Σκοτώνοντας την οικονομία με δόσεις

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η επίκληση της κοινής λογικής, χθες, από τον φίλτατο Ν. Δένδια, αναφορικά με την ανάγκη αύξησης του αριθμού των δόσεων στις ρυθμίσεις ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία, αποτελεί, δίχως άλλο, μια ιδιαίτερα ευτυχή εξέλιξη.

Ο κοινός νους, επί του οποίου συχνά εδράζεται αυτή η κοινή λογική, είναι μια όλως υποτιμημένη και πιθανότατα παρεξηγημένη έννοια, την αξία της οποίας συχνά παραγνωρίζουμε εξαιτίας εμμονών ή ιδεοληψιών τις οποίες επιλέγουμε να θέσουμε ως προτεραιότητα.

Για παράδειγμα, δεν αποτελεί αντικείμενο υπερβατικής σκέψης το συμπέρασμα ότι οι ρυθμίσεις υπό την παρούσα μορφή τους, έναντι τόσο της εφορίας όσο και των ασφαλιστικών ταμείων, έχουν αποτύχει παταγωδώς...

Όταν έχουν κατορθώσει να προσελκύσουν μόνον το 10%-20% του συνόλου όσων έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές και όταν ακόμη και από αυτούς τους ανθρώπους υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός ο οποίος αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, τότε είναι μάλλον προφανές ότι οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις έχουν αποτύχει...

Έτσι, λοιπόν, όταν ο κ. Δένδιας επικαλείται την κοινή λογική για να καταδείξει έναντι των φιλτάτων της τρόικας ότι απαιτείται βελτίωση των όρων των συγκεκριμένων ρυθμίσεων και αύξηση του αριθμού των δόσεων σε 48, 72 ή και σε περισσότερες, προφανώς πράττει έργο θεάρεστο.

Αντίστοιχα θεάρεστη, όμως, και προσήκουσα προς τη λεγόμενη κοινή λογική θα ήταν και η εξέταση των λόγων για τους οποίους οι ρυθμίσεις αυτές απέτυχαν.

Ε, λοιπόν, φίλτατοι, αυτό που φαίνεται ότι διαφεύγει από την παρούσα κυβέρνηση και ενδεχομένως και από τον κ. Δένδια είναι ότι ο κόσμος δεν έχει πια να πληρώσει.

Δεν του περισσεύουν τα επιπλέον χρήματα που του ζητά το οικονομικό επιτελείο μέσω της υπερφορολόγησης.

Η κοινή λογική μπορεί να καλεί για αύξηση του αριθμού των δόσεων, όμως δεν απαιτείται ούτε καν αυτή ώστε να συνειδητοποιήσει κανείς ότι μια κοινωνία δεν μπορεί να έχει μεγαλύτερη περπατησιά από ό,τι της επιτρέπουν οι δυνατότητές της και -εν προκειμένω- η τσέπη της.

Έτσι, λοιπόν, από τη μια πλευρά της ζυγαριάς έχουμε την προώθηση μέτρων που θα καταστήσουν ευχερέστερη την περαιτέρω αφαίμαξη αυτής της κοινωνίας, όπως η αύξηση του αριθμού των δόσεων, και από την άλλη πλευρά -ας μην ξεχνάμε- υπάρχει πάντα και η οδός της μείωσης των κρατικών δαπανών.

Ο κόσμος δεν έχει λεφτά. Τόσο απλά.

Τι ακριβώς δεν αντιλαμβάνονται αυτοί οι άνθρωποι στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ή στα λεγόμενα παραγωγικά υπουργεία (για την τρόικα δεν το συζητώ καν);

Όσο, δε, επιμένουν αφενός να μην κάνουν την πραγματική τους δουλειά και να αφήνουν τη μάστιγα της φοροδιαφυγής να εξελίσσεται ανεξέλεγκτα και αφετέρου να ξεζουμίζουν τα μόνιμα υποζύγια του προϋπολογισμού, δηλαδή τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους ιδιοκτήτες ακινήτων, τόσο σπρώχνουν βαθύτερα στην ύφεση ολόκληρη την οικονομία.

Το προφανές γιατί δεν το κοιτάει κανείς; Γιατί στεκόμαστε τόσο εμμονικά στην κακώς εννοούμενη «κοινή λογική» και επιλέγουμε να αγνοήσουμε την προφανή ανάγκη περαιτέρω μείωσης των δαπανών;

Εν τέλει, το αντιστοίχως προφανές, ότι αυτή και μόνο η ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος στον κρατικό προϋπολογισμό σημαίνει ότι το κράτος αντλεί περισσότερα από την κοινωνία και την οικονομία, από όσα έχει ανάγκη, γιατί δεν γίνεται επιτέλους αντιληπτή;

Λιγότερους φόρους χρειάζεται η Ελλάδα και όχι -μόνον- περισσότερες δόσεις...

Στο κάτω-κάτω της υπόθεσης, όλοι έχουμε μάθει να ζούμε με λιγότερα...
Ας μάθει και το κράτος, που ούτως ή άλλως μας χρεοκόπησε...