του κεντρικού πιστωτικού ιδρύματος της ευρωζώνης, είναι κορυφαίας σημασίας για τη διατήρηση της οικονομικής, της κοινωνικής και βεβαίως της νομισματικής σταθερότητας της περιοχής.

Αναγνωρίζοντας ευθέως την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού, ως απόρροια της δεινής οικονομικής θέσης στην οποία έχουν περιέλθει χώρες όπως η Ελλάδα, αλλά και ως απότοκο της εκτίμησης κρατών του Βορρά ότι πληρώνουν για τη σωτηρία των ασθενέστερων, εντόπισε την εκδήλωση ανισορροπιών, οι οποίες μπορούν να αποδειχθούν καταλυτικές για τη συνολική πορεία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Υπό το πρίσμα αυτό, αλλά και παραμένοντας εντός της τυπικής εξουσιοδότησης που διαθέτει ως κεντρικός τραπεζίτης, τόλμησε να αναλάβει πρωτοβουλίες που υπό άλλες συνθήκες θαόφειλαν να είχαν αναλάβει οι υπεύθυνοι άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής, ήτοι οι πολιτικοί της ευρωζώνης.

Το άνοιγμα της χρηματοδοτικής κάνουλας θα είναι εφικτό, υπό όρους και υπό την προϋπόθεση ότι οι χώρες που επιθυμούν να έχουν πρόσβαση σε αυτήν θα αναγνωρίζουν την ανάγκη εναρμόνισης των δημοσιονομικών πολιτικών τους με τον ευρωπαϊκό γνώμονα.

Έτσι, λοιπόν, εάν σε αμιγώς υποθετικούς όρους, ο φίλτατος κ. Ντράγκι είχε ενώπιον τους αντιστοίχως φίλτατους κ. Α.Σαμαρά και Α. Τσίπρα, ενδεχομένως θα έλεγε στον μεν πρώτο ότι η υπόθεση εξόδου από το μνημόνιο δεν αφορά μόνον τη χαλαρή δημοσιονομική εποπτεία την οποία είναι υποχρεωμένες να τηρήσουν και οι λοιπές χώρες της ευρωζώνης, στον δε έτερο ότι στον βαθμό που είναι επιθυμητή η ομαλή πρόσβαση στη χρηματοδότηση η ένταξη σε «πρόγραμμα» είναι υποχρεωτική.

Σε αμφότερους, δε, θα έλεγε ένα και μόνον πράγμα: αν θέλετε να ανοίξετε τα φτερά σας μόνοι σας και κρίνετε ότι μπορείτε, είστε προφανώς ελεύθεροι να το κάνετε, αλλά από εμάς λεφτά δίχως κάποιο είδος εποπτείας, με τη σφραγίδα της Ε.Ε., δεν θα δείτε.

Με τον τρόπο αυτό, ο φίλτατος Μάριο, πρώτον, κάνει ό,τι δεν έκαναν οι πολιτικοί, δηλαδή ξεπερνά τους σκοπέλους των οίκων αξιολόγησης για την παροχή ρευστότητας -αν και κουτσουρεμένης- για το σύνολο των πιστωτικών ιδρυμάτων της ευρωζώνης, υποβοηθώντας έτσι την ανάκαμψη και την αντιμετώπιση της ανεργίας, (που είναι δουλειά των πολιτικών) και, δεύτερον, θέτει όρους που δύσκολα μπορούν να αγνοηθούν…

Πρόκειται, δίχως αμφιβολία, για ένα τολμηρό βήμα, το οποίο στέλνει σαφή μηνύματα προς το σύνολο του πολιτικού φάσματος στη χώρα μας, αλλά βεβαίως και στις πολιτικές ηγεσίες των λοιπών κρατών μελών της ευρωζώνης.

Φροντίζουμε να συγκρατούμε τον πληθωρισμό, αλλά αποτρέπουμε και τον αποπληθωρισμό καθώς αναγνωρίζουμε τις ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες που η ύφεση και η ανεργία μπορούν να έχουν στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Ταυτόχρονα, επειδή είμαστε εχέφρονες, δεν κόβουμε «λευκές επιταγές», αλλά θέτουμε όρους δημοσιονομικής εποπτείας, που εσείς οι πολιτικοί οφείλετε να αξιοποιήσετε, ενώ σας θυμίζουμε και την καίρια σημασία των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων…

Α, ναι! Και ένα τελευταίο: αν θέλετε λεφτά, ξεχάστε και τα φύκια και τις μεταξωτές κορδέλες, είπε σε όλους ο φίλτατος και σαφώς «σούπερ» Μάριο…