Ο Αργύρης και τα αργύρια του λαϊκισμού…

Φίλτατοι καλή σας ημέρα!

Εάν η υπόθεση του κ. Αργύρη Ντινόπουλου, υπουργού Εσωτερικών, αφορούσε μόνον την προσωπική του αντιπαράθεση με έναν άλλο υπουργό της κυβέρνησης Σαμαρά, ή ακόμη αν αφορούσε μόνον τις αποχρώσεις λαϊκισμού με τις οποίες συχνά προσεγγίζει τα πράγματα, ελάχιστο ενδιαφέρον πιθανότατα θα προκαλούσε…

Ούτως ή άλλως, εκ του αποτελέσματος θα όφειλαν να κρίνονται όλοι και όχι από τις εντυπώσεις.

Στην περίπτωση του κ. Ντινόπουλου, όμως, εν ενεργεία υπουργός εμφανίζεται κατά τρόπο σαφή, πλην έμμεσο, να αμφισβητεί την ανάγκη προώθησης της κυβερνητικής πολιτικής επί ζητήματος της αμέσου αρμοδιότητάς του, το οποίο όχι μόνον αφορά θέματα διαφάνειας, αλλά συνδέεται άμεσα και με τις δεσμεύσεις της χώρας έναντι εταίρων και δανειστών για τη μείωση των απασχολουμένων στον δημόσιο τομέα.

Η δημόσια εκτίμησή του πως το ζήτημα του επανελέγχου των πιστοποιητικών βάσει των οποίων έγιναν χιλιάδες μονιμοποιήσεις στους ΟΤΑ δεν συνιστά άμεση προτεραιότητα για την Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι, ενδεχομένως, ορθή, υπό το φως της σωρείας προβλημάτων που αντιμετωπίζει η λειτουργία της σήμερα.

Διατυπώνεται, όμως, ενώ καταβάλλεται για πρώτη φορά στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών μια συστηματική προσπάθεια εντοπισμού ανθρώπων οι οποίοι παραβίασαν ευθέως τον νόμο και προσελήφθησαν στους ΟΤΑ βάσει πλαστών ή αλλοιωμένων πιστοποιητικών ή άλλων νομιμοποιητικών εγγράφων.

Προφανώς «υπάρχουν άλλα, σοβαρότερα προβλήματα, όπως η έλλειψη πόρων, η γραφειοκρατία, οι παιδικοί σταθμοί…», όπως ο ίδιος υποστήριξε στη διάρκεια τηλεοπτικής του συνέντευξης στο Mega.

Υπό αυτά τα προβλήματα όμως, ή ακόμη και τη μειωμένη απήχηση που έχει στις δημοσκοπήσεις, η κυβέρνηση Σαμαρά θα όφειλε να μην εφαρμόσει τον νόμο που η ίδια ψήφισε; Πώς ακριβώς ζυγιάζονται τα πράγματα στο καντάρι που κρατά ο φίλτατος κ. Ντινόπουλος; Ποιου μηνύματος πρέπει να είναι αποδέκτης η κοινωνία, υπό το πρίσμα αυτό;

Ότι σε καιρούς κρίσιμους, κατά τους οποίους επιχειρείται μια προσπάθεια κάθαρσης, τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο, υπάρχουν και στελέχη της κυβέρνησης τα οποία προτιμούν να θέσουν άλλες προτεραιότητες, σημαντικότερες, κατά τα λεγόμενά τους, παρά την απομάκρυνση όσων δολίως κατόρθωσαν να μονιμοποιηθούν σε δημόσια αμειβόμενες θέσεις;

Κι αν είναι έτσι όντως τα πράγματα, τότε, υπό τη γενικότερη κρίση που διέρχεται ο τόπος μας, σε ποιους άλλους τομείς, άραγε, δεν θα έπρεπε να υπάρξει κάθαρση τώρα;

Αν έχει δίκιο σε κάτι ο κ. Ντινόπουλος, αυτό έχει να κάνει με την ανάγκη εξασφάλισης όρων κοινωνικής δικαιοσύνης στον τόπο μας. Έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει πως οι φορολογούμενοι πολίτες και ειδικά η μεσαία τάξη υπερφορολογούνται και ότι εξαιτίας του γεγονότος αυτού έχουν απομακρυνθεί από την παράταξη στην οποία ο ίδιος ανήκει.

Όμως κοινωνική δικαιοσύνη δίχως κάθαρση δεν νοείται.

Με ανθρώπους να απομυζούν -ανενόχλητοι- τον κρατικό κορβανά, δηλαδή το χρήμα που με κόπο δίνει σήμερα στην Πολιτεία ο φορολογούμενος πολίτης, κοινωνική δικαιοσύνη δεν μπορεί να δει ο τόπος μας.

Υπό το πρίσμα αυτό, ο κ. Ντινόπουλος όφειλε να είναι μεταξύ των κυριοτέρων υποστηρικτών της ανάγκης κάθαρσης στη δημόσια διοίκηση.

Όχι μόνον επειδή είναι υπουργός της παρούσας κυβέρνησης ή υπέρμαχος της ανάγκης εφαρμογής της «νομιμότητας» με την οποία λέγει ότι επιθυμεί να «ταράξει» τους πάντες, αλλά κυριότερα, διότι είναι γνήσιο τέκνο της αυτοδιοίκησης και ενός επαγγέλματος, της δημοσιογραφίας, το οποίο, τόσο παλαιότερα, όταν ο ίδιος το διακονούσε, όσο και σήμερα, ορισμένοι το θεωρούσαν -και συνεχίζουν να το θεωρούν- λειτούργημα στην υπηρεσία των πολιτών…