Οδικός χάρτης και ανευθυνότητα

Η πρόσφατη προσπάθεια του φίλτατου Γκίκα Χαρδούβελη να αποποιηθεί οποιαδήποτε ευθύνη αναφορικά με τον ΕΝΦΙΑ, πέραν του προφανούς ατοπήματος που τη συνοδεύει, καταδεικνύει ένα ακόμη εγγενές πρόβλημα που κατατρέχει το σύνολο των λεγομένων «μνημονιακών» κυβερνήσεων: Ουδέποτε αυτοί οι άνθρωποι, πίστεψαν πραγματικά σε αυτό που έκαναν ή κάνουν.

Τις επιπτώσεις του έργου τους, όμως, τις υφιστάμεθα όλοι.

Όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ο επίσης φίλτατος Κ. Μίχαλος, εκπρόσωπος του επιμελητηριακού κόσμου, απαντώντας στην προσπάθεια αποποίησης ευθυνών εκ μέρους του υπουργού Οικονομικών, «...οποιανού δημιούργημα κι αν ήταν, (σ.σ. ο ΕΝΦΙΑ), όλοι εμείς εδώ καλούμεθα να πληρώσουμε αυτή την αδικία».

Επί της ουσίας, όλη αυτή η υπόθεση αγγίζει τα όρια του παραλόγου ή και τα ξεπερνά.

Εάν, ως αρμόδιος περί τα οικονομικά υπουργός, ο κ. Χαρδούβελης, έκρινε ότι ο ΕΝΦΙΑ εμπεριέχει αδικίες, σφάλματα ή παραλείψεις, τι ακριβώς τον εμπόδιζε να τον αλλάξει, έστω και την ύστατη ώρα –δεν θα ήταν η πρώτη φορά αλλαγών του είδους αυτού, άλλωστε - αντί να προσπαθεί να αποποιηθεί την ευθύνη για τη δημιουργία του;

Ούτως ή άλλως, ο ίδιος έχει ομολογήσει ότι προχώρησε κατά το πρόσφατο παρελθόν σε τροποποιήσεις προβλέψεων του ΕΝΦΙΑ. Προφανώς, όχι επαρκών....

Κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά δεν προώθησε το συγκεκριμένο νομοθέτημα; Σε κυβέρνηση υπό τον Σαμαρά δεν μετέχει και ο κ. Χαρδούβελης;

Σε ποια ακριβώς θέση, στο πλαίσιο αυτής της κυβέρνησης, τον τοποθετεί η προσπάθεια αποποίησης ευθυνών στην οποία επιδόθηκε, αν όχι σε εκείνην ενός υπουργού ο οποίος είναι αναγκασμένος να «ανέχεται» και όχι να υπεραμύνεται, του έργου αυτής της κυβέρνησης;

Και τι καλό μπορούμε να περιμένουμε, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, από αυτή την κυβέρνηση, το έργο της οποίας αφενός δεν πιστεύουν οι ίδιοι οι υπουργοί της και αφετέρου, -κατά τα φαινόμενα- δυσκολεύονται να αλλάξουν...

Πρόκειται για ένα πρόβλημα, όμως, που δεν είναι πρωτόγνωρο, για κυβέρνηση της τελευταίας τετραετίας.

Ελάχιστα ήσαν τα στελέχη κυβερνήσεων, μετά τον Μάιο του 2010 οπότε εισήλθε η χώρα στο μνημόνιο, που προώθησαν κατά τρόπο αποφασιστικό και δυναμικό τις μεταρρυθμίσεις και την ανάγκη να αλλάξουν τα κακώς κείμενα σε αυτόν τον τόπο.

«Δεν διάβασα το μνημόνιο», ή «μας επιβάλλουν το μνημόνιο» ή οποιαδήποτε άλλη επίκληση, ώστε να μην υλοποιηθούν οι προβλέψεις ενός προγράμματος, στους στόχους του οποίου είχε πλήρως δεσμευτεί η Ελλάδα.

Ουδέποτε η τρόικα μας επέβαλε τον τρόπο με τον οποίο θα φθάσουμε σε αυτούς τους στόχους. Οι κυβερνήσεις της τελευταίας τετραετίας επέλεξαν την οδό της υπερφορολόγησης, των οριζόντιων μαχαιριών σε μισθούς και συντάξεις και την εκμηδένιση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, για την επίτευξη της δημοσιονομικής προσαρμογής.

Αντίστοιχα, ουδέποτε επέβαλε η τρόικα στην κυβέρνηση του τόπου την προώθηση μεταρρυθμίσεων «μαϊμού» για την απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων ή τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα ή ακόμη του συστήματος απονομής Δικαιοσύνης.

Έτσι, όμως, η δουλειά και μισή έμεινε και στραβά έγινε, με αποτέλεσμα αφενός η χώρα να βυθιστεί σε πρωτοφανή ύφεση και ανεργία και αφετέρου ακόμη να αναζητά το πολυπόθητο «όραμα» ή τον «οδικό χάρτη», που επιχείρησε να περιγράψει εσχάτως από τη Θεσσαλονίκη ο φίλτατος κ. Σαμαράς.

Ας μην επιζητούμε «να ανακαλύψουμε τον τροχό». Σοβαρότητα και υπευθυνότητα απαιτείται για να μπορέσει αυτό ο τόπος να ξαναβρεί τον βηματισμό του αλλά και το χαμένο του όραμα.

Κατά πόσον η παρούσα κυβέρνηση είναι σε θέση να επιδείξει αυτές τις αρετές, μέλλει βέβαια να αποδειχθεί...