Ο λαϊκισμός ζει και βασιλεύει

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι θεωρίες συνωμοσίας, όπως και οι μύθοι, είναι πάντα ελκυστικές.

Παρέχουν μια εξήγηση, μια ερμηνεία των πραγμάτων που κατά κανόνα «συμφέρει» ή βολεύει, ενώ συχνά απαλλάσσει όσους τις διατυπώνουν από τυχόν δικές τους ευθύνες στα πράγματα.

Αντίθετα, η αναζήτηση των πραγματικών ευθυνών για μια κατάσταση, όπως φερ' ειπείν η κρίση που διέρχεται σήμερα η χώρα μας, είναι μια επίπονη διαδικασία, την οποία πολλοί, και κυρίως οι εμπλεκόμενοι, επιλέγουν να προσπεράσουν...

Έτσι, μετά από σχεδόν επτά χρόνια ύφεση και τέσσερα σε καθεστώς μνημονίου, ο κύριος λόγος για τον οποίο οδηγηθήκαμε στη σημερινή μας κατάντια, η χρεοκοπία του κράτους, δεν έχει αντιμετωπιστεί.

Μπορεί, σήμερα, ο κρατικός προϋπολογισμός να εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα, δηλαδή τα λειτουργικά έσοδά του να είναι υπέρτερα των αντίστοιχων δαπανών του, όμως το αποτέλεσμα αυτό δεν οφείλεται στην ορθολογικοποίηση και στη βελτιστοποίηση της λειτουργίας του, αλλά στην εξοντωτική υπερφορολόγηση στην οποία έχει υποβληθεί στη διάρκεια των τελευταίων ετών ένα συγκεκριμένο τμήμα του πληθυσμού: οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι ιδιοκτήτες ακινήτων.

Τα έσοδα του προϋπολογισμού δεν αυξήθηκαν μέσω ούτε της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης με νέες ομάδες φορολογουμένων, όπως π.χ. οι αγρότες, ούτε της πάταξης τουλάχιστον ενός τμήματος της φοροδιαφυγής.

Αυξήθηκαν επειδή υπερφορολογήθηκαν όσοι δεν μπορούσαν να κρύψουν είτε εισοδήματα, είτε περιουσίες. Φορολογήθηκαν δε οι περιουσίες αυτές κατά τρόπο σαφώς ληστρικό, στη βάση αμιγώς πλασματικών αντικειμενικών αξιών, που ουδεμία σχέση έχουν με τις αγοραίες.

Αντίθετα, μολονότι υπήρξαν τα λεγόμενα οριζόντια μαχαίρια σε μισθούς και συντάξεις που χορηγεί ο δημόσιος τομέας, ελάχιστες ήσαν οι πραγματικές παρεμβάσεις, οι λεγόμενες και δομικές μεταρρυθμίσεις, για τη βελτίωση της αποτελεσματικότητάς του.

Το σύστημα υγείας εξακολουθεί να νοσεί βαριά και να παράγει ελλείμματα, αν και όχι στον βαθμό που παρήγαγε πριν από την κρίση, η δημόσια παιδεία συνεχίζει να υπολείπεται του ζητούμενου σε όλες τις βαθμίδες της, η γραφειοκρατία και οι καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης παραμένουν ένα από τα κυριότερα εμπόδια στην καθημερινότητα των πολιτών και στην ανάπτυξη επιχειρηματικής δράσης.

Αξιολογήσεις προσωπικού, δομών και διαδικασιών ουδέποτε υπήρξαν, λόγω τόσο της σφοδρής αντίθεσης των εργαζομένων σχεδόν στο σύνολο των παραπάνω τομέων, όσο και της απουσίας βούλησης εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού να τις εφαρμόσει.

Ως αποτέλεσμα, σήμερα, μολονότι η ύφεση στην οποία οδήγησε αυτή η υπερφορολόγηση και τα οριζόντια μαχαίρια έχουν στοιχίσει το 25% του ΑΕΠ και περίπου 1,5 εκατ. θέσεις εργασίας, ο κρατικός μηχανισμός εμφανίζεται σχεδόν εξίσου αναποτελεσματικός όσο ήταν και επί των ημερών που προηγήθηκαν της κρίσης, η δε προσπάθεια αναμόρφωσής του εμφανίζει αυτό που οι φίλοι μας Ευρωπαίοι χαρακτηρίζουν... κόπωση.

Το πολιτικό προσωπικό που πρωτοστάτησε, μάλιστα, στην όποια βελτίωση υπήρξε κατά τη διάρκεια της τελευταίας διετίας στη λειτουργία του δημοσίου απομακρύνθηκε από τις θέσεις του με τον τελευταίο ανασχηματισμό, με κυριότερες τις περιπτώσεις των Θ. Τσαυτάρη, από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, Α. Γεωργιάδη από το υπουργείο Υγείας και Χ. Θεοχάρη από τη ΓΓΔΕ.

Κατά τα φαινόμενα, το «μήνυμα» που εισέπραξε από την πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση το Μέγαρο Μαξίμου ήταν ότι χρειάζεται φρένο στις μεταρρυθμίσεις και περισσότερο «φιλολαϊκή» προσέγγιση των πραγμάτων.

Χρειάζεται να παραμεριστούν οι μνημονιακές υποχρεώσεις και οι αλλαγές που αυτές απαιτούν ώστε να ανασάνει ο τόπος και κατά προέκταση να βελτιωθούν τα δημοσκοπικά αποτελέσματα για τα κόμματα της συγκυβέρνησης, εν όψει ενδεχόμενης πρόωρης προσφυγής στις κάλπες.

Έτσι, όμως, επιλέγεται για ακόμα μία φορά η οδός του λαϊκισμού. Η εκ νέου προσφυγή στα εύκολα και εύηχα, αλλά τόσο καταστροφικά για τη χώρα μονοπάτια που φέρουν ακέραιο το βάρος της ευθύνης για τη σημερινή της κατάντια.

Η παροχολογία, η πελατειακή εξυπηρέτηση ομάδων του πληθυσμού, όπως οι ένστολοι, οι αγρότες ή οι γιατροί του δημόσιου τομέα και η αναστολή της όποιας μεταρρυθμιστικής δράσης υπήρξε.

Πρόκειται, δε, για ένα μονοπάτι στο οποίο εμφανίζονται ιδιαίτερα ευτυχή να βαδίσουν τα κόμματα τόσο της συγκυβέρνησης, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ΣΥΡΙΖΑ, αν και σε διαφορετικό βαθμό έκαστο, τάζοντας πράγματα που είναι σαφές ότι δεν μπορούν να προσφέρουν.

Καταφεύγουν, δε, στην πρακτική αυτή καθώς ο κύριος κορμός του εκλογικού σώματος της χώρας μας και κατά προέκταση της κοινωνίας μας έχει επανειλημμένως επιβραβεύσει διά της ψήφου του «τα εύκολα τα λόγια τα μεγάλα» και τις λαϊκιστικές κορόνες, από όπου κι αν αυτές προέρχονται.

Είτε αφορούν το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», είτε τις υποσχέσεις περί επαναφοράς μισθών και συντάξεων στα προ κρίσης επίπεδά τους, είτε στην αποκατάσταση των λεγομένων «αδικιών» σε ένστολους ή άλλους...

Υπό το πρίσμα αυτό, όμως, ας μην αναζητούμε μύθους ή θεωρίες συνωμοσίας για τη σημερινή μας κατάντια...

Τα θέλουμε και τα παθαίνουμε...