Ετσι σκίζονται τα μνημόνια!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο δρόμος της απεμπλοκής από το μνημόνιο και της ανάκτησης της χαμένης ανεξαρτησίας της οικονομικής πολιτικής της χώρας αφορά στη δυνατότητά μας να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας. Χρηματοδοτικά, αλλά και ως εξωστρεφής και αναπτυσσόμενη οικονομία.

Τα καταφέρνουμε σήμερα στα δύο αυτά ζητήματα; Μην το παλεύετε. Η απάντηση είναι προφανώς αρνητική.

Ακόμη κι αν η Ελλάδα κατόρθωσε να επιστρέψει στις αγορές χρήματος δύο χρόνια νωρίτερα της εκπνοής του προγράμματος προσαρμογής, βάσει σχετικώς «συμπαθητικών» επιτοκίων, το στοίχημα της μακροπρόθεσμης κάλυψης των χρηματοδοτικών της αναγκών από αυτές δεν έχει ακόμη κερδηθεί.

Η δευτερογενής αγορά  επί των ελληνικών ομολόγων παραμένει ρηχή και αρκούν οι επιθετικές πωλήσεις ενός και μόνον Fund για να κάνουν μαντάρα τις τιμές και τις αποδόσεις, ακόμη κι αν τούτο συμβαίνει την ίδια ημέρα όπου ο πρωθυπουργός επέλεξε να αναφερθεί σε αυτές ενώπιον της Γερμανίδας καγκελαρίου.

Ταυτόχρονα, λύθηκε το περίφημο διπλό έλλειμμα, δημοσιονομικό και εμπορικού ισοζυγίου,  βάσει του οποίου οδηγήθηκε η χώρα μας στον Καιάδα;

Δημοσιονομικά συνεχίζουμε να εξασφαλίζουμε εύσημα πανταχόθεν, εμφανίζοντας πρωτογενή πλεονάσματα, και μάλιστα πριν την ώρα τους, και υψηλότερα του προβλεπομένου, όμως τούτο συμβαίνει χάρις στην πρωτοφανή υπερφορολόγηση στην οποία υποβάλλονται οι -συνεπείς- φορολογούμενοι και οι ιδιοκτήτες ακινήτων.

Πρόκειται για μα πολιτική η οποία ενέτεινε την υφεσιακή πορεία της χώρας, εξόντωσε την αγοραστική δύναμη του κοινού και οδήγησε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας μας στα όρια της φτώχειας ή και πέρα από αυτά.

Περισσότεροι από 2,5 συμπολίτες μας έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία, έχοντας σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ.

Την ίδια ώρα, όσο υψηλότερα είναι αυτά τα πρωτογενή πλεονάσματα του προϋπολογισμού, που φερόμενο στόχο έχουν την εξυπηρέτηση του χρέους, άλλο τόσο χαμηλότερα είναι τα διαθέσιμα κεφάλαια για τη ρευστότητα και φυσικά την αναζωογόνηση της οικονομίας…

Σε ό,τι αφορά την εξωστρέφεια της οικονομίας αυτής και τη δυνατότητά της να είναι ανταγωνιστική και να παράγει πλούτο, εκεί αφήστε τα.

Παρά τα άλματα που εμφανίζεται να έχει κάνει η χώρα μας στις διεθνείς κατατάξεις από πλευράς ανταγωνιστικότητας και προώθησης μεταρρυθμίσεων, η κραυγή αγωνίας που υψώνουν σχεδόν καθημερινά οι παραγωγικοί φορείς, με πρώτο και καλύτερο τον ΣΕΒ, την ΕΣΕΕ, τη ΓΣΒΕΕ και την επιμελητηριακή κοινότητα, σχετικά με τη συνεχιζόμενη εξόντωση της επιχειρηματικότητας, καθιστά σαφές ότι όσα έγιναν δεν αρκούν, αλλά και δεν αποδίδουν…

Όταν χρειάζεται μια επιχείρηση πάνω από πέντε χρόνια για να ξεμπλέξει από μια φοροδίκη, γιατί έστω και να σκεφτεί να φέρει τα λεφτά της στη χώρα μας για να επενδύσει;

Όταν οι κουτσουρεμένες μεταρρυθμίσεις που έγιναν ακόμη και για προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, όπως το ψωμί και το γάλα, όχι μόνον δεν έχουν αποδώσει, αλλά έχουν οδηγήσει σε ορισμένες περιπτώσεις και σε ακριβότερες τιμές, πώς μπορεί να περηφανεύεται η κυβέρνηση για τους «δείκτες ανταγωνιστικότητας»;

Ποια επαγγέλματα άνοιξαν πραγματικά και πόσο καίριες αγορές, όπως αυτή της ενέργειας, απελευθερώθηκαν; Χρειάζεται να θυμίσουμε τον μακρύ κατάλογο των ενεργοβόρων βιομηχανιών που έβαλαν λουκέτο επειδή πληρώνουν πανάκριβα το ηλεκτρικό ρεύμα ή τα δεινά των παραγωγών ενέργειας από φωτοβολταϊκά;

Ο φίλτατος Χ. Ράιχενμπαχ τα είπε όσο πιο ξεκάθαρα μπορούσε τις προάλλες, αλλά ποιος τον άκουσε; Έξι χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης και τέσσερα από την είσοδο της χώρας στα μνημόνια, τα μηνύματα για τον βασικό κορμό της ελληνικής οικονομίας είναι αποκαρδιωτικά.

Η επιχειρηματικότητα ξεκληρίζεται, τα δε στοιχεία περί εμπορικού ισοζυγίου -που μόλις χθες δημοσίευσε η ΕΛΣΤΑΤ- είναι εξίσου απογοητευτικά…

Έτσι, λοιπόν, εάν αναζητούμε την περιβόητη έξοδο από μνημόνιο, είτε μέσω «βελούδινου διαζυγίου», είτε με «μονομερείς ενέργειες και με ένα άρθρο και ένα νόμο», ας φροντίσουμε πρώτα από όλα να φτιάξουμε τα του οίκου μας, ώστε να μην έχουμε ανάγκη κανένα μνημόνιο.

Διότι διαφορετικά δεν θα σκίζουμε μνημόνια, αλλά καλσόν…