Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι λόγοι για τους οποίους αυτή η χώρα χρεοκόπησε και κατά συνέπεια μπήκε σε μνημόνιο είναι σαφείς και γνωστοί.

Αφορούν, πρώτον, τη δημοσιονομική της διαχείριση και, δεύτερον, τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας της, που είχαν οδηγήσει στο διαβόητο διπλό ελληνικό έλλειμμα.

Μετά από έξι χρόνια ύφεση και τέσσερα χρόνια μνημόνιο, αν και όλα έχουν έρθει τούμπα, είναι σαν να μην πέρασε μια ημέρα.

Το δημοσιονομικό έλλειμμα μπορεί να έδωσε τη θέση του σε πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά τούτο έγινε κυρίως λόγω της υπερφορολόγησης, των οριζόντιων μαχαιριών σε μισθούς και συντάξεις και της περικοπής του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.

Αντίθετα, δεν υπήρξε περιορισμός του εύρους και των δραστηριοτήτων του δημόσιου τομέα και βεβαίως δεν υπήρξε εισαγωγή μέτρων για τη βελτίωση της αποτελεσματικότητάς του και για την αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας και της αδιαφάνειας που εξακολουθούν να τον χαρακτηρίζουν.

Ως αποτέλεσμα, ο τόπος οδηγήθηκε σε ύφεση βαθύτερη του αναμενομένου, γεγονός το οποίο δεν μπορεί να αποδοθεί αμιγώς στα διαβόητα λάθη περί «πολλαπλασιαστών», αλλά κυριότερα στις επιπτώσεις της δραστικής μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος και κατά συνέπεια της κατανάλωσης, εξαιτίας υπερφορολόγησης και περικοπών.

Μέτρων για τα οποία την αποκλειστική ευθύνη την έχουν οι κυβερνήσεις της τελευταίας τετραετίας, οι οποίες επέλεξαν αυτήν τη συγκεκριμένη οδό για να φθάσουν στο δημοσιονομικό αποτέλεσμα που είχε τεθεί ως στόχος από εταίρους και λοιπούς δανειστές.

Ταυτόχρονα, οι εξαγγελίες περί διαρθρωτικών παρεμβάσεων με στόχο την απελευθέρωση σειράς τομέων οικονομικής δραστηριότητας και έντασης του ανταγωνισμού συνολικά στην οικονομία παρέμειναν εν πολλοίς κενό γράμμα.

Ακόμη και αυτή η πολυσυζητημένη απελευθέρωση του τομέα της ενέργειας επιχειρείται μέσω ενός ιδιότυπου μοντέλου, που προβλέπει τη δημιουργία της λεγόμενης «μικρής ΔΕΗ» και ελάχιστα αναμένεται να προσφέρει στην κατεύθυνση του ανοίγματος της συγκεκριμένης αγοράς.

Η χώρα μπορεί να βρίσκεται σε κατάσταση αποπληθωρισμού για περισσότερο από έναν χρόνο τώρα, αλλά η πτώση της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών παραμένει δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με τη μείωση του δείκτη τιμών καταναλωτή και ως αποτέλεσμα το περίφημο «καλάθι της νοικοκυράς» έχει ακριβύνει υπέρμετρα για τον μέσο πολίτη.

Σήμερα, στο δημοσιονομικό πεδίο το πουλόβερ έχει αρχίσει ήδη να ξηλώνεται εξαιτίας σειράς αποφάσεων της Δικαιοσύνης, αλλά και της προθυμίας που εμφανίζει η παρούσα κυβέρνηση να «αποκαταστήσει» τις αποδοχές των λεγομένων ειδικών μισθολογίων, που στην πλειονότητά τους αποτελούν και πολιτικό της αποκούμπι.

Έτσι, λοιπόν, ας μην εκπλησσόμαστε όταν η τρόικα λέει όχι σε φοροελαφρύνσεις για τις οποίες έχει δεσμευτεί ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός ή όταν παραθέτει μακρύ κατάλογο διαρθρωτικών αλλαγών, η υλοποίηση των οποίων ακόμη εκκρεμεί παρά τις μέχρι τώρα δεσμεύσεις μας.

Η πόρτα των αγορών μπορεί να μισάνοιξε πρόσφατα για τη χώρα μας, αλλά όπως διαπίστωσε χθες και το οικονομικό επιτελείο, με την έκδοση του τριετούς ομολόγου, αυτό δεν έγινε ούτε πανηγυρικά αλλά ούτε και στον βαθμό που θα διασφάλιζε την ομαλή χρηματοδότηση της Ελλάδας. 

Σήμερα, παρά τα δεινά και τις θυσίες που έχει υποστεί η πλειονότητα των κατοίκων της χώρας αυτής επί τόσα χρόνια, ελάχιστα απέχουμε από το σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε.

Η φοροδιαφυγή εξακολουθεί να θριαμβεύει, δημιουργώντας συνθήκες στις οποίες οι ειλικρινείς επιχειρήσεις δεν μπορούν να λειτουργήσουν, οι αγορές και τα επαγγέλματα εξακολουθούν να βρίσκονται υπό την κυριαρχία των συντεχνιών και των καρτέλ, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούνται δημοσιονομικά κενά που μπορούν ευχερώς να εκτροχιάσουν την πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού.

Όλα αυτά, δε, ενώ όχι μόνον παραμένουν σε πλήρη ισχύ τα μέτρα της υπερφορολόγησης, στερώντας τη δυνατότητα της οικονομίας να αναπτυχθεί και τους πολίτες από έναν αξιοπρεπή βίο, αλλά κι ανατρέποντας τους σχεδιασμούς για ελάφρυνσή τους.

Τι καταφέραμε, άρα, όλα αυτά τα χρόνια;

Πόσο πιο εύκολο είναι για τον καθένα από εμάς να στήσει μια δουλειά και να την κάνει να ανθήσει όταν έχει απέναντί του και όχι στο πλευρό του το κράτος και τις υπηρεσίες του;

Βέβαια, αν «καταφέραμε» κάτι όλα αυτά τα χρόνια, αυτό δίχως άλλο αφορούσε τις στρατιές των ανέργων και όλων εκείνων που αν και ήσαν κάποτε νοικοκυραίοι σήμερα δεν έχουν τίποτε άλλο παρά ληξιπρόθεσμες οφειλές στις τράπεζες, στην εφορία και στα ταμεία και βλέπουν τις περιουσίες τους απαξιωμένες…

Ε, λοιπόν, μπράβο μας!